Sonunda araba yavaşlamaya başladı. Demek vardık. Vardığımız yeri arabadan inince fark ettim. Kocaman bir kumarhanede inmiştik. Yemek kumarhanede verilecek demek ki. Ben bizim kaypağın kumarhanesi büyük diyordum ya. Vazgeçtim. Alakası bile yok. Burası normal bir yer değil. Buraya şehir kurulur. Buradakilerin hepsine silah ver şu ülkeyi fethet desen başarılı olurlar. Ben hayatımda böyle bir yer görmedim. Kaypağın cimciklemesiyle kendime geldim. Bana eğildi ve

Süleyman-“Daha binaya bu kadar hallendiysen içerdeki kızlara çükün düşer. Hadi acele et. işimiz gücümüz var.” Ne işin var lan. Yemek yiyecen. Ve şu gibko gibko esprileri yok mu? Çıldırtıyor beni resmen. içeri girdiğim an yere düşme sesi geldi. Gerçekten de dediği gibi. Muhtemelen çüküm düştü. “Lan şu ana kadar ben nasıl yaşıyorum?” diye aklımdan geçirdim. Yaşlı yaşlı adamların yanında güzellik seviyesi güzel çirkin olsa bunlar kutsal olur. Lan zarı kaldıramayan adamın bacaklarını kutsallar sıvazlıyor. Vay mk. Parada bitiyor olay. Paran olacak ki karıdan kızdan geçemeyecen. Boşa kaypak bu kadar karı kaldırmıyor. Bizim kaypak tipsizin önde gideni. Ama parası var eve atıyor karıyı.

Hizmetli-“Hoşgeldiniz Süleyman Bey. Ve siz de hoş geldiniz. Yemek salonuna kadar size eşlik etmeme izin verin.”

Süleyman-“Uzatma anladık. Bir şey çalmayacaz ya.”

Hizmetli-“Zaten böyle bir şey yapmanızı beklemiyoruz. Sadece prosedür gereği.” Adam resmen bu yemek için her bir şeyi düşünmüş. Kaypak söylene söylene yürümeye başladı. Yemek ne ile alakalı acaba? Salonun kapısı açıldı ve alabildiğince ışıklarla donatılmış, gösterişli avizelerle salonun ne kadar lüks bir yerde olduğunu gözüne sokar gibi ışık saçıyordu. Şamdanlarda altın işlemeli bazı eski türkçede kullanılan yazılar, daha havadar gösterilmesi için beyaz bir örtü ile masayı örtmüşler. Gerçekten de işe yaramış. Kaypağın sandalyesini çektiler ve kaypak oturdu. Tam ben de oturmak üzereyken ensemden tuttu ve kendine çekti

Süleyman-“Sakın o koltuğa oturayım deme.” Ne oldu ki birden? “Kendini hemen nimetten sanma. Sana izin vermeleri lazım oturman için.” Hadi lan oradan. Sokuk ya. Niye en baştan söylemiyon. Boşu boşuna rezil olduk. Masadakilere bakınca ama olayı anladım. Herkesin başında korumaları falan duruyor. Beni de korumam diye mi tanıttı acaba bu kaypak? Kesin. Şimdi bostan korkuluğu gibi ayakta dikecek beni yav. Eğer terslik falan çıkarsa onu etten duvar yaparım sıkarlar ona banane. Oturanların hepsi böyle kabadayı tipli adamlar. Aralarında bir tane yaşlı adamla göz göze geldim. Bana gülümsedi ve diğer tarafa döndü. Demek böyle iyi adamlar da zengin olabiliyor. Süleyman beni ensemden çekti

Süleyman-“Bak. O yaşlı adama dikkat et. Pasif ve genç erkekleri sever. Sonra namusundan falan olma.” Hasgibtir lan. Adam bana o anlamda mı güldü? Lan nereye düştüm ben. Mafia desen değiller. Böyle mafia mı olur? Pasif giben mafia üyesinin amk.

