yaz ayıydı. odamın kapısı kapalı, ferrelerime gömülmüştüm. calısma masamın altnda çöp kutum vardı. malum boşalma anına gelince çöpü çeker, koltuktan kalkar, hafif eğik bi şekilde onun içine attırırdım. yine aynı olayı yaparken, babam ve kücük kardeşim içeri girdi. döl zaten çıkmıştı artık geri dönüşü yoktu, ılık ılık damlıyordu çöpüme. ekranda dev gibi ferre, kadın inliyor. babam gözlerime bakıyor çatık kaşlarla. heycanlanıp donu çekmeye çalışıyorum, yannanıma çarpışıyla titrek bir biçimde ve ahenkle klavyeme dökülüyor 1-2 damla. üzülüyoruz ikimizde, dönüyor arkasını ve gidiyor. akşam yemeğini yemiyorum, bir hafta sonra yeni yeni alışıyorum yemeye. zor günlerdi. yannanına sokam