Eskiden Taso, meşe(bilye), atari salonları, pokemon, beyblade, çift kale maç vardı. Bunları yapardık. Mahallenin 2 ağır abisi olurdu, Taso oynarlardı.Çıt yapıp 15 tasoyu devirip mahallenin en popüler havalı ismi olurduk. Mahalleli toplanır çift kale maç yapardık, bu yer arsa, tarla, mahalle, farketmezdi. Mahalle de oynayınca cdıbına top gelen teyze gidin burada oynamayın derdi ve hatta bazıları topu alırdı yada keserdi. Atari salonları vardı. Para biriktirip atari salonuna gider street fighter oynardık.O zaman ps1 vardı, onun ile oynamak için sıra beklerdik can atardık. Pokemon ve beyblade hatta tsubasa vardı. Sabahın köründe okula zor uyanan biz onları izlemek için sabahın köründe ayağa dikilirdik. Okulda bir kıza bakmaya utanırdık, her sınıfta en fazla 2 tane bin olurdu kızlarla doğru düzgün konuşabilen. Dudaklarından öptüğümüz zaman bile bir kızı dünyalar bizim olurdu.Ama şimdi öyle mi?

5 yaşında bir çocuğun elinde telefon tablet. Dısarı ile hiçbir bağlantısı yok. Okullar da herkes bin olmuş durumda.Biz öperken mutlu olduğumuz zamanlar vardı demiştim.Şimdi öpmek değil gibmek bile mutluluk vermiyor veledlere. Daha fazlasını istiyorlar.Biz biriyle birşeyler yaşadığımız zaman kimseye anlatamazdık.Şimdi hemen birşeyler yaşandığı zaman arkadaşlarına anlatır olmuş veledler. Dişarıda top oynayan çocuklar artık yok. Ateri salonları yok pokemon beyblade yok. Allah sonumuzu hayır etsin..