Sonunda kapılar son kez açıldı. içeriye yaşlı ama sert görünüşlü bir adam ve yanında kendi yaşlarında ama bakımına önem vermiş ve genç gözüken bir kadın girdi.

Süleyman-“Nerede kaldın lan muallak. Kimlerle sürtüyordun?”

b-“Kimseyle abi. Hiç kimseyle.”

Süleyman-“Tamam lan hadi hazırlan. Adam akıllı da duş al. Araba gelecek bizi alacaklar.”

b-“Tamam abi.” Dediği gibi duş aldıktan sonra odama girdim ve takımı giyindim. Takımı giyinirken kolyeme baktım. Ortasında beyaz bir taş ve etrafında nazar boncukları vardı. Kim verdi hatırlamıyorum ama ne zaman çıkarsam kendimi kötü hissediyorum ve geri takıyorum. Yolda daldığım zaman aklıma geldi. O da neydi öyle? Hem de gün içerisinde 2 kere oldu. Anne olanın sesi aklıma gelince istemsiz bir şekilde gülümserken buldum kendimi. Aynaya doğru döndüm. Lan ben bu kadar yakışıklı mıymışım? Takım beni böyle gösteriyor. Yani ye kürküm ye. Hadi bakalım. Tamamiyle hazırım.

Odadan çıktığımda kaypak bana kızgın kızgın bakıyordu. Beni tuttu sarılır gibi yanına çekti ve saçımı kokladı. Lan. Zaten etki altındaydım bir de kaypak bunu yapınca içim bir hoş oldu. Ben de tam sarılmak için elimi atıyordum ki kafama vurdu.

Süleyman-“Lan dua et yemeğe gidiyoruz. Ağzını yüzünü morartmasını bilirdim senin. Niye parfüm sıkmıyon salak? Millet senin fakir kokunu mu koklayacak. Şu naneli sakızı da al. Nefesin kokmaz. Hadi çabuk araba geldi.” Hızlı hızlı ama tarzından ödün vermeyen adımlarla dışarıya çıktı. zütüm. Havasından da geçilmiyor. Ne güzel ısınmıştım lan işte sana. Ne kaypak adamsın. Boşuna sana kaypak lakabı vermedim.

Araba ultra lükstü. Demek zenginlik böyle bir şey. Size şöyle söyleyeyim Uber i duymuşsunuzdur. Zaten bizim kaypağın da arabası aynı. ihbar etsem uberden çaldı diye hapse girer pekekent. Ama bu bambaşka bir şey. Limuzin desem limuzin değil, ama geniş yani. içine kabile sığar. Dolmuş desem o da değil. Neyse işte kısaca bayağı lüks. Susamıştım. Orada su ve içki vardı. Acaba içsem kaypak kızar mı, içmesem de bayağı susadım yani. Kaypak anlamış olacak ki:

Süleyman-“Lan al içeceksen iç. Gözlerinle bitirdin suyu.” Tamam kabul ediyorum. Utandım mk. Tam bir gıcık yav. Düzgünce söylesene. Arabadakiler de çok ciddi tipli adamlar. Onlar da misafir herhalde. Kendimi sormaktan alıkoyamadım:

b-“Abi. Bunlar da mı misafir.”

Süleyman-“He dıbına koyayım he. Misafir bunlar. Şimdi Sivas'a gidip diğer misafiri de alacaklar dolmuş ya bu dıbına koyayım. Saçma salak konuşma. Koruma onlar. Tabi kafan fakir olmayacak bir kere. Adam her misafirini ayrı araba ile alıyor. Beynin varsa işin ciddiyetini anlamışsındır.” Oha lan. Adamların korumaları bile benden pahalı giyiniyor. Gerçekten ciddi bir yemek. Off. Neden şimdi beni bu hale soktun ki? iyice içten içe panik yaptım.

-“Öncelikle bilmeyenler için kendimi tanıtayım. Benim ismim Kadir. Bu da karım Nur. Normalde yemeğe gelmesini istememiştim ama çok ısrar etti. Ben de yıllardır evli olan karımı kıramadım. Problem yoktur umarım.” Kimseden ses çıkmadı. Normal tabiki. Herkesin ondan korktuğunu gözlerinden okuyabiliyordum. Ama korkulacak bir tipi yok aslında. Belki makdıbına olan saygılarındandır.

