özellikle çocuk yaştan itibaren binmeye başladıysan bambaşkadır amk.
tren istasyona gelmeden sen vatandaşa ayrılan yükseltide treni beklersin, tren ufka yaklaştığı zaman içini bi heyecan kaplar.
tren yavaş yavaş kızaklama yapar annen ve babanda cern projesinde çalışıyor gibi hesaplama yapar, trenin herhangi bir kapısı nereye denk gelecek diye, sonra az bi sapmayla kapıyı bulursun, ardından trenden inen insanlar çil yavrusu gibi dağılır. aşağıdakiler trene binmek için kaos yaratırlar. annende seni kupa alan premier lig oyuncuları gibi havaya kaldırır, trene atlarsın. ardından ikilem başlar. sağa mı gitsem sola mı gitsem diye... çabuk düşünerek karar vermelisin ve başlarsın ilerlemeye boş bir kompartıman ararsın ama sanki her hudut kapılmıştır düşmanlar tarafından kalabalıktır, diğerleri ise perdeleri çekmiş kompartımanı kilitlemişlerdir ibineler. kendi beyliğine toprak ararsın, ve en sonunda içinde 1 kişinin bulunduğu kompartımana dalarsın. ailende geriden gelip seni gözleriyle arar sonuçta sen keşif birliğisindir ve görevini başarıyla tamamlamış biçimde ailene s.o.s veren ıssız adaya düşmüş gariban gibi el-kol hareketleriyle güvenli bölgeyi işaret edersin ve kompartımana girersin, sonra da kompartımanda bulunan tek kişi görünüşüne ve hallerine dikkat edilerek ya pgibolojik baskı altına alınır ve defedilir veya sevilir ve börek, çörek,domates, biber,salatalık ikram edilerek güzel bir sohbetin başlangıcı yapılır.
ardından ne mi olur .
pencereyi açıp dağların ihtişamı, ağaçların güzelliği, trenin "dım dım tısss dımm dımm tıss" sesiyle kendini kaybedersin...
bir başkadır trenle yolculuk yapmak...

binen panpalarım özellikle kompartmanlı trenlere yetişmiş nesil, sizde bi şeyler eklerseniz sevinirim.