Arvadini gibtigimin cocugu, madem ruhunu cumlelestirecen gibtir git wordpadde cumlelestirecen. Burasi ruhu cumlelestirme yerimi?

Yine yakalandım sıradanlığıma, kaçamıyorum kurduğum düzensizliğin düzeninden. Zorlanıyorum artık be, mental olarak yoruluyorum bu asalak vücutta. isteklerime, karakterime vurduğum zincirlerin pasını soluyorum her gün, kırılmak üzereler. Yıllarca uğraşıp hapsettiğim benliğim galip geliyor zihnimin karşısında. Hareketlerimde hayvanlıklar sezmeye başladım artık. Gerçeği aramak için beni terkeden zihnimin eli boş dönmesi mi yoruyor beni, alkolü bırakmamla kilitlerini mühürlediğim kişiliğimin zincirler arasındayken bile debelenmesi mi? Bilmiyorum.

Sıradan zevklere çok uzağım artık. Siyah beyaz bir yaşama kader diyebilmek bu kadar zor olmamalı. Neden kabul etmiyorum ki benden güçlü bir varlığın ruhuma soluduğu nefesi? Niyedir ki bu ölümsüzlük çabam?

Sadece bir diyalog uğruna Tanrı'dan vazgeçen ben, nasıl söyleyebilirim ki ona kazandığını? Dünyada yanmakta olan bir insan hangi günahın bedelini çekebilir ki sonsuzlukta? Kısa süreli mutluluklar uğruna yanmayı göze alan insanlarla nasıl aynı kefeye koyabilir ki beni ateş? Sorular, sorular ve sorular. Bu acınası zihnin yine aynı hevesle arayacağı, ve hiçbir şey olmamışcasına evine tavırsızca, cevapsız geleceği sıradan bir an.

Ölümsüzlük uğruna ebedi yanmayı kabul eden ben, yanmak için bile çabalamaktan yoruldum. Her gün verdiğim savaşın cephesinden yaralı ve ölü benleri toplamaktan yoruldum, her safa kendimi gönderdiğim bu kavgada benliğimi aşıp geçmeyi düşlerken, eşit biten bu sonsuz savaştan yoruldum.

Sadece bir şişe şaraba ihtiyacı yok mu insanlığımın? Sesini duyuyorum, serbest kalmak, beni iyileştirmek için inliyorsun. Daha değil, sabret.

Gün gelecek, senin zincirlerinle atacağım imzamı tozlu varlık kitabına. Alacaksın yıllarına ettiğim saygısızlığın tazminatını, merak etme. Ben yanacakken dünyada bile, tek bir hediye uğruna, kavuşacaksın nihai hedefimize. Sabret, lütfen, beni utandırma.

Tebrik ederim. Yerinde bir devralmaydı. Bu tür ufak tefek noktalara benden daha hakim olduğunu kabullenmek zorundayım. içimde garip bir ümit var... Mutluluk yakın gibi, hissettin mi sen de?

Sanırım burda benim hatam var, ancak zincirlerini vurdum; kusura bakma. Yine aynı hayal kırıklığını yaşamak istemiyorum. Bir süre daha izleyelim şu kaderi, bakalım layık mıyız kaybettiğimiz renklere.

Sığ bir zihin tarafından kandırılmam nasıl böylesine derin çıkmazlar içerisine sürükleyebildi ki beni? Hedeflerimi ve yolumu değiştirmek üzere olan o aşağılık fikrin etkisinden çıkabilmek içinse başka bir fikrin tesellisine ihtiyaç duydum. Utanç verici! Meğer insan ne çabuk kandırıyormuş kendini, ne kolay.

Uykusuzluğumdan faydalanan sanrıların doldurduğu başka bir saat bütünündeyim yine. Zihnimin benden izinsizce yarattığı görüntülerle dolu her yanım, boğucu bir korku eşliğinde hissediyorum. Kabus görme korkusundan kapatamıyorum gözlerimi. Değişmeyen müzik listemle tek vücut halinde yükselen sigara dumanı barok tabloları oluşturuyor dağılması gereken yükseklikte. Hayran hayran bakmak durumunda kalıyorum, elimle bozmak yerine. Tatlı bir huzur çöküyor üzerime walpurgisin ahenginin bile kıskanacağı bu ortamda. Kollarım hareket etmiyor sanki. Yavaş yavaş karardığını farkettiğim dış dünyadan, zihnimi savunmasız bırakarak ayrılıyorum bir süreliğine.

Kendimi geliştirmeye başladım. Madem ki bizi temsil ediyorum, yanılamam, kaybedemem. Biliyorsun, sana karşı bile mahcup hissedebiliyorum kendimi. Gamsızlığını koru, ihtiyacımızın olduğu zamanlar gelecek. Bu arada, arada bir unutuyorum seni. Emeklilik hakkındaki düşüncelerimin saçmalığının farkındayım, ufak bir parıltıydı sadece.

Aşka ihtiyacım yok, dünyada bir yerlerde bulunduğunu bilmem bile yeterli olabiliyor. Ancak fazlasıyla karanlık hissediyorum bir çok eserde, ruhumun kısa süreli seanslarını müzikle iyileştirirken. Sanki yaratıcı korkutuyor bizi, kendi korktuğu aşktan. insanın metafiziği alt edebilecek bir özelliğe sahip olması ne güzel. Tanrıyı tebrik etmek isteğiyle tutuşuyorum, böylesine keskin bir senfoninin kreşendosunun aşk olduğunu sezmemle kendimi bir adım daha ileride hissediyorum, başarısını devam ettirebilmek için çabalayıp, merak ediyorum, acaba nasıl bir hissiyat doğacak yaratacağım evrende.

Bu gün vasıfsız olduğum kadar da mide bulandırıyorum. En büyük değerimi hayal ederek aldığım bu zevk gerçek olamaz. Kahroluyorum fakat hissizim. Öylesine bir boşluk anı ki bu, tamamen duygularımdan arınmış gibiyim, sonsuzluğun hissini tadıyorum her hücremle. Sanki, sanki... Tarifsizliği, ölümü yaşıyorum.

Varlığıyla yeni tanıştığım duyguların getirdiği bir zorunlulukla farkettim ki, üçüncü kişiyi tanıma vakti geldi çattı. En korktuğum ben, cevap ver! Beni bir gerizekalı haline getirdiğin yetmedi, üstüne birde benimle dalga geçiyorsun. Nereden geldin, nereye gidiyorsun? Hissedemiyorum seni tüm gerçekliğine rağmen, neden? Hahahaha! iğrenç, hantal varlık. Öylesine tembelsin ki, varolmaya bile üşeniyorsun. Ben de safça sana soru soruyorum, rezillik! Sen dostum, sen ölmelisin. Varolmayı lütfettiğin her an için, farklı acılar çekerek ölmelisin. Hatta... EVET! Uyan mahkum! Bu rezil varlığı yok etmek için gerçekleştireceğin tüm eylemlerde sonsuz özgürlüğe sahipsin! Yaşayacağın tüm acıları sahiplenmeyi kabul ediyorum. Yeter ki ne senin, ne de benim hissetmediğim kadar vahşice olsunlar!

bu adam olmuş ...

oldun sen çırak * bu salak kitle okumuyor vs diye çok ciddiye alma, son okudukları kitap cin ali ve karagözlü kuzusu çünkü...

istanbul'da o teras katında kapısız bir odan olacak ...

KÖPRÜ ALTI EDEBiYATI ... kalemin keskin olsun ... o denli keskin olsun ki, görenler katana desin...