Nur-“Öyleyse yemeğe geçelim. Afiyet olsun.” Sandalyelerini arkadaki hizmetçiler çekti ve oturdular. Diğer yandan hizmetçiler de misafirlere çorbalarını koyuyordu. Kimse yemeğe dokunmuyordu. Neden acaba? Sonradan anladım. Önce ev sahibi yemeğe başlaması lazımmış. Kesin ben otursam yerdim mk. Aç da geldim. Gerizekalı kaypak. Kahvaltı da yapmamıştım zaten. Senin yapacağın işi gibeyim. Karnım guruldamaz inşallah.

Nur-“Hmm. Ne şirin bir çocuk. Kimin nesi bu çocuk?”

Kadir-“Süleyman’ın çırağıymış. Biz ondan torun bekliyoruz o bize çırak getiriyor.” Hadi lan. Babası mısın sen? Bizim kaypağın babası da kumarhane zincirinin başıymış. Demek babadan geliyor bu kaypağın zenginliği.

Nur-“Yani o da kumarhane işletecek.”

Kadir-“Bu onun kendi seçimi hayatım. isterse kumarhane işletir isterse aç kalır.” Başka seçeneğim yokmuş gibi konuşması da ayrı ürkütmüştü. “Süleyman, çocuğun ismi nedir?” Bana sorsanıza mk. Ağzım yok mu? Süleyman o arada sessizce “neydi lan bu gavatın ismi” diye söyleniyordu. pekekent. ismimi unuttun değil mi?

Süleyman-“Bahattindi herhalde.” Kadir Bey sinirlenmişti.

Kadir-“Ulan deyyus. Çırağının ismini nasıl bilmezsin. Ne diye seslenirsin çocuğa?” Gavat, pekekent, it… söylesene lan kaypak. Ben sana ağzıma gelebilecek bütün küfürlerle sesleniyorum desene.

Süleyman-“Çırak diyorum geliyor babacığım. Ben…”

Kadir-“Ulan eşek oğlu eşek. Ben senin ne tak olduğunu bilmez miyim? Allah bilir çocuğu kömürlükte de yatırıyorsundur sen.” Vur Kadir baba vur. Benim yerime de vur.

Süleyman-“Zamanında sen de beni yatırıyordun.” Bir anda bir sessizlik oldu. Baba oğul kavgası yaşanıyordu şu an. Hiçbir şey olmamış gibi bana doğru döndü ve

Kadir-“Sen bu salağı boşver. ismin nedir senin?”

b-“Bir Bine, efendim.”

Kadir-“Efendi bir çocuğa benziyorsun Bir Bine. Bu Süleyman ile nereden tanıştın da seni çırağın yaptı?”

b-“Yardımcı aradığına dair bir iş ilanı ile yanına gittim. Daha sonra da çırağı olacağımı söyledi. Ben de kabul ettim.”

Nur-“Kumarhane olduğunu biliyor muydun peki?”

b-“En başta bilmiyordum. Ama onunla kaldıktan aylar sonra açıkladı. Ben ise sorun etmedim.” Masadan başka bir adam

Adam-“Senin para avcısı olmadığını nereden bileceğiz? Her sokak çocuğunun hayalidir bu koltuklarda oturmak.” Şerefsizin dediği lafa bak. Baba parasıyla büyümüş oç.

Barmenin önüne geldik. Barmen bir kızdı. Güzeldi de ha. Fiziği fena değil. 20-25 yaşlarında vardır. Yaşına göre olgun bir vücuda sahip.

Süleyman-“Gamze. Berke’yi kovdum haberin olsun. Ahan da yerine artık bu çalışacak.”

Gamze-“iyi yaptın abi. Çok önceden yapmalıydın ama sahibi değiliz ki dinleyesin.”

