eve girdiğinde daralırsın, etrafında bir sürü insan olduğunda daralırsın, yalnız kaldığında daralırsın; bir çok şey yapmak istersin, ama yapacak enerjiyi bulamazsın kendinde. birçok plan kurarsın, fakat ne kendini, ne de etrafını değiştirmeye yetmez gücün. bunları gördükçe daha çok sıkılır canın. bir süre sonra sonsuz bir döngüye girmiş gibi hissedersin hayatına bakıp sadece zaman harcadığını düşünmeye başladığında. güzel geçiyordur aslında zaman ama tatmin etmiyordur seni bir şekilde, dolu değildir, bir temeli yoktur belki de, ya da bir amacı.
karar veremezsin, ya da verdiğin kararları yarı yolda bırakırsın. çok şey kurarsın kafanda bir yandan da, ihtimaller ihtimaller... en sonunda ben demiştim demeyi alışkanlık haline getirdiğini görünce harcadığın, ya da kaybettiğin zamana üzülürsün. çevrende seni çok seven insanlar olsa da onlara karşı bile derinde bir yerde bir buz kütlesi vardır içinde. bazen çözüldüğünü hissedersin, ama derinlere inip baktığında yine oradadır o, sevgilin dahi olsa.
kafanı toparlayamazsın, iletişim kanalların tıkanır yavaş yavaş. yazmayı unutursun, sesini kaybedersin yavaş yavaş. olmak istediğinle olduğun kişi arasındaki fark canını sıkar. hadi diyelim, bir gün toparlamak için bir çabaya giriştin, bir süre sonra sorarsın kendine ben napıyorum burada diye. hiçbir şey değişmiyormuş gibi görünür, severek yaptığın şeylerden bile kaçınmaya başlarsın.
klinik olarak bir sürü madde vardır. alışveriş listesi gibi seçebilirsin "bu var bende, bu da var, e bu da.." diye. hastalık yüzünden bir sürü fırsat ve seçeneği kaçırmış olursun en sonunda, sonra bütün bunlar sınırsız bir döngüye girebilir
arada çıkarsın döngüden, derin bir nefes alıp bir daha girersin. bir sonu yoktur tedavi edilmediği sürece. hayatından mutlu değilsindir, ve bunun için büyük sebepler gerekmez, ufacık şeyleri üst üste biriktirebilirsin.
http://www.imgim.com/image/24515i5d35gj.gif/ 
