geçen sabah uyandığımda ev bomboştu

geldik panpa

araca döndüm. çanta. evet görüyorum. uzandım. hızlıca doktorun yanına gidiyorum. doğrulmaya çalışıyor. kolu kırılmış.. "çantayı aç".. defalarca yankılandı kafamın içinde. "inşallah sağlam bir tüp kalmıştır"..

çantayı açtım.. lanet olsun. kırılmışlar.. dur bi saniye. birisi hala sağlam.. "bi tane, birisi sağlam kalmış.". doktorun parlayan gözlerini aracın yanında görebiliyordum. "al onu.. benim vaktim yok. al toplanma yerine yakınız. zütürmelisin. oraya zütür tüpü".

onu burada bırakamam. gelirlerse ? canlı canlı parçalanmasını göze alamam. araca geri dönmeliyim. canlı birisi var mı ?

geri döndüm. askerler.. canlı yoktu aralarında. şehirde benimle saklananlar da ölmüş. fakat kız. hala hayatta.. hemen çıkardım onu. ayılması lazım.. fazla kalamayız.. doktor.. o ne yapılacağını biliyordur.. kızı kucağıma alacaktım.. fakat ayağım.. üzerine basmakta zorlanıyorum. sekerek yürüyorum. sürüklemeliyim. doktorun yanına.. sürükledim.. doktor çantasındaki bir gözden sargı bezleri çıkardı.. kızın kanayan kolunu sardı..

dinlendik.. kafamın içine dolmaya çalışan, adeta beynimin içini oyan düşünceler var.. nasıl kaza yaptık.. şehrin dışındaki güvenli bölgeye gidiyoruz sanıyordum..

yanan aracın yanına gittim.. aman tanrım.. bu yüzden olmalı.. hala hayatta mı ? aracın önünde.. bu o kadın.. şehirde gördüğüm kadın.. sevgilimi öldürmeden önce kucağında çocuğuyla kaçan kadın.. arabanın önüne atlamış olmalı.. duramamış.. yerde yatıyor.. lütfen ölme.. olamaz.. nabız yok. kolunda bir ısırık izi.. gözlerinin altı mor. ağzında belli belirsiz bir salya.. dönüşecek.. izin veremem. bıçağımı çektim. dönüşmemesi gerekiyordu..

doktorun yanındayım.. kız uyanmış.. doktoru kaldırmalıyız. etrafımı kontrol etmek için ters dönmüş aracın tepesine çıktım. uzakta hareketler var. sesleri duymuş olmalılar. çok kalabalıklar. geliyorlar..

bağırdım "eğer gitmezsek ölürüz. geliyorlar." doktorun koluna girdim. kız da diğer kolunda.. çok yavaşız. ama ilerliyoruz. tüp emniyette. nerde olduğumuzu kestirmemiz lazım. askeri bölge nerede kalıyor. ?

pteriondan vur panpa kafatasının en zayıf noktası :D

ilerledik. yanımızdaki yüksek yola çıktığımızda zombiler araçlara ulaşmışlardı. ölüleri yemekle meşguldü bazıları. ama hepsi değil. durmayanlar var. bize doğru ilerliyorlar.. ilerliyoruz.. ayağım.. sekerek yürümek zorunda kalıyorum. doktor önlüğünü yırtarak koluna bir destek yapmış. bana yardım etmeye çalışıyorlar.. çok yavaşladık..

gözlerim ilerde belli belirsiz bir mekan seçiyor.. burası da ne böyle.. ?

@262 fanteziye girmeye gerek yok kanka :D

reserved

reserved

yaklaştıkça bunun bir benzinlik olduğunu anladım. artık yürümüyorduk. neredeyse koşmaya başladık.. benzinlik boş. en azından öyle görünüyor. belimdeki ağırlık.. silahım.. hala belimde.. ellerimin arasına aldığımda beliren güven.. günler öncesinki ile aynı. benzinliğin marketinin kapısını kırdık. içerde yiyecek ve su var. doktorun önlüğünden kalan parçaları bohça yaptım. içine taşıyabileceğimiz erzağı doldurdum. tam çıkmak üzereyken gözüme birşey takıldı.. orada. duvarda duruyor. belki şu an suda ve yiyecekten daha çok ihtiyacımız olan bir şey.. harita..

