graviton dan aforizmalar

evet beyler sözlüğün en depresif yazarı olarak bu başlıkta daha önce bir etki yarattığını düşündüğüm -ki belki de yaratmadı- entrileri paylaşmaya karar verdim. ha neden böyle bir karar aldın diye soran olursa yoğun istek var amk. yazdıklarını birleştir dediler. çok üşeniyorum ama hazır başlamışken yapayım dedim.

sen kimsin diyenlere gelsin
(bkz: depresyonun takunu çıkartanlar gelsin 2)
(bkz: yalnızlık nedir bir de benden dinleyin)

mihaly vig-valuska
http://fizy.com/#s/1qjhr6
mihaly vig-old
http://fizy.com/#s/1qjhr5

yalnızlık bir döngüdür. yalnız olduğun için güzel anlar biriktiremezsin, yaşayamazsın hayatı. hayatını yaşayamadığın için içine kapanırsın iyice çökersin yalnızlaşırsın. sadece kitapların ve müziğin vardır. filmlerde görürsün hayatı hiçbir zaman senin olmayacak olanı...

o düşüncelerki seni sen yapar, kişiliğini oluşturur, kendinden memnun olursun çünkü farklı olduğunu düşünürsün çünkü sen sensindir, asıl sorun burda başlar işte tam da o memnuniyetin verdiği hazla gaza gelmişken aslında bir tak olmadığını farkedersin çünkü seni oluşturan atomlar daha önce nicelerini oluşturmuştur.

hayattan hiç zevk alamazsın, takıntıların vardır kurtulamazsın hiçbirinden. öylece etrafa bakarsın hiçbir beklentin yoktur hayattan. sorgulamaların bitince de öylece kalakalırsın.

yalnızlık zaten senin olmayanı kaybetmektir, aslında bir karşılığı yoktur bu hissin sadece anlamsızlığı vardır.

yalnızlığın tekdüzeliğe dönüşür artık çözümü yoktur bu böyledir, böyle işte deyip geçmek istersin yapamazsın, yıllarca aynı hissetmişsindir sanki hiç düzelemeyeceğini düşünürsün, düzelemezsin de ...

sürekli mutsuzluğunu sorgularsın, kafan allak bullak düşüncelerle doludur, uyutmaz seni bu düşünceler sonra da incide sayfalarca yalnızlığın tanımını yapmaya çalışırsın.

yalnızlık olmayan birine hasret duymak, hiç gelmeyecek olanı beklemektir.

aslında yalnızlık bu da değil başka bir şey hani insanın içinde bir boşluk olur bir ekgiblik. onun ismini ne koyarsanız artık. bu aralar ismi yalnızlık, bazen depresyon, bazen stres, bazen de ölüm, bazen ...

öylece hüzün çöker üstüne, anlamlandıramazsın, nedenini bilemezsin, sorgularsın sorgularsın çözüm bulamazsın artık kabullenmeye başlarsın. alışkanlığın olur hüznün bir an olsun seni bırakmaz.

böyle işte amk

hayat zor sevmek zor belkide hatamız herkesi insan sanmamız oldu kırık kalplerle her gece onlarca şişeler tüketmek çarşaflar arasındaki otlar bunlardı benim umudum tükettim umutlarımı en önemliside insanlar beni süründürdü ve ben hala anlam veremiyorum neden sevgi ve ümit olmadan mutlu olamıyoruz biz en iyisi mi sakin olalım be kardeşim dertler dertlere sürekler adamı al başını çık dışarı otur bi parka yak sigaranı ve dumana anlat kendini sigaraya aşık ol çünkü o senin en dürüst dostun seni öldürür ve sen bunu biliyosun sorun var mı yok depresyondayım amk var mı ötesi sakin kardeşim sakin

yalnız olduğun her gün ayrı bir yüktür, her gün bir önceki günden daha ağır geçer, her gün aynıdır, her gün bir şeyler değişsin diye umut edersin, her gün aynı dört duvar arasında uyanırsın, her gün bir döngüdür aslında farkında değilsindir asla dışına çıkamazsın asla bir fark yaratamazsın. çabalamaya gerek yok böyle işte deyip geçeceksin

böyle işte...

yalnızlık müziğin içine batmak, her bir riffte kendini bulmaktır. tam da burası beni anlatıyor diyecekken paylaşacak kimsenin olmadığını farkedip tekrar o müzikte boğulmaya devam etmektir.

yazdıklarımdan, verdiğim cevaplardan, düşüncelerimden, düşündüklerim ve dile getirip getiremediklerimden, her şeyden utanıyorum. nedenini ben de bilmiyorum sadece kafamda yankılanıyor bu utangaçlık. zamanı tüketmek için belki de bunu öne sürüyor düşüncelerim aslında hiç yoklar ama onların da kütleleri var ama bir fark yaratmıyorki diğer her şeye oranladığında...

zaman geçiyor yalnızlığımı düşünüyorum, zamanı tüketiyorum aynı şeyleri düşünüyorum, zaman yalnızlığımı hatırlatıyor hatıralarımla boğuluyorum, hatıralarım şimdinin yerine geçiyor zaman algımı yitiriyorum...

döngülere girdim amk çıkamıyorum. hala da yazıyorum. inanın ben de ne yaptığımı bilmiyorum.

rahatlık başka bir şey. evet odanda rahatsızndır, bilgisayar başında insanlarla daha rahat konuşuyorsundur. ama bir şeyler ekgib ki o ekgiblik hiçbir zaman geçmiyor. içinde bir yerlerde zihninin derinliklerinde aklına geliyor biri olsa nasıl olurdu acaba diyorsun ve sonra hemen kafandan çıkartmaya çalışıyorsun bu ihtimali. yoksa için içini yiyor.

kafanda başka bir hayat kurgularsın, gerçekle hayali karıştırırsın, tekrar gerçekliğe döndüğünde hüznün seni ele geçirir artık ölümünü kurgularsın...

hayattan hiç zevk alamazsın, takıntıların vardır kurtulamazsın hiçbirinden. öylece etrafa bakarsın hiçbir beklentin yoktur hayattan. sorgulamaların bitince de öylece kalakalırsın.

yalnızlığımız alışkanlık haline gelmiş kurtulamıyoruz. hayatına yeni birileri girse de bu alışkanlıktan kurtulamıyorsun.

beyinlerimiz bizim hapishanelerimiz. dört duvar arasında sıkışıp kalmışız. mutsuzluğumuz artık alışkanlık haline gelmiş.