Evet beyler ben 23 yaşında bir panpanızım. Lise yıllarımda başlayan ve hayatımın akışını değiştirmiş büyük ve imkansız bir aşkın sonunu anlatıcam.

Uzun soluklu bir hikaye olacak, yerlerinizi alın.

Anlatmak istedim çünkü bu tarz şeyleri hepimiz yaşıyoruz ama ne demişler söz uçar yazı kalır...

Belki birileri okur ve benimle aynı hataları yapmaz. Öyle olursa ne mutlu bana.

Seri şekilde anlatmaya çalışıcam başlıyorum.

Anlatıyorum beyler pcden daha rahat olur siz toplașın ben gelene kadar

Her şey 11.sınıfa gittiğim zaman başlamıştı. Fazla arkadaşı olan birisi değildim kendi halindeydim iki üç tane arkadaşım dışında kimsem yoktu. Okula geç geldiğim için kimse benimle kolay kolay arkadaşlık etmiyordu. Arkadaşlarımdan yalnızca Kadir ile ortak noktalarımız vardı, zaten başka okula da onunla gelip giderdim. Ergendik işte, bilgisayar oyunlarından futboldan başka bir şey konuşmaz etmezdik.

Yaz tatilinde oynadığımız sayısız oyundan sonra sıkılmıştık iyice takılmadığımız oyun ortamı kalmamıştı en son hiçbir şey bulamayınca uzun süre canımız sıkıldı.Bir gün kadir bana çok farklı bir oyun bulduğunu denemek istediğini söyledi hiç içime sinmedi karının kızın da oynadığı bir oyundu ismini vermek istemiyorum. Hiç içime sinmese de iki takılır bırakırız diye kadirin gönlü olsun diye kabul ettim. Sonrasında oyunu oynamaya başladık.

Yarım saat kadar tartışarak hararetli hararetli yazışınca ikimizin de siniri geçmişti ve tanışmak için ismini sormuştum. ismi Zeynep'ti.Biraz daha hoşbeş ettikten sonra arkadaş olarak onu ekledim ve iyi geceler dileyerek sahur yapmak için bilgisayarımı kapattım. Ailemi severdim ama onlarla da aram o kadar sıkı değildi, kendi içimde yaşardım duygularımı.Çünkü onlar seni ne kadar anlayabilir ki? Üstelik benden beklentileri hep yüksekti,hep mükemmel olmasını isterler ya evlatlarının o durum bende de vardı.Üniversite sınavının geldiği sene olduğu için kafam çok dumanlıydı ne yapacam diye kara kara düşünüp dururdum geceler boyu...

Her şeye rağmen tatilimden memnundum.Her asosyal genç gibi öğlene kadar yatıyor elimde telefonumla saçma sapan pinekliyor ve aralıksız oyun oynuyordum.O zamana kadar hep böyle olmuştu muhafazakar memur bi ailenin çocuğuydum, babam bizi pek tatile gönderemezdi kendisi de gitmezdi zaten o yüzden bu durumu kafaya takmıyordum. Bazen keşke ben de biraz ortam yapsam kendime göre, gitsem bi yerlere falan derdim yine de alışmıştım yalnız başıma takılmaya.

Aylar günler geçerken ben Zeyneple bu oyun ortamında ve internette iyice samimi olmuştum, sürekli o uzakta olsa da konuşurduk birlikte oyunda zaman geçirirdik.Çok eğlenirdik, onunlayken zaman çok hızlı geçtiği için bir saniyesini boşa harcamazdım.Ama ona karşı sadece arkadaş gözüyle bakıyordum.Üstelik sadece bir tane fotoğrafını görmüştüm ve benden 8 saat uzakta bir şehirde yaşıyordu.Ne görüşmek mümkündü ne de böyle şeyleri düşünecek bir özgüven sahibiydim... Zeynep dışında bir çok arkadaş daha edinmiştim, ama en kayda değer kişi Ahmet'ti, Zeynep ile aynı şehirde yaşayan birisiydi o da benim gibi kendi halinde biriydi iyi bir ahbaplık vardı aramızda o yüzden sürekli üç kişi takılıyorduk denk geldikçe. Öte yandan dershanede hızlandırılmış dersler başlayacaktı, sövmeme sebep olan bu durumdan kaçış yoktu. Keyifli günlerim bitiyordu. Sabahtan akşama kadar eşşek gibi çalışmak dışında bir şey yapmayacaktık mecburen,bir daha dershaneye gidecek yüzüm de olmazdı benim.

Tatilimin bu son günlerinde çok dikkat çeken bir şey oldu. Zeynep uzun süredir internette gözükmüyordu onun için endişelendim acaba başına bir şey mi gelmişti? Veya selamsız sabahsız bırakıp gitmiş miydi her şeyi?
Bende yalnızca Msn adresi vardı (hey gidi günler ne programdı olsa yine kullanırım.) Onun dışında oyuna girerse görebilirdim. Telefon numarasını almamıştım, çünkü o zaman telefonumu abime vermek zorunda kalmıştım ve telefonum bir süreliğine yoktu. Yeni telefon parası bulana kadar benim telefonumu kullanacaktı.Bu yüzden hep bu konuyu geçiştirdim tamirde, yeni hat aldığımda veririm gibi şeyler söylemiştim.Şimdi aptal gibi boş ekrana bakıyordum.

