geçen sabah uyandığımda ev bomboştu

bir an önce bu binadan çıkmam gerekiyordu. içimdeki korkunun soğuk soğuk terlettiği vücudumu taşımakta zorlanıyordum. ancak silah bana güç veriyordu. nolursa olsun elimde bir güvence vardı. ne yapmalı ? yürüme mesafesiyle 10 dakika ötede kız arkadaşım oturuyor. oraya gitmem gerek. gitmeliyim. buna mecburum

binadan çıktım. hala öğle vakti. sıcak kemiklerime işliyordu. gözlerimi açmakta zorlanıyordum. yavaş yavaş ilerliyorum. yoldan uzak durmalı. bahçelerden atlayarak ilerledim. hiç hareket yok. kimse yok. sanki bu kocaman şehirde bir tek ben kalmış gibiyim. sırtımdaki çanta her dakika bana ağır gelmeye devam ediyor. sanki içinde ölen tüm arkadaşlarımı taşıyor gibiyim.

kulaklarıma hücum eden bir ses var. aman tanrım. siren. ambulans, polis ya da itfaiye. fark etmez. belki de yaşayan birileri vardır. belki de insanlar bir yere sığınmışlardır. ses ilerki sokakta. ışıklarını seçebiliyorum.

köşeyi döndüm. ama bir anda ayaklarıma hücum eden soğuk adrenalin yüzünden zor ayakta durdum. bu da ne ? hemen saklandım. korkudan nefes alamıyordum. sanki ileride duran şeyler nefes alışımı duyacak ve bir anda beni yakalayacaklardı. bakmalıydım. kafamı kaldırdım duvarın üstünden. karşımda 20 belki de 25 tane zombi vardı. sese gelmişler. ters dönmüş polis arabasındaki zavallı polisi parçalıyolarlar. adam hala hayatta. elimdeki silahı doğrulttum. ateş mi etmeliyim? ama o zaman bana dönerler. kaçmalıyım. arka sokaktan dolanmalıyım.

şehirde yalnız değilim. acı bir görüntüyle bunu idrak ettim. grup halinde dolaşıyolarlar. adeta sürü gibi. o köşeden hemen uzaklaştım. ilkokulun arkasındaki parktan kısa bir yol var. arkalarına çıkıyor. oraya gitmeliyim. ilkokul boş hafta sonu olduğu için. ilkokulun bahçesine girdim. duvarın üstünden parka baktım. boş. atladım. koşarak parkta çalıların arasına gizlendim. bekliyordum. sol tarafımdan sesler geliyor. uzaklaşmasını bekliyordum. hiç bir şşey yapamadan.

az önce polisi parçalayan zombiler. parkın ilerisinden geçiyorlar. ayağa kalkamam. göremeseler bile cesaretim yok. düşün.. düşün.. en kısa yol ne.. her zaman evine bıraktığım kıza en kısa nereden gidebilirim. gitmeliyim. sol tarafımdaki sesler uzaklaştı. avm ye doğru ilerliyorlar. işte fırsat. kalktım. ilerlemeye başladım. öğle sıcağı yüzünden üstümdeki tişört ter içinde kalmıştı.

tam ters yöne gitmeyi düşündüm önce. ama yolu çok uzatıyordum. ev avmnin ilerisinde kalıyor. ve ben yolu uzatarak başka gruplarla karşılaşma riskini göze alamam. düşmanının seni tek farketmeyeceği yer arkasıdır. zombilerin peşinden gidiyorum. yaklaşık 70 metre önemde aylak aylak yürüyorlar. bu kadar insan nasıl bir anda zombi olabildi. ben ne zamandır uyuyorum ?

