fenerbahçe

yalnızlığıyla birleştirdiği hüznünü sevdiğim güzel takım. yıl 2006 annemi babamı acı bir otobüs kazasında kaybedeli 2-3 yıl olmuş. 8 yaşındaki kardeşimle beraber dayımda yaşıyoruz. dayım çok güzel adam ama 80li yıllarda o kadar işkence görmüş ki kafa sürekli gidip geliyor. kazayı ve anne babasını hayal meyal hatırlayan kardeşim sürekli onları soruyor bana. onlarla ilgili anılar anlatmamı istiyor, en çok da babamın fenerbahçe altyapısında oynadığı yıllardaki anılar ısıtıyor doğumundan beri kalp yetmezliği denen illetle mücadele eden kardeşimin kalbini. bende fenerliyim ama sorsan 3 futbolcu zor sayarım o zaman. ne futbolla ilgilenecek zamanım ne buna ayıracak param var. kardeşimin tedavi masrafları karşılanıyor ama dayımın emekli maaşı giderlerimize yetmediğinden durmadan çalışmak zorundayım. bigün dünyadan haberim yok yine akşam eve gelmişim kardeşim hüngür hüngür hıçkıra hıçkıra ağlıyor. "niye ağlıyosun koçum?" diyorum "abi denizliyle berabere kaldık şampiyon olamadık diyor" hüngür hüngür ağlıyor. "ağlama lan diyorum" ama bunu söylerken bende ağlıyorum, maç şampiyonluk gibimde değil kardeşimin ağlamasına ağlıyorum "seneye de biz şampiyon oluruz kesin" diyiveriyorum. "şimdi okulda herkes benle dalga geçecek alay edecek abi" diyor, "hele bi geçsinler bakalım bacaklarını kırarım lan hepsinin" diyip istediği futbolcunun formasını alacağım sözünü vererek tatlıya bağlıyoruz mevzuyu.

yıl oluyor 2009 kardeşimin zaten yorgun olan kalbi daha da yoruluyor. ayda bir uğradığımız doktora artık haftada bir uğruyoruz. sırf moral olsun diye kombine bilet alıyorum ona. çocuk doğru düzgün sevinemeden doktor tarafından aşırı heyecanlandıran aktivitelerde bulunması yasaklanıyor. benim gitmemi istiyor maçlara kardeşim her detayı anlatmak kaydıyla tabi. hemen kabul ediyorum ne para ne pul ne iş umrumda her an kalbi durabilecek olan kardeşime adıyorum kendimi. söz veriyorum ona sözümde de duruyorum. her puan kaybında suçu hakemlere atıp, attığımız her golü boş kaleye bile olsa ballandıra ballandıra anlatıyordum ona. bazen gaza gelip okkalı bir küfür ediyor, her gol anlatışımda kendinden geçiyordu. yavaş yavaş bende alışıyordum tabi tribün kültürüne kadroyu falan ezberlemem şöyle dursun marşlara bile katılır olmuştum.

neyse sezon sonu geliyor. son haftadaki trabzon maçına gideceğim. kardeşim şampiyonluktan emin söz istiyor benden "şampiyon olursak kutlamaya zütür beni" diyerek, "söz be diyorum en güzel yerden izleyeceğiz hemde". maça gidiyorum herkes gibi ben de galibiyetten eminim. evdeki hesap çarşıya uymasa da malum anons olayı yaşanıyor ve bir anda neredeyse tüm stad şampiyonluk çığlıkları eşliğinde sahaya iniyor. uzunca bir sevinçten sonra kardeşimi arayıp sevincimi paylaşmak için telefonumu alıyorum elime. dayım 20 cevapsız yazıyor, allahım lütfen diyorum lütfen o olmasın, az önce kardeşimin çılgınca sevineceği fenerbahçenin şampiyonluğu için şükreden eller, bu defa kardeşimin hayatını bana bağışlaması için kalkıyor tanrıya. "onur onur onur diyor dayım kardeşin" diyor düşüyor telefon elimden az önce çılgınca sevinen stad sanki kardeşimin yasını tutarcasına sessizliğe bürünüyor benimle birlikte.

tüm bu olaylardaki en acı olaylardan biri de hiçbir zaman kardeşimin ölümünü neyin tetiklediğini bilemeyecek olmam. acaba şampiyonluğumuza sevinirken kriz geçirerek son anlarını mutlu mu yaşadı, ya da şampiyon olamadığımızı öğrenecek kadar şanssız ve bahtsız mıydı?

n.k.f.v.a.s. diyenler bunu derken en yalın şekilde anlatmaya çalıştığım kardeşim gelsin aklınıza. diliniz vicdanınıza hükmederse sırf sizinle aynı sarıyı sevip kırmızı yerine laciverti seçti diye 11 yaşındaki rahmetli bir çocuğa da söveceksiniz bu lafı söylerken. sövmeyin sövdürmeyin kardeşime, yazıktır, ayıptır.