dün akşam kalbim atmamaya başladı

durmuş, doktora gittim öldüğümü söyledi nefes bile almadığımı söyledi. yakında cürüyecekmişim.
eve gittiğim de annemle babam beni çoktan unutmuşlarıd bile zaten kim sonsuza dek ölmüş birine üzülerek hayatını devam ettirebilir ki.artık masada ki tabaklar bile 2 kişilikti. odam depo olmuş içi eski halılarla dolmuş, ağır bir rutubet kokusu, kaçtımm.

ölmüş biriyim, mucizevi bir şekilde yaşadığımı zannediyormuşum o kadar ki ne zaman öldüğümü bilme bilmeden yaşıyor gibi yapıyormuşum.
dediğim gibi beyler kaçtım ama gideceğim yer mezarlık değildi...

ölü bir insanın hukuki ehliyeti yoktur, suç işlesem bile ceza alamayacaktım cünkü bu maddi dünyada imkansızlıktır.
bir cinayet işlemeliyim dedim kafamdan, ölümüm diğer insanlara bir fayda sağlamalıdır dedim.

ben yazdım beyler kafayı yiyorum amk.
bari edebiyata vereyim kendimi gecer acısı dedim saçmalıyoruz işte.

@6 uykuluyum panpa copya paste yapmyrm içimden geldi yazıyorum talep varsa devdıbını da yazabilirim..

ama diğer insanlardan önce düşünmem gereken başka biri vardı. kendimi düşündüm uzun uzun. arkadaşlar ,evet görmeliyim onları kimbilir belki onlar bu anlamsızlığımı bir anlam yükleme konusunda bana yardımları dokunabilir dedim ve yola koyuldum..

her zaman buluştuğumuz friends dizisinden öykündüğümüz rahat koltuklu, çalışanları tanıdık kafeye gittim.her zaman ki gibi sıralanmış oturuyorlardı. beni görünce umursamadılar, hatta aralarında beni en çok sevdiğini iddia edeni yüzüme bile bakmadanölenle ölünmüyor ki göz yaşlarımızı sana en laik şekilde döktük,sen bizim hayat hikayemizde bir kücük kahramandın ve artık yoksun, kaderini değiştiremezsin bak sevin hep genç kalacaksın vaktini doldurdun artık bizim de vaktimizi işgal etme dedi

beyler hikayemi anlatayım mı talep var mı amk...

her ne gibimse amk, kendim için yazıyorum zaten okumazsanız gibime kadar..

kendimi dışarıya attım ve inanın ölü olmasaydın o an için göz yaşlarına boğulup etrafa küfürler savurabilirdim.ama artık bir cesettim ben ve ölmüş biri olarak metanetini en içten şekilde koruması gerekende bendim.

anlamı olmalı evet birisi için ölmüş olmamım bile bir anlamı olmalı dedim. hayatımın onun için bir anlam ifade ettiği yokluğumun ise onun yokluğu ile sonuçlanabileceği biri olmalı dedim.

sonra aklıma sevgilim geldi o yaz akşamı gözleri yaşlı başını omzuma koyup sen olmazsan yaşayamam demişti. inanmayacaksınız ama bunu çok içten söylemişti.

geride bıraktığım hayatımın bir anlam ifade etmesi gerekiyordu ve bu anlamı bana kendi hayatını adamış biri verebilirdi.

kendimi bir anda onunla buluştuğumuz iğde kokulu sokakta buldum, hoş artık kokuda alamıyordum ya...
sokağın köşesinde onu ağlarken buldum, içimi ateşli bir umut kaplayıp yanına koştum, yere cömelmiş göz yaşlarına boğulmuştu onu biraz olsun rahatlatmak için sırtını sıvazladığımda bir yabancıymışım gibi suratıma baktı..

ona üzülmemesi gerektiği hayatın süprizlerla dolu olduğu ve bazı sürprizlerin de kötü olabileceği holivud vari bir tirat çekecektim ki bana sevgilisinin onu terk ettiğini zaten genç yaşında öldüğümü gençliğini bir ceset torbası için üzülerek geçiremeyeceğini dünyada 7 milyar insan varken birinin kaybı için özgüvenini yitirmeyeceğini söyledi ayrıca dünya nın tek bir hüzün için çok büyük olduğunu yaşaması gereken çeşit çeşit pek çok hayal kırıklığının olduğunu söyledi ve ağlayarak yoluna devam etti...

up up up up

http://www.incicaps.com/r..._1039378_534571867_n.jpg/

artık bir misyonum kalmadığını hissetim bu dünyada ama yalnızdım yine, buradan tek başıma ayrılmamaya karar verdim. dediğim gibi bir ölünün işlediği cinayet kimseler tarafından şüphe uyandırmayacaktı.
maktülümün kim olacağını düşündüm ve bir karara varamadım çoktan unutulmuştum çünkü, yaşamak güzeldi ve kimse atamazdı kendini denizlere ölü bir adam için..

derken görüverdim kendimi, yaşıyordum ve mutluydum..
kız arkadaşı ile sarmaş dolaş arkadaşlarının sevinç çığlıkları arasında ve ailesinin gurur dolu bakışları içinde doğum günü pastasını kesiyordu. herkes onun o an için dünyanın en özel insanı gibi hissetmesi için ellerinden geleni yapıyordu.
ve o da bu oyuna kendini fena halde kaptırmış dört yanını sevgi ile örülmüş bir barınakta güvende ve mutluydu..
gözlerindeki ışığı görmeliydiniz dostlarım,bir zamanlar bana ait olan ışığın öldükten sonra bu kadar parlak olabileceği hiçbir zaman aklıma gelmezi...

kutlaması bittiğinde tek başına kendi kendine sırıtarak sokağa çıktı, yüzümü gizleyip arkadan yaklaştım ve var gücümle boğazına sarıldım, bana karşı koyamadı, gözlerindeki ışık bir anda göz yaşına döndü ve bana yalvarmaya başladı. acaba kendi kendisine yalvardığını bilseydi o da bu durumuna benim o an ona güldüğüm kadar güler miydi?
ellerimin altında yavaşca canını bana teslim etti,ve son dakkikalarını yaşarken biraz olsun içi rahatlasın diye ona gideceğimiz yerin yaşadığını zannettiği beyhude yalanlardan daha gerçek olduğunu söyledim. sesimi duyduğunu zannetmiyorum zaten umurumda da değildir.

işimi bitirdikten sonra onu da yanıma alıp yoluma koyuldum.ve sonunda siz insanların dünyasından ayrılırken yanıma zütürebileceğim tek gerçeğin yine kendim olduğunu farkındalığı ile biraz olsun mutlu olabildim.. ölü bir insan bile böyle bir gerçeklikle bu kadar mutlu olabiliyorsa siz yaşayanlar bunu öğrendiniz zaman ne kadar mutlu olursunuz kim bilir? kiskandim ve yoluma devam ettim...