sorular.. kafamın içinde adeta onu parçalayan bir zombi var. farkedilmemek için bahçelerden bahçelere atlıyorum. arabaların arkasına saklanıyorum. ilerliyorum. grup hızlanmaya başladı. ne gördüler ? kulaklarıma dolan çığlık sesi.. bi kadın. kaçıyor. kucağında çocuk var. önümde kaçıyor. çok yavaş. kaçamayacak çok yavaş. zombiler koşamıyor fakat kadın kaçamıyor. bileği yaralı. kan içinde. yapmam gereken tek şey var. insanların ölmesi insanlığın ölmesi anldıbına gelmiyor. koştum. zombilerin yanından tüm gücümle kadının yanına koştum. belki de yapmam gereken tek şey buydu. elimdeki silahı rastgele zombilerin üzerine ateşledim. bir kaçı devrildi. kadına işaret ettim. "kaç".. şimdi sıra bende. benim peşimdeler..

ciğerlerim artık daha fazla nefesi kabul etmeyinceye kadar koştum. başlarda peşimdeki grubu atlatmadım çünkü hala kadının üzerine gidebilirlerdi. şimdi koşuyorum. peşimdeki zombiler geride kaldı. kadının gittiği yönü hesaplamaya çalışıyorum. yardım etmeliyim. ilerledim.. ancak geldiğim yeri durunca farkettim. önündeydim. ayaklarım ben farketmeden buraya kadar geldi mi ? sevgilim.. 4 katta oturuyor. bina kapısı kapalı. silahın arkasıyla camı kırıp kilidi açtım. kapıyı kapattım. apartman karanlık. ilerlemem lazım fakat ilerledikçe hiç birşey göremiyorum. sessiz olmam lazım. ellerimle soğuk duvarda bir düğme arıyorum. bir ışık düğmesi. duvar ıslak. ama sıcak bir ıslaklık..

sonunda elimle duvarda bir çıkıntı hissettim. düğmeyi aşağı doğru indirince apartman bir anda aydınlandı. evet duvarda hissettiğim şey kan. ellerim kan içinde. sessizce merdivenleri çıkmaya başladım. yerlerde inanılmaz kan birikintileri var. merdivenler kaygan.. demire tutunuyorum kaymamak için. geldim. kapısının önündeyim. kalbimin atışının duyulduğunu hissediyorum. içeride ne var ? içeride neyle karşılaşacağım.. 2 yıldır beraber olduğum tüm kalbimi verdiğim kız nerede ?

kapı kapalı. burdan eriye dönemem. merak içimi kemiriyor. ses. ne kadar çıkarsa çıksın. var gücümle kapıya vurdum. açılmadı. tüm apartman yayılan sesle yankılanırken bir daha vurdum. kapı açıldı. önümde kanlar içinde bir ev. elimdeki silah terden sırılsıklam olmuştu. eve girdim. oturma odasında yerde yatan bir ceset var. yenmiş, parçalanmış. ama bu o değil.. ilerledim. mutfak, boş.. onun odasının önündeyim. içimde korku yok.. sadece merak.. kapıyı açtım. ve karşımda..

son hatırladığım şey dalgalı saçları ve bana masumca gülümsemesiydi. şimdi o gülümseye ağız kanla dolmuş ağzından kanlar akarak bana saldırıyor. o an ölmek istedim. onun beni parçalamasına müsaade etmek istedim. gözlerim yaş içindeydi. o üzerime gelirken apartmanda sadece bir el silah sesi duyuldu..

yere yığılışını, gözlerindeki ifadeyi ömür boyu unutamam.. 2 gün önce dünyanın en güzel gözleri, şu an kanlar içinde bir yüzdeydi. o çoktan ölmüştü. ben de öyle.. içimde tarif edemediğim bir acı var.. her şeyi bırakıp atlamak istiyorum yere. parçalarımın bile bulunamamasını istiyorum. ama uzun sürmedi. ses. onları çekiyor. evin kapısı açıldı. hırıltılar. elimdeki silahı kapıya doğrulttum ve bekledim. hırıltıların yaklaşmasını bekledim.

Kapıdan girdiler. elimdeki silahı istemsizce ateş aldı. 3 defa. 2 si yıkıldı. birisi sürünüyor. yerde sürünerek üzerime geliyor. daha fazla mermi harcamamak için bıçağımı çıkardım. daha önce yaptığım gibi. sapladım. defalarca sapladım. fışkıran her kanla beraber gözümden akan yaşlarla sapladım. içimdeki acıyı hafifletmenin hiç bir yolu yok...

