Rezleri alın, yarın aksam burdayım!

Bu kadar eksiye Aziz Nesin bile yazmaz bee

Neyse beyler okuyan olmasa da cukulara ragmen yazıyorum.

Babam albaydi. Çelik harekatinda çok onemli isler yapmis bi askerdi. Askerlerine çok önem verirdi. Ama teröristler tarafindan da taninirdi. Bu yüzden babamdan ayri yasadik yillarca. Babam doğuda catisirken,biz antalya da yasiyoduk. Güvende olmamiz için, ki bi oğul babasından ayri ne kadar güvende olabilirdi.. Annem ben küçük yaştayken ölmüş, babamsa annemden sonra bir evlilik daha yapmisti. Ve ben o kadinla yasiyodum. Ne ben onu severdim,ne o beni

Üvey annemse babamdan çok kucuktu yas olarak. Ben çoğu zaman babaanem ve dedemin yanina kalmaya giderdim tatillerde. Babamsa askerlerinin basindaydi. Üvey annem öğretmendi. Ama bi öğretmen çocuklardan ne kadar nefret edebilirdi ki!? Benle çoğu zaman ilgilenmezdi. Ve ben yattiktan sonra evden ciktigini biliyordum. Babam eve geldiğindeyse gayet melek yüzlü gayet naif ilgili bi insan haline geliyordu. 360derece donuyodu anlayacaginiz.

Bir aksam dedemlerdeydim. Evin telefonu çaldı, dedem telefonu cevapladi.
-Alo..

alo demesiyle yere yığılması bir oldu. Babaannem koştu hemen yanina ben ise donup kalmistim. Beler olduğuna anlam veremedim ev tefona kostum hemen. Telefondaki ses babamin yakin arkadasi ahmet amcaydi. "Baban"dedi, o an gözümden yaslar akmaya başladı. "Askeri konvoyda pusuya düşürüldü, Basimiz sağolsun " gozumu actigimda hastanedeydim. Biran için hepsinin rüya olmasini istedim. - ama değildi- Üvey annem basimdaydi sanki zorla agliyodu. "Timsah gozyasi"diyebilecegniz türden bi ağlama.