fakir olduğunuzu anladığınız anı yazın

tenefüslerde bütün sınıf kantine giderken sınıfta tek kalmayım diye tuvalette beklediğim an olsa gerek. :/

edit: yeter şukulamayın ağlıycam artık :(

evet beyşer bunu ,lk defa yazıyorum babam önlüğümü sobanın üzerine atıp yakmıştı zavallı annem de oluşan yırtıkları eliyle dikip ertesi gün okula o şekilde gitmek zorunda kalmştım tüm gün sıradan kalkmadım beyler kimse yırtıkları görmesin diye işte anladım o gün çok fakir olduğumuzu

olum niye bu kadar şukuladınız fakir ama guruluyum

kahve fincanının içinde dondurma yiyorduk anneme bi kaşık fazla koy diye yalvarıyordum. O zaman anladım fakir olduğumuzu.

edit:bunu hafif taşşağına yazmıştım asıl gerçek olan ben her zaman fakir olduğumuzun farkındayım canım annem bana hiç bi zaman fakir olduğumuzu hissettirmemeye çalıştı halada öyle yapıyor 38 yaşına geldi hala temizliğe gidiyo bunu söylerken utanıcak değilim çalmıyo çırpmıyo kadın sırf ben arkadaşlarım bişey alırken özenmiyeyim diye benim için çalışıyo babamıda pek sevmem ama oda kaynakçı 10 senedir çalışıyo evimiz 1+1 bana göre fakir olsakta çoğu kişiden zenginiz ama karnımız tok allaha şükür uzun süredir bi şeyi yazarken ağladım evet.

ben küçükken gecekonduda oturuyorduk,bir gün kardeşim bana abi biz fakir miyiz zengin miyiz diye soru sordu.ben de zenginiz biz dedim. kardeşim de peki evimiz ve eşyalarımız neden televizyondaki zenginlerinki gibi değil dedi,o an ilk şoku yaşadım zaten. zaman geçti,ben de fakirliğin tokadını çoğunuz gibi milletin kantine gidişinde anladım tabi daha sonra ilkokul birdeyken 'montumun ince oluşunu' öğretmenimin fark edip, sınıftaki bir arkadaşımın getirmiş olduğu eski montunu giymemle anladım. bana o montu veren adam bir gün sınıfta kavga edince 'montumu ver lan' demişti,ben de 'vermem olum üşürüm sonra' demiştim. malum kars kışı... ağlattınız huur evlatları,bu başlığı ve entryleri okuyan zengin binlere söylüyorum;olum etrafınıza iyi bakın. akşamları iki tas yemeğin kaşık kaşık hesabını yapanlar var, evine ekmek zütüremediği için intihar eden ev babaları var, gururlanmayın.
bu arada şimdi zenginim, babamın işleri çok iyi oldu 2000 yılından sonra,şu an emekli ve ganyan bayiisi var,iyi yani.
bu arada bana o montu veren arkadaşımla da halen çok iyi arkadaşız,bu konuyu 14 yıldır hiç konuşmadık ama her zaman onu görünce aklıma gelir.

not:zengin binleri, dediğimi unutmayın.

edit:beyler şukulamayın, sürekli bu entrye bakıyorum.

babam bana simit veya tost alırken yanında hiç ayran almazdı. evde yoğurt vardır oğlum annen ayran yapar derdi. evet evde yoğurt olurdu ama ben hep o hazır ayranlara özenirdim. yıllarca o ayranları çok pahalı bişey sanmıştım dıbına koyim senin baba ya.

varlıklı bi aileyiz bi ara çok uçmuştuk ve yaradan dur ya kulum dedi.. o ara amcamın kara lastik çizmelerini giydim. arkadaşlarım top oynamaya çağırırdı utanırdım gidemezdim amk sırf ayakkabıları görecekler alay edecekler diye.
sonradan durumu düzelttik de hayattan dersi de aldık.
kimseyi parasına malına mülküne gösterişine vs saçmalıklarına göre ayırt etmemek lazım. atalarımız hiçbir sözü boş yere söylememiş.. en iyi dediğim adam da bana kazığı attı. sildim mi tam silerim gibimde de olmaz bana uzak allaha yakın olsunlar.. insan ya efendidir(edeplidir, adamdır) yada değildir.
parada pulda hiçbir şeyde gözüm yok, ömrümü fakirlikle de geçirebilirim. yunus emre gibi 40 yeri yamalı melamet hırkasıyla da..
allah verir allah alır. ben rahatım içimi rahatlattım.

