@5 kardeşim anasınıfına başladığım zamanlar babamın durumu çok kötü değildi yani anasınıfa başlamayacak kadar. O zamanlar çevrede laf ediyordu komşu çocuklar gidiyor. Bu gitmiyor durumumuzu biliyorlardı . Annem kafasına takmıştı ve anasınıfına göndermişti beni . Bak özel yuva demiyorum

Bilirsiniz okul aidatları olur 100 tl miydi neydi. Öğretmenler müdürler çocuklara sürekli ısrar eder yatırın ücretleri. Bizde para yok annem gitmiş konuşmuş sınıf annesiyle. O da öğretmene söylemiş hani ödeyemiyorlar diye. Öğretmen birşey dememiş kabul etmiş. Sonra bir gün sınıftayken öğretmen aidatları getirenleri sayıyordu ve getirenlere çikolata veriyordu inanabiliyor musunuz ? tabi sınıfta ben getirememiştim. Bir tek ben yiyememiştim o gün. Arkadaşlarım sormuştu sen neden yemiyorsun diye. Karnım ağrıyor çikolataya alerjim var demiştim ilk yalanımı o zaman söyledim ben . Şurda bir düzeltme yapayım. Bizim acımasız öğretmenimiz bana bir tane çikolata bile vermemişti. Bu nasıl öğretmenliktir bu ne vicdandır?

1.sınıf el işi faaliyetlerinin çok yapıldığı zamanlardır. Bu demek oluyor ki bir sürü malzeme gerek yapıştırıcı, makas,pul. Öğrenci arkadaşlarım da bilir bunlar baya bir para demekti bizim için. Tabi ben getiremezdim. Öğretmen kızardı bana. Birşey diyemezdim çünkü ben daha küçük bir çocuktum ve aklım almazdı böyle şeylere hayır ! alırdı ve alıcaktıda. Çünkü ben hayatın karanlıklarıyla yeni tanışıyordum.

Dewam pampi

olum fakir ailenin anasınıfında ne işi var lan ? baştan fail . neyse fail olması iyi oldu üzülmek zorunda değilim , lan bide böyle acıklı hikayeleri kimse takip etmez panpa söylemedi deme .

kardeş bunları biliyoz zaten başka bişey siöyle

Anasınıfında bu kadar kötü olaylar olmasada ( bir kaç yaşadığım durum dışında) geçmişti. Son gün gelip karnelerimizi almıştık. Ben mutluydum. Klagib yaz tatiline girmiştik. Neyse gelelim 1.sınıfa. Bu kısımlarda çok durmayacağım arkadaşlar.

Anasınıfındayken eğlenceler olurdu. Kutlamalar falan. Öğretmenler der ki yeni ve güzel kıyafetlerinizi giyin çocuklar yarın kutlamamız var pastalar olucak müzik olucak. Tabi herkes gibi bende sevinmiştim. Sonra eve gidip anneme " anne yarın kutlama olucakmış öğretmen yeni kıyafetlerinizi giyin dedi" dedim. Annemin suratı çok bozulmuştu. Eyvah demişti nerden bulucam şimdi ben sana yeni kıyafeti. Anlamıştım ki diğerleri gibi benim güzel kıyafetlerim yoktu. O gün çok ağlamıştım. Çok iyi hatırlıyorum. Akşam yemeğini bile yememiştim . Emindim annemde ağlamıştı

Küçükken fakirliğin ne olduğunu bilmezdim. Yemek yer, uyur, okula gider gelir oyun oynardım. Hayat bana güzeldi. Çikolata yerdim bazen. Kısacası çok mutluydum. Ama ne zaman ? sadece 5 yaşımdayken. Anasınıfına başladığım zaman oyuncak günleri olurdu. Hatta cuma günüydü. Herkes bir oyuncak getirirdi. Okula gittiğim zaman herkesin arabaları ve oyuncak askerleri vardı ? benimse sadece kırık bir uçağım. işte o zaman anlamaya başladım