Savaş verip kazanmayan bir şeyi kazanamasın. iş hayatı , okulda gördüğünüz gereksiz derslere yada öyle olduğunu düşündüğünüz derslere nazaran çok daha büyük savaşlar içeriyor. Bu savaşı kazanamayacak iradeye sahip biri zaten ne kadar yetenekli olursa olsun ondan bi tak olamaz. Sorumluluk almaya korkar, polis olsa suçludan korkar cerrah olsa ameliyata girerken tedirginlik yaşar mühendis olsa ustalara yalakalık çekmek zorunda kalır. Burada sorun çocuğun savaşacak iradeye sahip olmaması. Bunun da sorumlusu sistem, aile, rehber vs. ama en çok çocuk.

Devletin en temel iki görevi ülke güvenliği sağlamak (jandarma devleti) ve sosyal adaleti (sosyal devlet) sağlamaktır. Her kişinin tek tek sorunlarına eğilemez. Sadece sosyal devlet gereği fırsat eşitliği sağlayabilir.

Ailesinin kendisiyle konuşmamasına dayanacak kardeşim dayanacak. Ona dayanamazsa yarın seçeceği bölüme de karışırlar yapacağı mesleğe de hatta evleneceği kişiye de. Evet bu zor bir durum. Ama hiçbir şey kolay değil. Hayat yada sistem zorluklarla doludur ve evet kolaylaşabilir ama şuan kolaylaşamaz. O yüzden ailesi tarafından baskı gören çocuğun şuan yapabileceği üç şey var; birincisi özgüvenli kararlı ve istekleri için fedekar olacak insanları karşısına alabilecek, ikincisi ailesinin buyruğundan çıkmayacak ve bundan şikayet etmeyecek, üçüncüsü ailesinin buyruğundan çıkmayacak ama bundan şikayet edecek, sistemi falan eleştirecek ama hiçbir şey yapamayacak. Bence sadece birinci seçenek makul.

Birincisi şarkıcı sanatçı değildir , kendi beste yapmıyorsa. ikincisi bazı sanatçıların değeri öldükten sonra anlaşılabilmiştir yaşarken pek kaale alınmamışlardır. Eğer amaç gerçekten sanat yapmaksa bu çağda ünlü olmasına gerek yok. Yine eser üretsin.

Hamal -şarkıcı meselesine değinmemin sebebi hayallerindeki mesleği hayal eden çocuklar genelde bencil davranıyorlar. Bu çocukların temel argümanı şu değil mi herkes yetenekli olduğu düşündüğü mesleği yapmak için çabalamalı, herkese bu fırsat sağlanmalı. Teoride güzel görünüyor ama pratikte yanlış. Çünkü böyle dersen kimse hamal, otobüs muavini, inşaat işçisi olmak istemez maaşının az olmasının yanında iş saatleri ve iş güvenliği de bunda etkili. Ama herkes milyarder, rock starı, futbol yıldızı vs. olmak ister ve herkes kendisinin çok yetenekli olduğunu keşfedilemediğini düşünür doğru yada yanlış. Şimdi bu durumda ne yaparsan yap herkesi mutlu edemezsin çünkü o istemediğimiz meslekler yapılmak zorunda ve birileri onu yapmalı. Peki bunu nasıl yapabilirsin? O mavi yakalı meslekleri ile hayal edilen şarkıcı, futbolcu yada daha mütevazi şekilde doktor, avukat vs. meslekleri arasındaki gelir uçurumunu azaltarak. Çalışma saatlerini adam gibi yaparak. O zaman göreceksiniz ki okula gitmek istemeyen dersleri sevmeyen adam hiç üniversiteyle vakit kaybetmeden yapmayı sevdiği faaliyeti yaparak (şoförlük vs.) hem erkenden para kazanacak hem de kaliteli bir hayatı olacak. Bu sorun çözüldükten sonra zaten üniversitelere yığılma olmayacak okumak isteyen meslekler arasında gelir uçurumu olmadığı için istediği şeyi okuyabilecek.

Annenizin sizin tıp okumanızı sayısal okumanızı istemesinin sebebi doktorlukta hemen atanabilmeniz ve geliri. Eğer bu meslekle diğer meslekler arasındaki bu farklar olumlu biçimde azaltılırsa yani sosyal adalet sağlanırsa zaten meslek seçiminde fazla baskı olmaz. Ama dediğim gibi bu ha dediğinde olacak bir şey değil şuan yada yakın zamanda olması imkansız. Bu yüzden eğer kendi geleceğinizi düşünüyorsanız cesaretiniz varsa riskleri göze alıyorsanız isteklerinizin peşinde koşacak iradeyi gösterin eğer gösteremiyorsanız ağlamanın faydası yok. Eğer bir şeyler değişecekse de baskıları kaldırabilen bu zorlukları aşma iradesini gösterenler sayesinde değişecek zaten.