Süleyman-“Haklısın. Neyse işte bu çocuk sende. “ Haklısın mı? HAKLISIN MI? Lan ben desem “Lan 40 yılda bir gibin kalktı diye üzerine mi oturacaz pekekent. Bozuk saat bile günde 2 kere doğruyu gösteriyor sen daha bir kere gösterebildin.” der kayardı.

Gamze-“ismin nedir?”

b-“Bir Bine ismim.”

Gamze-“Aaaa. Çırağın olacak çocuk bu mu?”

Süleyman-“Ne çırağı. Daha kafası yok ki bunun çırağım nasıl olacak? Kafasını sen getir çıraklığını düşünürüz. Neyse işte eti kemiği her şeyi senin. Eğit adam et.” dedi ve yukarı kattaki odasına yöneldi. Yok daha kafası yok ki yok ne çırağı. Dingil dingil konuşuyor. Barmenlik falan mı yapacam yoksa?

Gamze-“Al şunları arka odada giyin. Süleyman abi durmadan senden bahseder. Ama bugün biraz kötü gibi. Bir sorunu mu var?”

b-“Yok yav ne kötüsü turp gibi. Birkaç tane sorunu var onu da benden duymaman daha iyi. Sonra bana kızar niye millete her şeyimi anlatıyon diye.”

Gamze-“Dünkü yemekte mi bir şey oldu ki?” Dünkü yemeği en son ben öğrendim herhalde.

b-“Evet. Ama detaylara giremem. Üstümü giyinip geliyorum. Ben burada ne yapacağım?”

Gamze-“Garsonluk yapacaksın bir nevi. içki isteyecekler senden sen de zütüreceksin.” Lan o kadar hevesle garsonluk için mi koştum mk. Lan bir kere de kaypaklığını bir kenara bırak da adam ol be. Neyse el mahkum giyindik kıyafeti. Zaten daha sabah pek müşteri de yok. Gamze ile oturduk sohbet ediyoruz.

Gamze-“Akşama doğru doluşmaya başlarlar buraya. Sen Süleyman abi ile beraber yaşıyon dimi?”

b-“Evet. Daha çok ev işlerini hallediyorum. Çamaşırlarını bulaşıklarını yıkar, yemek hazırlar, arada sarhoş olur meyhanelerden toparlarım.”

Gamze-“Vay be. Yemek neler yapabiliyorsun?”

b-“Ne isterse yapıyorum işte. Malzemesi varsa evde. Alışveriş için para bırakır ben de alışverişi yapar akşama ne isterse onu yaparım. Ama pek sık akşam yemeği yemez. Genelde dışarıda olur.”

Gamze-“Son zamanlarda işler yoğun. Kafamızı kaldıracak vaktimiz olmuyor. Özellikle bu yemek dolayısıyla gelen Kadir Bey’den dolayı. Biliyorlar ya Süleyman abi oğlu yalakaları hep dolduruyor burayı. Şahsen işime gelir. Ek mesai yapıyorum ücretim artıyor.”

b-“Peki durmadan mesaiye kalmana ailenden bir şey diyen yok mu?”

Gamze-“Kim bana ne diyecek? Annem tımarhanede. Babam ise annemin hamile olduğunu öğrendiğinde bırakıp gitti. Ben tek başıma yaşıyorum.” Lan. Niye bu kadarını anlattı ki? Üzüldüm lan.

b-“Üzüldüm. Bu kadarını söylemene gerek yoktu. Sadece tek yaşıyorum desen yeterdi.” Gamze omuzuma vurdu.