panpa walking deadı çok izlemişsin

yırtarcasına aldım duvardan haritayı.. benzinliğin arkasındayız. zombiler çok uzağımızda.. nereye gideceğimizi kestirmemiz gerek. telsiz ! keşke askerlerin üzerinden bir telsiz alsaydım. Lanet olsun salak kafam !.. doktor askeri bölgeyi biliyor. haritada işaretledi. oraya gitmek için iki seçeneğimiz var. ikisi de taktan. ilki yanımızdaki dik yamacı tırmanıp tepenin arkasına gideceğiz, ki benim ayağım ve doktorun kırık koluyla bu imkansız.. 2. si geldiğimiz yolu geri dönerek araçların olduğu yoldan sola sapmak. iyi de peşimizde yüzlerce zombi var.. iki yol da intihar gibi..

@268 walking dead beni izlesin hacı. illa ki etkisi olur yazdıklarımda ama tarzımız değişik. farkımız tarzımız ;)

reserved

Ağır şizofren beyler kaçın

2. yolu seçtik.. yapabileceğimiz tek şey buydu.. ama nasıl olur ? yüzlerce zombi üzerimize geliyor. belki hala araçlardaki cesetleri yiyorlar.. geri dönmek çok riskli..

fakat kızın bir planı vardı.. çılgınca geliyordu. ama işe yarayabilir.. benzinlikteki kamyonet.. üzerlerinden geçmek.. ben araç kullanamıyordum.. doktorun kolu kırık. kız kullanacaktı. biz de yanında ölmemek için dua edecektik.. üzerindeki yazılardan kamyonetin benzinliğe ait olduğunu anladım.. içerideyim.. anahtarları arıyorum. çekmecede.. daha zor bulmayı bekliyordum.

kamyonetteyiz.. motorun çalışması korkudan titreyen vücudumu daha da sarstı.. delilik. yüzlercesinin üzerine tam gaz sürmek.. ama son günlerde gördüklerim.. 1 hafta öncesinde delilik gibi gelirdi.. belki de biraz delilik yapma vaktidir.. kızın gaza basışıyla araç hızlanmaya başladı. yola çıktık. bir müddet düz bir şekilde ilerledik. yol boş gibi. zombilerin öncü kuvvetleri tek tük geçiyorlar yanımızdan. onlara çarpamayız.. gereksiz. işte. yürüüyen bir et yığını karşımızda. kenarlardan gidemiyoruz bariyerler yüzünden. tam ortalarından geçmeliyiz. gaza bastı. bastı, bastı. gerçekten hızlanıncaya kadar bastı. başımı kollarımın arasına aldım ve eğildim.. ilk çarpma sesi.. ön cama yapışan kırmızı bir perde...

çarptıkça yavaşlıyor.. fakat hala devam ediyor.. sesleri duyuyorum hırıltılar var onlarca hırıltı kulaklarıma hücum ediyor.. çarpma sesleri artıyor. ve bir zombi ön camdan içeri girdi.. hala yaşıyor. cam paramparça oldu. refleks olarak ayaklarımla ön camdaki zombiyi itmeye çalışıyorum. o ise pantolonumu tırmalamaya ve bulacağı ilk fırsatta beni ısırmaya çalışıyor.. itliyorum.. hızımız itlememi geçersiz sayıyor. son bir güç.. işte oldu. aracın sağ tarafından kardeşlerinin yanına yuvarlandı hızla.. sonra bir şey oldu.. kuvvetli bir sarsıntı.. aracın kaymaya başladığını hissettim. hem de elimizde olmayan bir sebepten..

yoldaki diğer araçların kırılan camları.. yollara saçılmış bir şekildeler.. lastiğimiz patladı.. grubun sonuna geldiğimizde artık aracı kontrol eden kız değildi. son bir hamle ile direksiyonu kırdı sağa. araç sola döndü.. biraz daha ilerlese takla atabilirdi. ama duran bir araca çarptı.. durmuştuk. 100 metre ilerimizde ortası boş bir halde bir sürü üzerimize geliyordu. araçtan çıkmak için saniyelerimiz var.

devrilen araçlarımızın yanına koştuk. ayağım.. her adımımda daha da artan bir sancı. bir uyuşma sarıyordu ayağımı. sardığım bez kan içindeydi.. araçtan bir telsiz almalıyım. belki de bir silah daha. aracın yanında iki zombi dışarı fırlamış hemşireyi kemirmekle meşguldüler.