Trenddeyiz vay be

Ona "Sakin ol ve silahı bırak." dedim. "Neden bırakayım? Senin tüm sevdiklerini gibeceğim" dedi. Aslı'ya laf etmiş oldu ve ben bir anda çıldırdım. Silahımı aldım ve kafasına sıktım. Dışarıdan çığlıklar geldi. Araçtan indim ve kızlarında kafasına sıktım. Delirmiştim. Adamın cesedini arabadan çıkardım ve tekmelemeye başladım. En son yorulup araca geri döndüm.
Yoldayken vicdan azabı çekiyordum. Ben ne yapmıştım? Masum kızları öldürmüştüm. Bir türlü aklımdan çıkmıyorlardı. O yerdeki cesetler. Unutmaya çalıştım ama yapamadım. Bir katil değildim ben. Bir canavar değildim.
Dağdaydım. Hala yaptıklarımı düşünerek ilerliyordum. Şehire baktığımda yanan ışıkları gördüm. Büyük duvarları. Gözlerime inanamadım. Bir toplanma yeri vardı. Hızlıca şehir yoluna döndüm. Sokaklardan geçtim. Bir yerden sonra arabayı bıraktım. Koşmaya başladım. O sırada bir adam önümü kesti. "Oraya herkesi almazlar. Eğer almazlarsa da öldürürler." dedi. Ona inanmadım. Koşmaya devam ettim. Arkamdan bir silah sesi geldi. Adam ölmüştü. Hiç umursamadan koşmaya devam ettim. Duvarın dibindeki askerler bana kim olduğumu, nereden geldiğimi, nasıl geldiğimi sordular. Tüm soruları cevapladım. içeri aldılar beni. Bir ev verdiler. Gerekli olan her şeyi de verdiler.
O gece zor uyudum. Hala aklımda o kızlar vardı. Bu şekilde sabaha kadar gitti. Sabah kapım çaldı. Bir asker bana "Yürü, savaşa gidiyorsun." dedi. Biraz şaşırmıştım. Savaştan kaçarken savaşa girmiştim. Tahmin etmiştim ama bu kadar erken olacağını düşünmemiştim.

Bizi komutanın yanına zütürdüler. Komutan herkese teker teker silah kullandırttı. Bilenlet direk savaşa gidecekti. Sıra bendeydi. Silahı kullandım. Bana gibtirgit savaşa dercesine baktı. Hemen çıktım. Ekipman hazırlandı ve ekibimle birlikte yola çıktık. Dört kişiydik. Umut, Abdullah ve Fırat. Umut orta boylu, siyah saçlı, kahverengi gözlüydü. Abdullah ise Umut'un ikiziydi. Fırat ise uzun, hafif kilolu, kahverengi saçlı ve ela gözlüydü. Hiç birini iyi tanımıyordum.
Helikopter bizi istanbul'a indirdi. Amacımız bir hastaneye ulaşmak ve yoldaki düşmanları öldürmekti. Hızlı bir şekilde ilerlemeye başladık. Büyük bir meydandaydık. Etraf boştu. ilerlemeye devam ettik. Uzun bir caddedeydik. Cadde boyunca düşmanlar vardı. Plan yapmalıydık ve yaptık. Fırat keskin nişancımızdı. Girebileceği en kullanışlı binayı seçti ve gitti. Bizse aşağıdan düşmanla savaşacaktık. Öncelikle ağır silahların başındaki adamları vurduk. Ardından seri bir şekilde ateş etmeye başladık. Fırat ağır silaha geçecek kişileri vuruyorken biz de aşağıyı temizliyorduk. Çatışma çok uzun sürdü ama sonunda düşmanların hepsini öldürdük. Fırat aşağı gelmişti. Hastane hemen önümüzdeydi. içeri girecek ve hastanedeki doktorları kurtaracaktık. içeri girmeden önce diğer taraftan gelen grubu bekleyecektik. Gelmeleri uzun sürdü ama sonunda geldiler. Planı hazırladık ve içeri girdik. Etraf boştu. Her yeri aradık. En sonunda doktorları bulmuştuk ama cesetleriydi bulduğumuz şeyler. Onları öldürmüş ve gitmişlerdi.
Sinirli bir şekilde dışarı çıktığımızda diğer ekibin lideri vuruldu. Hızlıca siper almıştık. Kim ateş açtı bakmak için kafamı kaldırdım ve Caner'i gördüm.

20 dk ye geliyorum

Ne yapmam, nereye saklanmam gerektiğini düşünürken araçtaki adam beni fark etti. Hızlı bir şekilde araçtan inen adamı vurdum. Aracı kendime barikat olarak kullanacaktım. Hemen araca koştum.
Aslı balkondan düşmanları keskin nişancı tüfeği ile vuruyordu. Ona bir şey olmasını istemiyordum. O yüzden sürekli ona bakıyordum. O ise adamları teker teker indiriyordu. Ona tekrar baktığım sırada vuruldu. "Aslı!" diye bağırarak binaya koştum. Açık hedef olmak umurumda değildi. Sadece koşuyordum. Bileğimden bir kurşun yedim. Yere yıkıldım. Canım acıyordu ama Aslı daha önemliydi. Sürünerek binaya girdim. Merdivenleri zar zor çıktım ve içeri girdim. Yerde yatıyordu. Omzundan vurulmuştu. Sol omuz. Hareketsizdi. Nabzına baktım. Nabzı yoktu. Nefes alıp almadığına baktım. Almıyordu. Kendimi vurmak istedim. Silahı elime aldım. Caner geldi. "Hepsi öldü." dedi ama benim için önemi yoktu. Kısa sürede tamamen aşık olduğum bu kadın ölmüştü. Caner yanıma geldi ve "Çok üzgünüm." dedi. "Onu vuran huur çocuğunun cesedini getir bana." dedim. Bana baktı ve "Kimse onu kim vurdu bilmiyor." dedi. "Tüm cesetleri getir o zaman!" diye bağırdım. Bileğim kanıyordu. Çok hızlı kan kaybediyordum. Ama umursamıyordum. Beni kaldıran kişi Buğra oldu. Beni cesetlerin yanına zütürdü. Cephanenin azalmasını önemsemeden her cesede onar kurşun sıktım. Doktor ayağımdaki kurşunu çıkardı ve yarayı sardı. Sonrasında Aslı'yı gömdük. Hayalim bu değildi. Onu kaybetmek değildi hayalim. Gerçekten sevdiğim kişi oydu.
Bu olaydan sonra bir karar verdim. Buradan iyileşir iyileşmez gidecektim.

Çalıntı amk okumuştum bunu

Okuyorum yazmaya devam et

rezerve

rezerved

Cfddffcfffffft

Okunur rez ama yarıda bırakma

Rezerve

Reserved

Rezzerved

jsjeke ejejsdn

Güzel devam ediyor

Ülkeyi ne hale soktu bin

Yav rez aq

Okuyorum

Dhdhdhdudhhe