Gamze-“Ben kendiminkini anlattım. Şimdi sıra sende. Anlat bakalım. Süleyman abinin dediğine göre sen de pek güzel bir çocukluk geçirmemişsin.”

b-“Valla seninki kadar kötü değil ama annem ve babam trafik kazasında vefat ettiler. Sonra anneannem ve dedemde kaldım onlar da 2 gün arayla vefat edince dayım beni sahiplendi. O da birilerine borçlanmış ödeyemeyince intihar etti. Zaten diğer akrabalarım da lanetli bu çocuk eve almam gibisinden şeyler söyleyince ben de son çare olarak yatılı kalacağım bir iş aramaya başladım. işte daha sonra kayp… Süleyman abi beni işe aldı. Benim de hayat hikayem bu. “Anlattığım sadece bu kadar. O kadar kötü şeyler yaşadım ki hepsini hafızam kaldırmadı zorla unuttum. Şu an ise ciddi ciddi hiçbir şey hatırlamıyorum. Sadece sözcükler. Annemin babamın yüzünü bile hatırlamıyorum. Ejderhaların yanında seslerini hatırlamıştım sadece o kadar.

Gamze-“Seninki de fena değilmiş. Neyse bak gelmeye başladılar. Sen de işine dön.” dedi ve anlattığı gibi dolaşmaya başladım.

Alfa-“Şimdi gözlerini kapat. Tekrar dene.” Aslında bana bunlardan daha çok şey verdi. Anlıyorum. Ben hep bir kişiye odaklanmaya çalıştım. Evet, ejderha olsaydım kesinlikle işe yarardı. Hatta çoktan öğrenmiştim belki de. Ama şimdi gözlerimi kapattığımda her şeyi görebiliyorum. Çimenlerin seslerinden, kokularından, tenime değen rüzgardan, her şeyden, hem de her şeyden anlayabiliyordum. Şu an gözüm açık gibi. Her şeyi görebiliyorum. Ama renksiz. Her yer siyah. Sadece algıladığım şeyler beyaz. Yerdeki çimen, taşlar, yakınımda duran Beta, hemen arkama doğru koşan Alfa ve annesinin yanında duran Gama’yı bile görebiliyordum. Ama anneyi tam olarak göremiyordum. Demek ki hala öğrenmem gereken çok şey var. Yürümeye başladım. Gama tam karşımda olmalıydı. Tam gamaya dokunacakken hızlıca kaçtı ve önüme Alfa geçti.

b-“Alfa çekil. Gama arkanda.” Ama Gama ile Alfa yer değiştirdiler. Gama arkama geçti. Alfa da önümde duruyordu. Arkama elimi attım. Tuttuğum kişi kesinlikle Gama’ydı. Gözlerimi açtım ve

b-“Yakaladım seni” dedim ve gördüğüm kişi karşısında şok oldum. Bu Beta’ydı. Ne ara? Nasıl karıştırdım? Ve tabi gama yanıma koşup gözlerimi yaladı.

b-“Yaa. Ama nasıl?” Gözlerimi sildim.

Anne-“Hahahaha. Çok yaklaşmıştın. Sadece yakınında duranın Beta olduğunu düşünme hatasına düştün. Sen gözlerini kapatır kapatmaz hızlıca yer değiştirdiler. Ama yine de çok güzeldi. Aferin.” dedi ve anneye döndüm.

b-“Evet. Bence de çok iyiydi. Gözlerim kapalı her şeyi görmek garip bir duygu.”

Anne-“işte bunu geliştirebilirsen bakarak meyvenin sana yararlı mı zararlı mı olduğunu bile anlarsın. Şimdi uyku zamanı geldi. Gelin ve yatın uyuyun. “ Kanadını kaldırdı. Gerçekten zaman hızlı geçti. Kesin kaçtığımı falan düşünmüşlerdir. Lan ne güzel yatacak yer ve iş hazırdı be. Şimdi dünyaya dönünce baştan başla. Gerçekten yorulduğumu düşündüm. Düşünmek istemiyorum. Gidince düşünürüm. Hem ne yapacam muhtemelen yeni iş arayacağım. Bu kadar kolay. Kanadının altına girdik ve yattık. Beta bana kanadını uzattı ve

Beta-“istersen sarılabilirsin.” dedi.

