Bir adam çocuğu ile evinde zaman geçirmeye başladı. Çocuğu sürekli bir şeyler istemeye ve adam da onu kırmamaya özen gösterdi. Fakat bu isteklerin ardı arkası kesilmedi. Adam bir müddet sonra, oğlunun isteklerinin bir kısmını gerçekleştirmeye başladı. Oğlu, öncesinde bu duruma aldırış etmedi. Sonra bir şeyleri fark edip dayanamadı ve içten içe biraz üzüldü.

Baba ve oğul birlikte oyunlar oynuyorken ortamdaki hava birden değişmeye başladı. Biraz önce gülümseyen çocuk yüzünü ekşitti ve oyun oynamaktan vazgeçti. Bu durumun farkında olan baba çocuğuna dönüp, “Neden böyle yapıyorsun bakalım?” diye sordu.

Oğlu, babasına kendi isteklerinin yerine getirilmediğini ve bu yüzden bu duruma üzüldüğünü söyledi.

“Dinle evlat! Sana bir hikaye anlatacağım.”

“Peki, anlat baba!” dedi çocuk ve dinlemeye koyuldu.

“Günün birinde yere bir damla bal düşmüş. Balın düştüğü bu yere bir gün küçük bir karınca gelmiş. Yere damlayan balı gören karınca balın tadına bakmış ve oradan ayrılmış. Aradan belli bir zaman geçtikten sonra karınca aynı yere tekrar gelmiş. Aynı baldan biraz daha yemiş ve gitmek istemiş. Ama tadına baktığı bal ona oldukça lezzetli gelmiş ve oradan bir türlü ayrılamamış. Tadını bakmış olduğu balı bir türlü bırakamamıştı. Karınca, kendisini balın lezzetine bırakmıştı ve böylece bal damlasının içine girmişti. Karınca, bir müddet sonra bal damlasının içinden çıkmak isteyince buna gücü yetmemişti. Karınca, bal damlasının içinde debelendikçe daha çok batmaya başlamıştı ve maalesef ki o küçük karınca tadına doyamadığı o bal damlasının içinde can vermişti. “

Bu hikayeyi dinleyen çocuk, olaydan oldukça etkilenmişti Gözleri yaşarır gibi oldu. Etrafa derin bir sessizlik hakimdi. Sessizliği bozan baba olmuştu: “işte evlat, dünya da büyük bir bal damlası gibidir. Her kim ondan kendisine yetecek kadar olan ile istifade edecek olursa kurtulur. Her kim de ona dalıp kendini kaybederse, bu küçük karınca misali battıkça batar ve sonunda helak olur gider.”