Hıçkıra hıçkıra ağlamak deyimini o zaman öğrendim. kalbim artık kan pompalamaktan başka bir işleve sahip değil. sevgilim. 2 yıldır deli gibi sevdiğim kız.. kendi ellerimle öldürdüm onu.. aklımda kaçan kadın var. acaba ne oldu. kaçtığı yönü az çok tahmin edebiliyorum. onun yanına mı gitmeliyim. belki de yardıma ihtiyacı var.

binadan çıktım. 1 saat önceki halim yok. üstüm başım kan içinde kaldı. terliyorum. öğle sıcağında yürüdüm. bu sefer yoldan. kadının kaçtığı yönü tahmin etmem lazım. ayağı yaralı. yavaş olmalı. en fazla stadyuma kaçabilmiştir. keşke bir aracım olsa. gerçi sürmeyi de bilmiyorum. askeri hava üssüne kaçabilirdim. orada askerler hayatta kalmış olmalılar. bir umut var mı ?

içimde bir yerlerde saklanmış bir dürtü var. hayatta kalma dürtüsü. umut. herşey. yaşamam lazım. belki de yardıma ihtiyacı olanlar vardır. yardım etmem lazım. geçtiğim her sokağı tanıyorum. ancak her sokakta sessiz bir şekilde ilerliyorum. bir zombi grubu. az öncekiler mi ? bilemiyorum. hepsi birbirine benziyor. hepsi kan içinde hırıltılarla yürüyor. adeta bir hırıltı korosunun şarkısı doluyor kulaklarıma.

yine önümde ilerliyorlar. onları takip ediyorum. onlar canlı kalmışları istiyor. ben de öyle. onlar beni birilerine zütürebilir.

hacılar hem şu an yazıyom hem de arada işim falan çıkıyo o yüzden yavaş olabiliyorum kusura bakmayın.

zombilerin ardından bir süre ilerledim. hala gidiyorlar. adeta daire çizer gibiler. zombilerden kaçmak kolay.. yavaşlar. ancak ilerledikçe işler garip bir hal almaya başladı. az önce bir köpek gördüm. zombi grubuna havlıyordu. 5 dk sonra aynı köpek yerde yatar haldeydi. ısırılmış. damarları parçalanmış halde. bu da onlardan birine mi dönecekti ? eğer dönerse.. işte bunlardan kaçmak zor olur. bıçağımı köpeğe sapladım. işimi şansa bırakamam.

ilerledim. tekrar kadının kaçtığı noktaya gelmiştim. grubun peşinden ayrıldım. kadının gittiği yolu izlemeliydim. bu dürtü beni zorluyordu. vicdan azabı duydum. zavallı yaralı bir bacak. ve bir çocukla ne yapmıştı acaba. ilerledim. kaçabileceğini tahmin ettiğim yöne doğru ilerledim. aklıma sürekli sevgilimin o anki görüntüsü geliyordu. sürekli onu düşünüyordum. ama o anda bu kadar düşünmenin beni mahvedeceğini anladım. karşıma dikilmiş duran 2 zombi vardı. donakaldım. tüm vücudumun adeta sarsıldığını hissettim. ciğerlerime soğuk bir şey yayıldı. sanki birisi damarlarıma uyuşturucu enjekte etmişti.

ağızlarında hırıltılarla bana bakıyolarlardı. bense sadece durdum. çünkü zombi grubu tahminimce arka sokağımdaydı ve bir silah sesiyle bir anda etrafımda olmaları içten bile değildi. ama onlar durmuyordu. yavaşça üzerime yürüdüler. ateş etmemek için ben de aşağıya doğru koşmaya başladım. fakat neredeyse kalp krizi geçirmeme sebep olan bir şey oldu. az önce arkalarında olduğum grup şimdi benim önümde dikilmiş adeta beni kapana kıstırmışlardı. 2 taraftan da üzerime ilerleyen bir ölü ordusu..