Beyler hikayenin başı biraz sıkıcı kaçmış olabilir biliyorum ama ilgi olmazsa anlatmayı sonlandırcam. Kimse okumuyor galiba.

Hemen ona mesaj gönderdim. Merak ettim neden haber vermiyorsun gibisinden şeyler. Pek keyfi yok gibi yazıyordu bana iyi davransa da. Kötü bir haberi olduğunu söyledi. Artık oyun oynamayı bıraktığını ve dershaneye gittiğini söyledi ondan girmemiş meğer. Zeyneple ben yaşıttık o da üniversite sınavı için hazırlanacaktı. Öylesine ve son kez geldim buraya dedi. Ben bunu duyunca numarasını aldım arada konuşuruz belki ben seni ararım telefonum düzelince dedim. Sonra gitti tabi. Ahmet'e gelince onun numarası da vardı bende ama o da ortalıktan kaybolmuştu arada bir hal hatır sorardı başka konuşmamız olmazdı.

Dershaneye gitmeye başlamıştım, ortam tak gibiydi. Gittiğim yerde kimse kimseyi takmıyordu. Matematiği gibeyim netlerim de düşüktü beyler, pek bi umudum yoktu Tm'den eli yüzü düzgün bir şey kazansam yeter diye sürünüyodum. Ara sıra Zeynep aklıma geliyordu, telefonumu abimden almıştım ama yine de onu ne aramaya ne de ona mesaj atmaya cesaretim vardı, benimle neden konuşsun ki internetten arkadaşlık etti bitti gitti dedim kendi kendime. Kendimi mesaj atmamak için zorluyordum. Ayrıca onun beni merak ettiğini düşünmüyordum. Bir sürü arkadaşı vardı anlattığına göre herhalde kim olduğumu bile unutmuştur diye geçirdim içimden.

Bir yaz günü yine öğlen etütten çıktım eve gidiyordum, atladım minibüse yaşlılar doluydu komple ayakta kaldım yorgunluktan ölüyordum. işte bu hiçbir şeyi umursamadığım anda mesaj atayım ne olacak sanki diyerek aldım telefonu elime. Son vedamızın üstünden tam üç buçuk hafta geçmişti. Ve yazdım Zeynep ben zoeyzoey, nasıl gidiyor hemen iletilmişti.

15 dakika sonra yanıt geldi, kimsin diyordu ismimi yazmama rağmen beni tanımadı. Benim ismimde kim bilir kaç kişi tanıyordu... Sonra kendimi daha iyi tanıtınca tanıdı. Ve sevindi mesaj attığıma yine de ben epey bozulmuştum. Açıkçası içimde ona karşı sevgi falan yoktu, sadece iyi bir arkadaş olarak görüyordum. Kendisini de iki fotoğraf dışında görmedim o zamana kadar, sesini de bilmem. Esmer uzun boylu hafif dişlek normal bi kızdı. Ama olur ya beyler bazen birisi size çok sempatik gelir devamlı takılmak istersiniz öyle bir şeydi işte, bir alışkanlık haline gelmişti benim için, hoş sohbeti vardı.

Sonra mesajlaşmaya başladık ama hep ben bir şeyler yazıyordum ve soruyordum bu durum sıkıcı gelmişti, üstelik geç cevap yazardı. Dershanede de işler taka sardı en kötü sınıfa düştüm 70 neti zor yapıyordum kör koklayarak çözse daha yüksek puan alır amk. Evdekilerin derslerine çalış derslerine çalış türküsünden bıkmıştım, arada bir Kadirle karşılaşınca takılırdık yalnızca o zaman kafam dağılırdı. Zamanında abim çok büyük hatalar yaptığı için benim üstümde baskı vardı, hemen işimi gücümü bulayım istiyorlardı. Zaten babam emekli de olmuştu, o yüzden devamlı kavga etsek de babamı severdim eline geçen üç kuruşa da beni en kral dershaneye göndermişti.

Aradan geçen birkaç ay içinde, Zeyneple çok sıkı dost olduk, onun hakkında bir sürü şey öğrendim konuşarak sayısız mesaj atıyorduk birbirimize. Hayatımın belki de en masum dönemiydi, ilk kez bi kızla uzaktan da olsa içinden geldiği gibi konuşuyordum konu sıkıntım da olmuyordu. Mutluydum içim içime sığmıyordu. Ama sadece arkadaşım olduğunu biliyordum ve mesafeler vardı arada, o yüzden umut bağlamak istemiyordum. Dershanede de işler az da olsa yoluna girdi. Sonraki deneme sınavında daha iyi bir sınıfa çıktım, ordaki insanlar daha samimiydi hiç yabancılık hissetmedim. Hepsi zengin bebesi de olsa ilginç şekilde beni hemen aralarına aldılar. Artık yorgun da olsam ferahtım yanımda üç beş insan vardı hiç yoktan. Evdekiler de bu durumdan memnundu, netlerim arttı diye en sevdiğim yemekler yapılıyordu ilgi alaka güzeldi amk babam hiçbir şeye sinirlenmiyordu. Tabi her şey böyle devam etmeyecekti...

