Kıbrıs harekatına o günün akşamı kucağımda laptop ile başladım. Yakışıklı bi çocuğun 3 5 fotoğrafı, açılan yan hesaplar (arkadaş, aile vs) sahte facebook hesapları tamam. Sırada düzenli olarak paylaşım yapıp yan hesaplardan paylaşımları beğenip yorumlamak var.. 3 hafta sabırla o ortamın oluşmasını bekledikten sonra bi akşam ani bi kararla işe koyuldum. Akşam saatlerinde Kıbrıs'lı kıza attığım mesaja gece saatlerinde cevap geldi. 1 saat kadar tanışma içerikli mesajlar ve uyku. Ertesi günün sabahı attığım günaydın mesajı ile ateşledim işaret fişeğini...

yaz bakalım

1 ay boyunca düzenli olarak konuştum. Bu 1 ay boyunca sık sık mesaj atıp sürekli aklında olmaya çalıştım. Hiç bir zaman naber nasılsın gibi klişelerle lafa girmez, farklı olmaya çalışırdım. Bir akşam, sıradan geçmesi beklenen bi telefon görüşmesinde niyetimi belli ettim. 'Seviyorum ulan seviyorum!' diye bağırdım. Karşısına geçip kollarımı açmış ilan-ı aşk eder gibi.. Halbuki gülmemek için kendimi zor tutuyorum. Ama sen istanbul'dasın, daha erken değil mi? derken 1 hafta içinde sevgilim demelere başladık..

Bu sırada bizim arkadaşa durumu anlattım. Unutmuş bile aylardır haberi yok. Biraz daha beklemesini söyledim. Devamında ki 2 hafta boyunca kıza vermediğim söz, kurmadığımız hayal kalmadı. Bir pazar sabahı günaydın bahanesiyle aradığımda telefonu arkadaşıma verdim. Duygu sömürüysüyle karışık küfür dolu bir konuşmayla 2 dakika içersinde olup biteni anlattı. Kızın Umut'u ver telefona nidaları eşliğinde telefonu suratına kapattı. Akşam oldu, hedeflediğim şeyi yapmıştım ama o sırada kafamda dönüp duran birşeyler vardı. Bu kadar zaman kendimi bambaşka bi insan olarak, onlarca yalan şeyi hiç fire vermeden nasıl anlatmıştım? Bu bir şans mıydı? Yoksa hayatımda ilk defa çok başarılı olduğum bir şeyi mi keşfetmiştim?

Kaderimi değiştirecek soruyu sordum o akşam kendime. Yeni birileriyle tanışıp soruma cevap arayacaktım. Daha önce reel hesapta, bir facebook grubundan görüp çok hoşlandığım kız geldi aklıma. Hemen ekleyip mesaj attım, Sabaha karşı 3 gibi cevap gelmişti, sabah ezanına kadar konuşup ilk adımı atmıştık...

Konuşmaları tekrar tekrar okuyup duruyodum. O kadar absürd konuşmalar geçmişti ki, kim olduğumuza dair en ufak bir konuşma yok. 2.gün numarasını almayı başardım. Sesini duyduğum zaman neler yaşadığımı anlatamam. ilk zamanlar kendime hiç yediremedim bu kadar çabuk bu kadar saçma bi şekilde etkilenmek ne demekti? 3.gün 4.gün derken iyiden iyiye alışmıştım kafa yapılarımız aynı olsa da ortak zevklerimiz yoktu. Sürekli bunlara kafa yoruyordum.

