eğer gerçekten cennet denilen

bi yer varsa ilk gireceklerden biriym ben. şu ana kadar hiç kimseye cevap bile vermedim. dayak yedim hakarete ugradım küfür yedim elimi bile kaldırmadım karıncayı bile incitmedim elimi vurmak için asla kullanmadım hiç kimseye kötü düşünmedime herkese üzüldüm acı çeken birini görünce bütün keyfim gitti bende acı çekmeye başladım aşagılandım hor görüldüm küçük düşürüldüm yapmadıgım bi şuc yüzünden azarlandım iftiralara bile ben yapmadım diyemedim öyle biriyim işte ben acı acı acı dogdugumdan beri ana sınıfında başladı hikayem çalmadıgım bi silgi yüzünden hocalarımdan küfür yedim 5 yaşındayken evet hatırlıyorum ilkokulda arkadaşımı dövdüler yanımda ben sadece agladım yardım istedim ben buyum işte yaşım 23 bakalım ölene kadar başıma ne gelecek daha hep elime vurup ekmeğimi aldılar bi mikrobiyolojik canlı kadardır benim tepkilerim hiç sorgulamadım bu hayatı sanki bitkiymişim gibi yaşadım bana aşık olan kızlarla çıkmakatan korktum özgüvensizliğin doruklarındayım üniversteye geçene kadar tanımadıgım birine selam vermekten korkan heyecanlanan biriydim ama sadece bu kadar kaldı başka bi değişiklik olmadı buyum işte ben uzakta bi yerde yaban hayatı yaşamak istedim hep insanların olmadıgı bi yerde nefret ediyorum insanlardan çıkarcı olmalarından kendimi hiç düşünmedim bu da benim olsun demedim ölsem çok ta umrumda olmaz o kadar düşünceliyim ki ölünce beni tanıyanlar üzülür diye yaşıyorum ve eğer cennet diye bi yer varsa ve ben orda olmazsam ...