Artık anlatmanın vakti geldi. Sanırım anlatırsam kendimi daha iyi hissederim. Son 1-1.5 yıldır kendimi düzeltmeye kafamı dağıtıp bu olanları unutmak istiyorum fakat ne yapsam ne etsem olmuyor. Dinleyecek 1 kişi olmasada ben bu hikayeyi burada anlatacağım.

Yıl 2015 yeni bir öğretmenim, çok toy ve saftım. Her denilene kanardım, şimdi hikayeye başladığımda anlayacaksınız. Dönüp yaşananlara baktıkça kafama vurasım gelmiyor değil..

Ermeniyim cuguuu

Herşeyi tamamen anlatacağım fakat hikayede ekgibler bağlanmayan noktalar olursa affedin belli olayları hatırlamıyorum bazılarını hiç unutamıyorum.

Mekan ve şahıs isimlerini elimden geldiğince sansürleyeceğim. Küçük yaştaki ve etkilenebilecek kardeşler okumamalı...

O sabah çok farklı uyanmıştım, geç saatlere kadar dostlarım ve ailem ile görüşmemden dolayı uykuyamamıştım bunun yorgunluğu vardı üstümde.
Çantam, bavulum hazır olarak kapının yanında duruyordu, şöyle bir teyit etmek için bir göz gezdirdim, dedemin bana verdiği muska yoktu. Yaklaşık yarım saatlik bir arama sonucu buldum.
Bavulun en üst bölümüne koydum, üstümü giydim ve sessizce evden ayrıldım. Alt caddeden otogar'a giden bir otobüse atladım koyuldum yola.
Yolda giderken vefat eden sevgilim gözümün önüne geliyordu, hemşire olacaktı. Kanserdi, hiç çalışamamıştı. Hayatın ne olduğunu bilmiyordu, onu çok seviyordum.

Köye salına salına ilerledim, köy meydanında birbirleri ile konuşan siyah giyimli iki kadın gözüme çarptı, onlara baktığımı farketmişlerdi, yürüyerek uzaklaştılar. Köyün gençlerinden birisi geldi siz öğretmen olmalısınız dedi. Beni bekliyormuş, buyrun babamın yanına gidelim dedi. Babası yetkili kişi idi, beraber onların evine gittik.

Şu cümleleri yazarken göz yaşlarıma hakim olamıyorum, neler çektim. Şoyle bir geriye bakınca içim kararıyor. Dışarı çıkıp bi hava almam lazım umarım beni anlıyorsunuzdur. Gelince yazmaya başlayıp bu gün bitireceğim.

Otogar'a varmış otobüsteki yerime varmıştım. O sıra sızmışım, burnumdan kan gelince beni uyandırma ihtiyacı hissetmişler. Genelde olurdu bu, nedense hiç doktora gitmeyi düşünmemiştim. Sonunda şehire varmıştım, şehir küçük bir yer olduğu için merkeze yürüyerek gitmeyi planladım. Yaklaşık 20 dakika yürüyüşten sonra merkeze vardım, bir bakkala girdim birşeyler alıp köye nasıl gidebileceğimi sorarım belki diye.

Bu gece 3.30 da anlatmaya başlıyorum. Zira o saatler dışında pek yazamıyorum.

Adama köyün ismini sorunca gözler faltaşı gibi açıldı, yok yeğenim ben bilmem sen başka yere sor dedi. Tabi bu hareketten sonra şaşırmış azda olsa tırsmıştım.

Köye bir şekilde vardım. Köye ilk başta bakınca bir dağ eteğine kurulmuş olması, hemen yanından küçük bir su akıntısı geçmesi beni büyülemişti çünkü adeta internette dolaşan o huzur verici köylerden birinde hissetmiştim kendimi. Köyün nüfusu azdı küçük bir köydü.

Oyun oynayan çocukları gördüm, çocukluğumda yaşadığım korkunç olaylar aklıma geldi. O ayrı bi hikaye zaten.

Evlerinin önünde 90 yaşlarında bir nene oturmuş bir kitap okuyordu. Beni görünce yanımdaki çocuğa kafa işareti yaptı, çocukla içeri geçtik. Önden ben girmiştim.

O yürüdü takip ettim, sonunda babasının yanına vardık, babasının daha önce hiç işitmediğim garip bir şivesi vardı. Ne yalan söyliyeyim köpek gibi desem yanlış keçi gibi desem ne desem bilemedim buna.

Geniş bir kapı vardı, sanırım gireceğimiz yer burasıdır dedim kapıyı zorladım hafif aralanmıştı birşey gözükmedi ama tam o sırada çocuk beni ittirip kapıyı sert bir şekilde kapattı. Burası değil dedi gülümseyerek.

Daha önce köyü internette araştırınca türk kaynaklı tek bir yazı görmemiştim ama takmamıştım neden bilmiyorum.

Tassagina kurban yarım bırakma qumki

Anlat bakalım

Belki okurum aq rez

He he kesin