Yaklaşık 1 hafta sonra arıyıcam diyip aramamalara, mesajlarıma cevap vermemeye başladı. Ümidimi yitirdim, numaranı dağıtıcam gibi bir mesaj attım. Birkaç saat sonra kızgın bi şekilde aradı, durumu toparlamaya çalıştım. Böyle söylersem arayacağını biliyodum tekrar sesini duymak istedim gibi cümlelerle ortamı soğutmayı başardım. Arkadaşıyla kitapçıya gideceklerini söyleyip telefonu kapattı. En son o arkadaşının erkek mi kız mı olduğunu öğrenmeye çalıştığımı hatırlıyorum. O kadar kötü hissettim ki kendimi, beni bi başkasına tercih ediyo triplerine girdim. Sonra ben kimim ki zaten modu, kıskançlık krizleri derken o gün bu kızdan ne kadar etkilendiğimi kabullenmeye başladım

Sonrasi pgibolojik anlamda berbat geçti. Sonuçta fake dim. Devamında konuşma sayımız arttı. Artık sabahlara kadar telefondaydık. Faturalarım 120 130 lara fırladı. O kadar mutluydum ki hiçbişey umrumda değildi. Telefonu her kapatışımda gülüşüyoduk. Ama telefonu kapattıktan sonraki bunalımlar iyiden iyiye arttı. Yaptığımın yanlış birşey olduğunu asla düşünmedim. Sevgimin peşinden gittim. Neden bunu tercih ettin diye sorarsanız hayatın gerçeklerini koyarım önünüze. 'Yanına yakışmak' terimine asla uymayacak orantıdaydım. Güzeller güzeli bir kız ve ben? Önyargıdan ömrüm boyunca çile çekmiş ben hiç yapmam dediğim şeyi yapıyordum. Önyargılı davranmıştım. Zaman bu hatamı ileride yüzüme yüzüme vuracaktı...

Hiç bir zaman konuşacak birşey bulamadığımız olmamıştı. 4 5 saat telefonda kaldığımız çok olurdu. 1 saat 10 dakika olunca konuşmanın otomatik olarak sonlandığını onda öğrenmiştim ben. Espri kaldırabilen, espri seviyesi de üst düzey olan kusursuz bi kızdı. BERREK derdim ben ona, oda bana UMUDO.

Her geçen gün ortak özellikler kattık. Önce ALi ATAY dinledik beraber, sonra LEYLA iLE MECNUN izledik. Çok güzel resim çizerdi. Bende arada sırada şiirler yazar, kitap okurdum ona. Leyla ile Mecnun'da ki Yavuz ile Eylül karakterlerine benzetirdik birbirimizi. Sonumuz onlar gibi olmasın yeter ki derdik.. :(

Ankara'da yaşıyordu. istanbul'da ablası vardı. 1 buçuk ayı geride bıraktıktan sonra bir gün, 1 hafta sonra istanbul'a ablasının yanına geleceğini söyledi. Elim ayağım titredi. Belli etmemeye çalıştım, benden şüphelenmesin istedim. Görüşürüz dimi? diye sordum. 'Tabii ki' dedi. Hayaller kurmaya başladık.
-1.5 TL'ye tavuk döner de yeriz dimi?
+Evet. Hem onların içine basıyolar yeşilliği. Sebze sağlıkdır
-Ah bir de yağmur yağsa *

1 hafta sonra istanbul'a geldiğinde hadi buluşalım demedim hiç. Oda demedi. Demesini de istemiyordum zaten. Bu sırada kendi kendime pgibolojik bir savaş açtım. Her ne kadar ikimizde mutlu olsakta bu konuşmaya bir son vermem gerektiğini biliyordum. Ayrılık sürecini başlatmak için bir senaryo hazırladım kafamda. Gitmesine 1 gün kala 'hadi yarın buluşalım' diye bir mesaj attım. Yarın planlanmış bir işi olsun diye dua ettim. istediğim gibi de oldu. Ailesiyle olacağını mümkün olmadığını söyledi. Trip attım mesajlarına cevap vermedim ve hayatımın en güzel ve zor günlerine son verdim. Yada öyle sanıyordum...

1 ay sonra özlemimin tavan yaptığı bir akşamüstü, yazdığım absürd bir hikaye ile mesaj attım. Konuşmanın devamında neden buluşmak istemediğini sordum. Bana bağlanmaktan korktuğunu, konuşmalarımızın normal olmadığını, birbirimizden hoşlandığımızı söyledi. Önce mutluluktan ağlayacak gibi oldum. BERREK benden hoşlanıyordu öyle mi? Keşke düşüncelerimi burda kesebilsem en fazla 1 2 dakika sürüyor. Ulan o ben değilim ki fake im ulan ben! Beni sevmiyor diyip kahroluyorum.