Alfa-“Benimkine de öyle.” dedi ve o da kanadını uzattı. Hatta uzakta duran Gama bile yetiştirmeye çalışarak

Gama-“Benimkine sarıl.” dedi. Oysa yetişmiyordu bile. Birden gülme tuttu beni.

b-“Hepiniz bir yanıma gelin bakayım.” dedim ve Alfa ile Beta zaten yanımdaydı, Gama ise önüme geldi. “Size bir şey soracağım. Annenize söylemek yok ama. Benim istediğim anıları düşünürsem siz sadece benim istediğim anıları görebilir misiniz?”

Bir annem daha öldü. Bu acı nasıl kutlanır ki? Ama kutlayacaktım. Boş yere ölmedi. Ölümünü mutlulukla kabullendi. Bana da üzülmek yakışmaz. Ve artık daha fazla amacım olmuştu. Öncelikle ismini Rian diyarı koyduğum o diyara gidip ejderhaları kurtarmalıydım, içgüdümü geliştirmeliydim, ve tabiki arada Alfa Beta ve Gama’yı ziyaret etmeyi de unutmamalıydım. Annem ve babam nasıl öldürüldü. Tabi ki onu da araştırmalıydım.

Kendimi toparladığımı görünce kaypak başladı yine konuşmaya:

Süleyman-“Lan seni iki dakika yalnız bırakamıyoruz. Hemen ilk kez adet geçiren kız çocuğu gibi diz çöküp ağlıyon. Yatağıma yatmayı alışkanlık haline getirme sarhoş gelir seni gibersem benim hatam olmaz. Hadi lan kahvaltıyı hazırla. Gerizekalı.” içimden gülme isteği geldi ama kendimi tuttum. Kahvaltıyı hazırladım. “Biliyorsun değil mi? Sen bugün de işe gideceksin. Sana ceza. Arabaya binmedin. Saat 12 de başlar akşam 12 de eve geleceksin.” Lan saat şu an 11.30. Hay ben senin...

b-“Tamam tamam gidiyorum.” dedim ve hızlıca hazırlanıp çıktım. Faruk abi de beni bekliyormuş. Bu sefer hayır demedim bindim direk arabaya mk. işe vardığımda Gamze pis pis sırıtarak bakıyordu.

b-“Gamze, sen izinli değil miydin bugün?”

Gamze-“Ek masai yapıyorum. Zaten işim gücüm yok. Bak seninki de sabahtan beridir seni bekliyor.” Benimki mi? Birden

Huriye-“Bir Bine. Naber.” Haa. Benimki dediği bu. Kızı kurtardım diye hemen nasıl benimki oldu mk. Kızlarla da öyle konuşamam zaten.

b-“Imm. iyiyim. Sen?”

Huriye-“Ben de iyiyim. Bugün gelmeyeceğini sanıyordum?”

b-“Dün için ceza olarak geldim.”

Huriye-“Sana ceza bana ödül.” dedi ve üniformasını giyinmeye başladı.

b-“Sen niye üniforma giyiniyorsun ki?”

Gamze-“Duymadın mı? Süleyman amca ile Huriye’nin babası yakın dostlar. Zaten babası ivanlar Holding’in sahibi. Kızını da buraya 6 dersten kaldığı için ceza olarak göndermiş. Ve her ne şanssa yaz okulu da açmamış o dersler. Bütlerden de geçemeyince sonuç bu. Normalde kumarhaneye çalışmaya göndermez ama Süleyman abiye kendi canı kadar güveniyormuş. O da burada çalışacak yaz boyunca.” Şok içinde sormaktan korkarak.

b-“Huriye. Senin soy adın ivanlar olabilir mi?”

Huriye-“Evet. Ne oldu ki?” Tamam. Kız ultra zengin. Elim ayağım çözüldü. Resmen tabiri caizse bu olayın şokuyla sürünerek odaya girip üstümü giyindim. Kapının tokmağını elimde tuttum. Her şey bu kapıyı açınca başlayacak. Ejderhalar, Lyaa, annem ve babamın ölümünden sorumlu olan kişi. Hepsi bu tokmağın dışında. Tokamağı çevirdim ve kapıyı açtım. Artık yeni hayatıma başlayabilirim.

