Merhabalar.. Direk konuya gireyim çünkü kendimi tanıtacak ya da başka bişey yapacak halde değilim..

23 yaşındayım beyler.. Annem ile babamın ayrı olması dışında bir derdim yok, aslında 8 sene olduğu için onada alıştım.. Nispet yapmak istemem ama hayatımda herşey yolunda. Güzel ve rahat bir işim var (hergün şık giyinmek rahatlığımı bozuyor gerçi), karakteri ve siması güzel bir kız arkadaşım var, ben aramasam bile ısrarla beni arayan sayılıda olsa dostlarım var, kardeşim hariç ailemle ve genel olarak insanlarla ilişkim iyidir.. Tipime gelirsek, düzgün beyler.. Baya düzgünde gibtir edin.

Bütün bunları ilk başta söylememin sebebi allaha şükür bir derdim olmadığını anlamanızı istemem..

Gelgelelim, 1,5 aydır içinden çıkamadığım bir ruh hali aldı beni..Ben neşeliyimdir beyler, aranızdaki en dertli insan yanıma gelsin onu o gün neşelendirebilirim.. Halden iyi anlarım çünkü empati yapabiliyorum.. Sanırım bu yüzden de dert babası olma yolunda emin adımlarla ilerliyorum.

Size biraz ruh halimden bahsedeyim:

Nasıl oldu, nasıl gelişti inanın bilmiyorum..Çorlu'dan çok sevdiğim bir arkaşım Mart ayının başlarında bana geldi.. Baya eğlenceli günler geçiyorduk.. Birgün işten çıktık eve döndük.. Cuma günüydü, duştan sonra tv karşısına geçtim çünkü Güldür Güldür vardı o akşam..2'li koltuğa uzandım, jenerik bittikten sonra insanların alkış ve mutluluğunu gördüm. Herkes sebepsiz gülüyor belkide az sonra olacaklara gülüyorlardı bilemem.. Bunu gördüğümde ekrana kitlendim..Ne olduğunu neden öylece kitlendiğimi anlamadım.. Sadece o ilk andaki alkış anında sinirlerim bozuldu, ağlamaya başladım.. Arkadaşım ve annem noluyor diye geldi cevap bile veremedim.. Odama zütürmüşler ve krize girmişim.. Yarım saat ağladıktan sonra kendime geldim.. Aklımda neden böyle olduğuna dair en ufak bir cevap yoktu..

Aradan zaman geçiyor ama bu ruh halinden kurtulamıyordum.. iyice kopmaya başladım herkesten.. Dikkatsiz, hiç birşeyden keyif alamayan bir adama dönüştüm.. Beyler 6 senedir elektro gitar çalıyorum..Ne zaman canım sıkkın olsa mutlaka elime alır çalar kafa dağıtırdım..Bi denemek istedim yine.. Gitarı elime aldığımda, 6 senelik geçmişim aklıma geldi ve sinirlendim.. Telleri kestim tek tek ve buna birazda olsa huzur verdi.. Sadece bir süreliğine..

Bu durum böyle 1 ay devam etti ve bunu kimse farketmesin diye kendimi parçaladım..Çarşamba gecesi saat 11 sularında yatağımda yatarken tavana bakakaldım.. Tekrardan o halin geldiğini hissediyordum..Ve yine ağlamaya başladım.. Ortada hiç birşey yokken, kız arkadaşım seni seviyorum mesajları atarken..O geceyi nasıl atlattım bilmiyorum ama ertesi sabah gözlerimin şişmesi ve morarması annemin dikkatini çekmiş.. Noldu dediğinde anlattım..Ona söyleyebildiğim tek şey şu oldu:

Anne, fiziksel olarak muhteşemim, hiç bir acım yok ama ruhum acı çekiyor ve kalbim sanki başkasına aitmiş gibi ritimleri kendiliğinden değişiyor..Ne yapıcam anne ben?

Bu gün yine cuma, ailemin durumu tamamıyla öğrenmesinin üzerinden 2 gün geçti.. Sanırım pgibologlardan yardım alacağım ama şunu biliyorum ki, beni üzen bir sebep yokken içimdeki arızayı gidermeleri imkansız..