Bu konuları pek kurcalamadan eskisi gibi saatlerce konuşmaya başladık. Taki o güne kadar... Bir gece vakti telefonda konuşurken artık bi ilişkiye başlamamız gerektiğini söyledim. Ağzından çıkacak 'seni seviyorum'a o kadar çok ihtiyacım vardı ki. Öyle veya böyle oldu da... 'Seni seviyorum UMUDO' dedi. Bana 'Seni seviyorum BERREK' dedim. Hayaller kurmaya başladık. Ankara'ya karşı binalarında ki boş daireyi taşınıcağımdan, bir fırıncı da işe başlayıp fırıncının doblosuyla okulundan alacağımı söylüyordum. 1 ay sonrası için verilmiş sözler, kurulmuş çocukca hayallerdi bunlar çok değil.. Onun sesinde ki mutluluğu hissettikçe 2 kat mutlu oluyordum. Telefon kapanıp yalnız kaldığımda yaşayacağım hisler, akıtacağım gözyaşları umrumda bile değildi artık. Gözüm dönmüştü adeta.

Okucam rez

Hafta sonları palyaçoluk yapardı. Cumartesi Pazar sabahları günaydın mesajını atıp kolay gelsin diler, akşam olup dönünce dolu dolu konuşmayı beklerdim. Yine o günlerden biri. Günaydın mesajını attım, kolay gelsin dedim ve akşamı beklemeye çekildim. Öğlen saatleriydi 3 4 gibi... Evimde uzanmış Leyla ile Mecnun izlerken bir sahneye takıldım. Dizinin Ömer karakteri sevdiği kadının peşinden Ankara'ya gidiyor, evleniyorlar, ve karısı ölüyor. Bizim hikayemize benzettim, akşam gelince okusun diye uzunca bir mesaj ile hem duygularımı hem bu sahneyi birleştirirek bir mesaj yazdım ve gönderdim..

Yaklaşık 10 dakika sonra cevap verdi. Önce şaşırdım sonra, 'heralde yemek molası falandır' dedim. Üstüne bir mesaj bir mesaj daha derken yaklaşık yarım saat kadar mesajlaştık. Dedim bu kaçamak mı yaptı acaba gitmedi mi işe. Nerdesin diye sordum ve yaklaşık 1 saat sonra 'ağrkdşımla dşrddyım' gibi bir mesaj attı.. Hiç yapmayacağım birşey olsada kendime hakim olamayıp hemen aradım, telefonu açtı. Nerdesin sen dedim 'evdeyim' dedi garip bir ses tonuyla. 'Arkadaşımla dışarıdayım yazdın az önce.' dedim. 'Öyle mi yazdım hatırlamıyorum kontrol ediyim' dedi ve suratıma kapattı

2.kere arama gereği bile duymadım. Sadece ona olan sevgim ile hem olmayacak bir hayalin yükünü, hüznünü, kahrını sırtımda taşıyor hemde en ufak birşey hissettirmeden ilişkiyi yürütüyordum. Aklıma o an gelmeyen şey kalmadı. Güzel birşey olduğunda 'bana söylemiyor ki fotoğrafta ki ben sandığı kişiye söylüyor.' diyerek hiçbir mutluluğu doğru düzgün yaşayamamış olan ben, aldatılma hissini 'banane beni aldatmadı ki fotoğraftaki ben sandığı kişiyi aldattı' diyemedim. Bir nokta (.) mesajı atıp engelleyerek ilişkiye son verdim...

Yarım saat sonra kayıtlı olmayan bi numara aradı. Açtım, BERREK'in kız arkadaşı olduğunu, durumunun iyi olmadığını sürekli ağladığını ve bu halde eve gidemeyeceğini söyledi. Rahatlatacak birşeyler söylememi istedi. Affetmek aklımın ucundan geçmezken, sadece ve sadece hala deli gibi aşık olan bi adam olarak neredeyse oradan çıksın bi an önce evine dönsün diye akşam onu arayacağımı söyledim ve kapattım