aklıma geldı de 6 yasından berı ıstedıgım bısıkletı 20 yasıma kadar alamayısımdan anladım su an ne kadar fakırlık cektıgımı
not:23 yasındayım gencler hala da almadım bısıkletı durumlar duzeldı ama oyle durumun duzelmesını sıkeyım annem vefat ettıkten sonra duzeldı kadıncagız bı gun yuzu goremeden gıttı. yıne duygulandım dıbına koyım

edit: oha bunu bıle eksılemıssınız lan

doğduğum an baktım amk hastanede bile değilim.o an anlamıştım

ben hep evden ekmek arası kaşar getirirdim birgün önümdeki kızlar ay bu çocukta hergün kaşar ekmek yiyor diyince çok üzüldüm lan o an içime koydu o züt verenlerin lafı

ben başlıyorum
japan yap alıp ayakkabı çatlayana kadar yapıştırıp okulda utanarak geziyodum
yıllar önceydi tabi
tenefüste hep oturdum yapıştırdım yer pırtmasın diye. vay amk ağlamaklı oldum bak

-bi de çocukken babam bana ankara'dan atari getirmişti, babam ankara'ya gidiyordu, inşaat işçisiydi. orda görmüş, cehennemdere'nin hiç oyuncağı yok bari bunla oynasın demiş getirmiş. neyse geldi atarim, evde kurduk oynuyoruz ama televizyon da televizyon amk.37 ekran imper marka bi televizyon.o gece babamla hep ördek avladık, hiç o kadar mutlu olmamıştım.lan o gün de babam gelmeden önce yerden para bulmuştum, gidip ona şu oyuncak çıkan toto yumurtalar var ya,şimdi kinder mi ne hah onun gibi, işte ondan almıştım içinden küçük kırmızı spor araba çıkmıştı. söküp takma işlerini çok severdim ben de.büyük görünsün diye yere uzanırdım gözümün önünde yerde sürerdim o arabayı.o gün zaten arabadan dolayı mutluydum bi de babam üstüne atari getirince çok çok mutlu olmuştum. işte işin fakir tarafı;beyler 8 sene hiç atari kasedi almadım.hep içinden çıkan o ilk kasetteki oyunları oynadım. üzerindeki resimlerde robot falan vardı, belki o oyunlar sonlardadır diye yüzlerce sayfa ileri gittiğimi hatırlarım. babama baba kaset alsana bana dediğimde, oğlum kendi kasedinden başka kaset takarsan atarin bozulur diyordu ben de öyle sanıyordum. daha sonra başka arkadaşımda çok kaset gördüğümde anladım işin rengini ama hiç belli etmedim. babamla da annemle de eski fakirliğimle de gurur duyuyorum,bir zamanlar utanırdım ama çocuktum. şimdi babam emekli, ganyan bayiisi de var,ben de inşaat mühendisi oluyorum birkaç yıla. bugüne çok şükür, iyiki de fakir büyüdüm diyorum bazen çünkü şımarık veledlerin sonunu görüyorum ve çok üzülüyorum.
not:bu sayfaya kadar herkesin hikayesini okudum, birçoğuyla ortak yönlerimiz var özellikle ayakkabı ve mont meselelerinde. demek ki bizim sağlam ayakkabı ve montlarımız olsaydı bizler çok mutlu çocuklar olacaktık. hepinizi seviyorum binler.

karne günü okul kıyafetiyle gelen tek kişinin sen olduğunu anladığın an.

çöpten defalarca japan yap'la tamir edilmiş ayakkabı toplayıp giyiyordum.

