Kendim Bünyanlı olmayan, politikayla uğraşan ve halen Kayseri'de yaşayan işadamı, 22 şubat 2015 tarihinde Bünyan sınırında, Kayseri Malatya kara yolu üzerinde bir benzin istesyinuna girdim.

Lokantaya oturdum ve orda ufan bir topluluk ile 2 3 duble rakı içtim.

Yürüyüş mesafesindeki Bünyan'a gitmek için, lokantadan cıktım.

Ancak dışarısı hem zifiri karanlık hemde korkunç bir kar-tipi fırtınası var.

Edit: okuyan olsada olmasaya hızlıca yazıyorum.

Benzin istasyonuna yaklaşık 300 metre mesafedeki, Bünyan'a dönüş yolu kenarına vardım.

Ordan geçen bir arabaya binip, Bünyan'a ulaşma derdindeyim.

Fırtına daha da şiddetlendi. Bir kaç adım ötesini göremez oldum.
Gelip-geçen arabada yok.

Nihayet karanlıklar içerisinde, hayalet gibi yavaş yavaş yaklaşan bir arabanın iki farını fark ettim.

Arabanın, tam önünde yavaşlamasıyla birlikte hemen arka kapıyı actım ve bindim.

Kapıyı kapattım, araba yine hareket etti.

içeridekilere merhaba demek istedim...

Edit : Beyler varlıgınızı belli edin bak en haycanlı yeri.

Ama oda ne? Arabada kimse olmadığı gibi, direksiyondada kimse yok.
Birden paniğe kapıldım.

Korkuyla, hemen arabadan atlayıp, ordan uzakmak istedim ama hem araba hızlanmış, hemde korku ile dizlerim bağlandı, hareket edemez hale gelmiştim.

Araba keskin viraja doğru hızla yaklaştı.
Dua etmeye başlatıldım. Tüm günahlarım için tövbe ettim. Arabayı durdurması için allaha yalvardım.

Tam bu esnada...

Devam ediyim mi beyler ses verin ?

Pencereden bir el uzandı ve direksiyonu kıvırarak sert virajdan arabanın doğru yola dönmesini sağladı.

Her tehlikeli dönemece yaklaştıkça, Allah'a yalvarış ve yakarışlarım artıyor ve her seferin de birel dışarıdan uzanıp, direksiyonu çeviriyor.

Sonunda kendimi biraz topladım, ayaklarını kımıldattım.
"Ya Allak koru beni... " dedim, kapıyı açmamla birlikte, kendimi arabadan dısarı dogru fırlattım..

Devamı gelsin mi ?

Birkaç takla attıktan sonra, şarampolde kendine geldim.

Defalarca üç ihlas bir elham okuyarak, Bünyan'a yürüyerek ulaştım ve bir kahveye girdim.

... Üstüm başım ıslak ve şok halindeyim.
Beni tanıyanlar hemen sobanın başına aldılar beni ve elime bir çay verdiler.

Bir müdset sonra kendime gelip, titrek bir  sesle başıma gelen doğa üstü ve korkunç olayı anlattım.

Başımdan geçeni dinleyenler inanmak istemeseler de, benim aklı başında ve toplumsal sorumluluk taşıyan bir pozisyonda olduğumu bildiklerinden, herkezde derin bir sessizlik oluştu..

Yaklaşık yarım saat sonra, aynı kahveye koyunabdal köyü, nden iki kişi girdi.

Bir masaya oturdular ve iki bardak çay söylerler.

Bu arada, gelenlerden birisi, diğerine şunları söyledi ;

Son part beyler hazır olunn.

Rezleri sukuları alalım.