Not:Evet beyler. Bir hikayeyi daha burada tamamladık. 2. hikayeyi cumartesi gününde paylaşacağım. Bugünüm boştu diye paylaştım bunu da. Bir sonraki hikayede görüşmek üzere. Okuduğunuz için teşekkürler. Kendinize iyi bakın.

Gözlerimi açtığımda kaypak yanımda yatıyordu. Tam yataktan çıkacakken bir detay fark ettim. Çıplak uyuyormuş ve malafatı da ayağıma deyiyordu. Kendimi yataktan resmen fırlattım. O kadar tepkiye uyanmadı tahmin ettiğim gibi. Baktım kendimi kontrol ettim. Sağlamım. Bu gavattan her taku bekliyorum. Ama kendimi kirlenmiş hissederek banyoya girdim. Lan malafatı ayağıma deyiyordu ayağıma. Seni doğuran ebeni, seni anana müjdeleyen doktoru, sana süt veren ineği… Elimden geldiğince ana baba küfürlerine girmeyerek küfür ettiğim kaypağa ve yıkanıp çıktım banyodan. Ama bir detay fark ettim. Kıyafetimle gitmiştim oraya. Kıyafetlerim hiç kirlenmemiş ama hep kırış kırış olmuş. Orada oynadığım zamandan kalma. Yani gerçekten de oraya gittim. Üzerim çamur gelip yatağın kirletmemiş olmam beni mutlu etti. Çünkü kirlenmiş olsa kaypak beni giberdi. Hem daha garip bir soru var. Ben uyudum, ejderhaların dünyasına gittim, kaypak beni evde bulamayınca bir şey yapmadı mı? Lan kaypaktan bahsediyoruz. Beni umursar mı mk. Elbette ki umursamaz. Temiz kıyafetleri giyindim ve sabah maratonuna başladım. Kahveyi yaptım, kahvaltıyı hazırladım. Geriye tek kalan kaypağı uyandırmak. Kahvesini aldım ve odasına gittim. Kapıyı açtığımda kaypak gözleri açık tavana doğru bakıyordu. içimden bir istek geldi ve

b-“Günaydın.” dedim. Nereden geldi bilmiyorum ama gelmez olaydın.

Süleyman-“He aydınlık dıbına koyayım. Hayat bir sana aydın. Bana kara. Başım ağrıyor. Bana ağrı kesici getir lan çabuk.” dedi. Lan selam verip borçlu çıkmanın tam anlamı bu herhalde. Ağrı kesici getirdim ve içti. Hem bakalım ben gece yokken ne yapmış diye bir ağzını yoklayım dedim. Onu da yapmaz olaydım.

b-“Dün gece kaçta geldin abi?”

Süleyman-“Ne yapacan kaçta geldiğimi? Eve karı mı atacaktın? En son gördüğümde yeni gibilmiş gelin gibi kıvrılmış yatıyordun yatağımda. Kahvaltı hazır mı?” Sana bu benzetmeleri öğretinini gibeyim. iş laf sokmaya ve dayak atmaya geldi mi kaypaktan iyisi yok.

b-“Evet hazır. Aşağıda.”

Süleyman-“Tamam. Sen yaptın mı kahvaltı?”

b-“Hayır. Sizi bekledim.”

Süleyman-“Niye bekliyon oğlum salak mısın? Ben şimdi sana kahvaltı vermesem ne tak yiyeceksin?”Ulan yesem niye beklemiyon diye dayak atarsın, yemesem niye yemiyon dersin. Çıldırttın lan beni. Yeter. Keşke anne ejderhadan azar yerken abanaydım yemeğe. Yiyemeden geri döndüm mk. “Neyse bu seferlik gel de ye bakalım. Sonra peder bana çemkiriyor. Bir de bugün hazırlan, seni kumarhaneye zütüreceğim. Sana biraz iş göstermenin zamanı geldi.” Heyecanlandım lan. Evet. Kumarhanesine çok gittim. Ama yalnızca getir zütür amaçlı. Şimdi ise direk işin içine giriyordum.