Lisedeyken herkes kantine giderdi bende annemin hazırladığı tostu sırada oturup pusa pusa yerdim. bazende hiçbirşey yemezdim bazı binler sorardı neden yemek yemiyorsun diye. bende tokum derdim.eve açlıktan mahvolmuş bir şekilde giderdim. henüz 2 sene oldu. aklıma geldikçe gözlerim dolar.

babamın okul harçlığı olarak verdiği paraları harcamayıp, ay sonunda parasız kaldığımızda paraları babama verdiğim zamanlardı zannedersem ilkokul yıllarımdaydı sınıfı hatırlamıyorum ama

mutfakta hamam böceğini taşınırken gördüğümde anladım panpa

akbile 1 lira yatırmak zorunda kaldım geçen. eve gidene kadar ağladım

bizim peder kapıcıydı bazen yönetici falan fırçalardı babam da tamam tamam derdi sonra arkasından söverdi zoruma giderdi hep o bin hangi hakla babama bağırabiliyodu falan sonra anladım parası çokmuş görsem giberim affetmem

beyler aklıma bi tane daha geldi yazacam ama yazmadan önce yine tüm entryleri okudum ve arada bazı huur çocuklarının trollediğini mi desem yoksa harbiden çekirdekten zengin binlerin dalga geçmesi mi desem bilemiyorum ama ciddi ciddi taşağa alanları gördüm. onlara tek diyeceğim gibimi(zi) yesinler, hayattan ders almamış huur evlatları. neyse beyler anlatıyorum:

bundan 5 yada 6 yıl önce olması lazım, babam ilk emekli maaşını alacak,ben de o zaman sanırım lise 1'deyim. neyse babam maaşını aldı,ben de günü biliyorum ya,o gün yanına gittim belki para koparırım diye. beyler babamın yanına gittim, biraz kem-küm ettikten sonra babam bana bu ay maaş almadığını, önümüzdeki ay alacağını söyledi.ben inandım tabi,o ay da harçlıksız gittim geldim okula. öteki ay geldi işte, gittim babamın yanına yine aynı kem-küm ediyorum, çıkardı bana 15 tl verdi, beyler yemin ediyorum o güne kadar hayatım boyunca aldığım en büyük harçlık yalan olmasın 5 tl idi, onunla da birkaç ay idare ediyordum işte. neyse,babam dedi gel kasaba gidelim pirzola alayım da akşam yiyelim, babam pirzolayı 20 liralık mı yalan olmasın 30 liralık mı ne aldı işte. baktım az dıbına koyim. aldık ben eve gidiyorum bi yandan da tadını falan merak ediyorum ama az olduğu için bu bize yetmez diye düşünüyorum. neyse getirdim eve, annem akşam pişiriyor işte ama fena bi kokusu var beyler, ağzımın suyu aktı resmen ama yine kafamda bu bize yetmeyecek diyorum.
beyler annem sofrayı kurmadan önce ben yatağa girdim, annem-babam soruyor işte neyin var falan, bilmiyorum karnım ağrıyor falan dedim,gel yemek ye dediler,ben yemiycem dedim, ısrar ettim onlar da dinleneyim diye beni rahat bıraktılar,ben de koku gelmesin diye kapıyı kapadım beyler. sesleri dinliyorum işte, çatal-kaşık falan, babam çok beğenmişti beyler, anneme ellerine sağlık falan diyordu.o an pirzola yemediğim için ağlamaklıydım ama ben sofradan ekgib olunca daha fazla yiyecekleri için de mutluydum.o zamanki çocuk kafası işte dıbına koyim ama iyiki yapmışım.bu arada 21 yaşımı bitirecem halen pirzolanın tadını bilmem, yokluktan değil, istesem gider kilo kilo alırım ama bu anısı yüzünden tadını bilmediğim halde pirzoladan nefret ederim.

bu arada beyler, babam aslında ilk maaşını almış ama annemle anlaşıp bize maaş almadığını söylemiş çünkü borçlara vermiş tamdıbını. neyse amk ben sigara yakıyorum.

berbere gidip saçlarımı yıkatmamak amk. hep ev yakın abi evde duşa gircem derdim ben