Zeyneple konuşa konuşa ona karşı bir şeyler hissetmeye başlamıştım, çünkü onunla rahatça konuşurdum her zaman iyi zaman geçirirdik mesajlaşırken.Ama kendimi durdurmaya çalıştım, onu ben asla göremezdim. Ayrıca onun dersleri çok güzeldi, bana hep çalıştığından bahsederdi. Muhtemelen Türkiye'deki iyi ünilerden birini kazanacaktı. Kaldı ki açılsam bile belli oluyordu bana arkadaşça yaklaştığı... Kendi benliğimi de sorguladım."Kanka ayağı züt ayağı" olayına dönmüştü ama inanın ben böyle olsun istememiştim. Benim başka muallaklerden ne farkım kalcaktı böyle yapınca. Devamlı içimdeki hisleri söndürmeye çalıştım o asla bilmesin daha iyi deyip durdum kendime.

Onun nelerden hoşlandığını,en sevdiği şeyleri, nasıl bir hayatı olduğunu ailesinin nasıl olduğunu,ve daha birçok şeyi biliyordum.Bu işin sonu nereye varacaktı. insan hiç görmeyeceği biriyle daha ne kadar tutunabilir ki ? Burdan kalkıp yanına gitmeyi bırak ailem internetten birisini bulduğumu öğrense elli tane laf işitirdim boş şeylerle uğraşma derlerdi.

Beyler hikaye yarım kalmayacak ama biraz ilgiyi artıralım, okunuyor mu bilmiyorum. Boşa yazmış olmayalım. Birkaç saat sonra seri şekilde partları giricem.Şuan dışarda işim var kusuruma bakmayın.

Artık kış ayları gelmişti sınava 4 ay falan kalmıştı YGS için. Zeyneple aramız iyi olduğundan arada şakasına da olsa mesajlarımızda aynı yerde okusak ne güzel olur der bir sürü hayal kurardık.O da benimle görüşmek istiyordu, benim hakkımda ne düşündüğünü bilemezdim elbette. Bakarsın olur umuduyla iyice ders işini sıkıya almaya başladım, kafama göre dersleri eken ben tüm derslere girip hocalardan etüt koparır olmuştum. Yeni arkadaş ortamım da dört dörtlüktü, devamlı takılırdık sohbet şaheneydi.Tek tesellim de bu dershanedeki sınıfın iyi olmasıydı. Okulda 12.sınıf başladı başlayalı okul bomboştu kimsenin geldiği yoktu, gelseler de beni oraya bağlayan kimse yoktu. Arada gider test çözerdim. Mezun oluyorduk artık, başka kaygılarımız olcaktı.Bi baltaya sap olamama korkusu çok kötüydü beyler. Kadirle de ayda bir telefonda konuşur olduk,her güzel şey bir gün bitmeye mahkum.

Zeynep her ne kadar bana harika birisi gibi gelse onun orada nasıl bir hayatı olduğunu bilmiyordum,bu kafamı kurcalıyordu.Ona onu sevdiğimi söylemek için can atıyordum ama korkuyordum ya onu tamamen kaybedersem diye? Hayatımdaki ilk kız oydu, bu aşk meşk işlerini biz bilmeyiz, ona açılmak ile açılmamak arasında tereddüt ediyordum.

Bir gece yarısı onunla telefonda konuşurken ona ciddi şekilde ima ettim onu sevdiğimi,ama yanlış giden bir şeyler vardı anlamazlıktan geliyordu kaçıyor gibiydi benden... En sonunda dayanamadım ve biraz da yüksek bir perdeden söyledim; Seni ne kadar çok sevdiğimi neden farketmek istemiyorsun Zeynep ?..

ilk başta birkaç saniye sessiz kaldı telefonda, ve sonra tatlı tatlı güldüğünü duydum. Sonra beni ne kadar sevdiğini biliyorum,ben de seni seviyorum ama biz seninle birlikte olamayız dedi, lütfen beni anlamaya çalış, "Belki bir gün" demişti.
Bu konuyu açtığım için üzgünüm daha fazla içimde tutamadım demiştim.Bir yandan mutluydum onu sevdiğimi öğrenmişti ve beni terkedip gitmemişti, tamamen kaybetmemiştim. Kötü olan ve beni mahveden ise red yemek oldu, Belki bir gün bir teselli miydi ? Yoksa benim için bir umut muydu, bilemiyordum...