Başlamadan edit: yazı biraz uzun oldu. Babası ile arası çok iyi olan varsa okumasın lütfen.

Şubat 2013. insanların gülüştüğü, küçük dertleri kafalarına taktıkları sıradan bir gündü. Yazdan kalma bir gündü. Ben hastanenin girişinde sigara içiyordum. Annem içeride babamın başında bekliyordu. Geceleri ben kalıyordum gündüzleri annem.

Akciğer kanseriydi babam. Doktorlara durumunu sorduğumuzda "sigara kullanıyor muydu?" diyorlar. Babam hiç sigara içmemişti. Köylü hastalığıdır akciğer kanseri ya da çok sigara tüketimi sonucu oluşur. Köyde yoğun toz altında kalmış. Doktorlar sizinle konuşurken marketten alışveriş yapar gibi konuşuyorlar. Ellerinde bir kaç dosya ile geziyorlar. Hemşireler babama serum için iğne taktıklarında benim canım yanıyordu. Hemşire telefonu ile mesajlaşırken o acınım farkına varamıyordu. Babam saniyelik yüz buruşturması ile bakıyordu bana.

Masmavi gözleri gökyüzüne inat oracıkta konuşuyordu benimle. Tek kelime etmiyordu. Sürekli yoğurt yiyordu babam. Yoğurdu döküyordu ısrarla. Ben temizliyordum göğüsündeki yoğurdu. Yılların dağ gibi adamı bu günlere düşer miydi diyordu içinden. Biz konuşmadan anlaşıyorduk onunla. Ziyaretçi yasaktı. Kimse onu o halde görsün istemiyordu zaten.
Hastane duvarları ne çığlıklar, ne gözyaşları görmüştü o vakte kadar kim bilir. Babam yoğun bakımdaydı. Günde 15dk görebiliyorduk. Siyah rujlu, delikli lacivert terlikleriyle bir hemşire geldi. Annemle söyleyeceklerini bekliyorduk. Saat 15:21. Ali beyi kaybettik dedi. Annem çığlık atmaya başladı. Benim gözlerim doldu patlamak üzereyim ama anneme kim destek olacaktı ben ağlarsam. Kim destek çıkacaktı iki kişilik yanlızlığımıza o vakit.

Annemi taksiye bindirdim eve geçti. Ben işlemleri yaptırdım. Sabah cenazeyi alacaktık. Kontör yükledim. ilk defa ben kontör yükletiyordum. Önceden babam her zaman yükletirdi bana. Aile büyüklerini aradım. Kardeşimi aradım. "Babamı kaybettik. Dershaneden çık eve geç." dedim. Sustu. Sustu. Kapattı telefonu. Ben de otobüse bindim. En arka koltuğa oturdum. Sessiz sessiz ağlamaya başladım. Yanıma oturan ağbi sigara uzattı. inince içersin dedi. Daha şiddetli ağlamaya başladım.

Hava mı kararmıştı ben mi öyle görüyordum. Farkına varamadım o vakit. Ellerim tutmuyordu. Otobüsten indim. Sigara yaktım. Evde bir kalabalık vardı. Komşular pide falan ayarlamışlardı her şeyi. Eve girdiğimde daha dik durmaya başladım. Üzerimde çok ağır bir yük vardı. Yasin okunuyordu bir tarafta, diğer taraftan: Ölenle ölünmez, vakti bu kadarmış, başın sağolsun tarzı şeyler. Kardeşimin arkadaşları gelmişti. Herkesle tokalaşıyordum.

Kapıda duruyordum. Bir sigara bitmeden ötekini yakıyordum. Ağlamak istiyordum ama ağlamamam gerektiğini düşünüyordum o an. Herkes dağıldı. Sabah defin işlemi için gelecekleri zaten. Evde üç kişi kaldık. Kardeşim 10 saattir ağlıyordu herhalde. Annemin gözleri kıpkırmızıydı.

Her ölüm erkendi ama bu çok erken olmadı mı ağbi dedi kardeşim. Gözlerim doldu ben de patladım biraz. Dayanamadım. Daha kuvvetli, hıçkırık dolu ağladım. Babamın telefonuna mesaj gelmişti. Banka mesaj atmış. Bankaya Ali bey öldü yazdım. Mesaj gitmedi. Sabah erkenden uyandırdım annemi, kardeşimi. Ben uyuyamamıştım. Balkona çıktım. Sigara yaktım tekrardan. Annem beni ağlarken görmesin diye çok uğraştım. Göz kızarıklığım beni ele veriyordu. mezarlığa zütürdük. Namaz kılındı, öğle namazına müteakiben defnettik. Toprak atmak için sarıldım küreğe. O an büyüdüm işte. o an daha da büyüdüm. Toprağı atarken kardeşim bağrıyordu. " o adam üşür orada anne, ağbi üşümez mi o orada" dedi. Daha şiddetli atmaya başladım toprağı. Üzerini örttük. Mezar çöktükten sonra mezar taşı yapılıyormuş .

Amcam para verdi. Lazım olur diye. Uzak akrabalar cebime para sıkıştırıyorlardı. Benim o yeni çıkmaya başlamış sakallarım daha gür çıkmaya başladı. Kardeşime sarıldım. Güneş bulutlarla iş birliği yapmıştı. Yağmur yağmaya başladı.

Tekrar yemekler verildi. Tekrar üçümüz kaldık. Annem yemeğe bir tabak daha koyuyordu ısrarla. Çayı bir kişi fazla demliyordu. Televizyonda haber kanalları açılmıyor, %100 futbol izlenmiyordu.

Gittiğinin ilk haftası gülemiyorsunuz. Konuşamıyorsunuz. Kafa sallıyorsunuz çoğu zaman. Hastaneyi yakmak yıkmak istiyorsunuz.

Gittiğinin ilk ayı her gece aklınıza geliyor. Bütün anıları tekrar tekrar yaşıyorsunuz.

Gittiğinin ilk senesi kardeşinizle göz göze gelip konuşuyorsunuz bazen.

Gittiğinde büyüyorsunuz ve adam oluyorsunuz. Tavrınız değişiyor büyüyorsunuz. Eğer babanız varsa siz hala çocuksunuzdur. Babalar öldüklerinde çocuklarına adam olmayı ve olgunlaşmayı bırakır.

Bir rica üzerine bu anımı anlattım. Herkese iyi geceler.