Bunu neden buraya yazıyorum bilmiyorum ama, kendi kendime saçma sapan olarak adlettiğim sıkıntılı düşüncelerimi bir şekilde somuta kavuşturmam lazımdı. Okunmayacağını biliyorum, böyle bir amacım da yok zaten. Benim gibi iki üç işsiz çıkar birkaç satır okur, derdime az da olsa ortak oluralar diye umut ediyorum sadece.
Hiçbir işe yaramayan gereksiz bir adam gibi hissediyorum kendimi. Arkadaşlarım oradan oraya etkinlik peşinde koşarken, benim şu genç yaşımda yaptığım tek şey, şu dört duvar arasında, bilgisayarım, yatağım ve kitaplarımla vakit öldürmek. Hayata dair bütün heveslerimi kaybetmiş gibiyim, içimden hiçbir şey yapmak gelmiyor. Kendimi çok garip hissediyorum, kendi kendime bunun nedenini öğrenmek için sorular soruyorum. Aslına bakacak olursanız nedeni açık gibi, geçtiğimiz yaz ağır bir depresyon döneminden geçtim, tam manasıyla asosyalliğin nirvanasındayım. bitik bir haldeyim. Görünürde hiçbir sıkıntım da yoktu aslında, sadece yavaş yavaş hevesimi kaybetmeye başlamıştım. Şu an da yaşadıklarım da o dönemin bir sonucu. Ancak şu konuya değinmem gerekir, durumum o kadar da vahim değil, yapsam en iyisini ben yaparım bunu biliyorum, sadece hevesim kalmadı artık. Bir ara ölümü düşündüm, ölmeye bile hevesim olmadığını hissettim. Bir tak çukurunda, hayatta kalmaya çalışıyorum ve çırpınırken etrafımdakileri de kirletiyorum farkındayım. Ne kadar yalnız gibi görünsem de aslında yalnız değilim. Çok güzel ve şirin bir sevgilim var, her şeyin en iyisini hakediyor ve ben ona hakettiği hiçbir şeyi veremiyorum, farkındayım. O her ne kadar ben senin yanında mutluyum dese de benimle birlikte, şu taktan dört duvar arasında hiçte mutlu olmadığını anlayabiliyorum. O benim şu hayata tutunmamda ki en büyük etkenlerden ve eğer işler böyle gitmeye devam ederse, onu da kendi ellerimle kaybedeceğim. Sizin anlayacağınız, her şey çok kötü ve ben bu artık bu durumdan çıkmak istiyorum.