Küçükken çok fakirdik, yırtık ayakkabı, üst. Babam sağolsun adam etti beni. Okudum, büyüdüm, adam oldum. izmirin küçük bir köyüne atandım. Geçen sene okuldan çıktım evime gidiyordum, yolda bir cüzdan buldum, bakmadim içine, bakamadım. 2 yıldır köyde edindiğim tecrübelerden dolayı muhtara gittim. Üstünde yeşil bir mont, altında kadife yamalı pantolonu bir amca muhtarın yanında oturuyor. Cebimden çıkardım cüzdanı tam muhtara vericrktim, yaşlı amca parıldayan gözleriyle bana döndü, gülümsedi. Sağol evladım dedi, muhtar bana baktı gülümsedi. Amcacim tesekkur falan etti, tam cikicaktim ordan, seslendi bana, açtı cüzdanını içinde 15tl kağıt para vardı, 5 tlyi çıkarıp uzattı koskocaman parıldayan gözlerle, sağol amcam gerek yok dedim, iç çekti bi kere daha uzattı, hayır diyemedim, aldım. Amca kahveye oturmaya gitti arkadaşlarıyla. Ertesi gün çıktım okuldan işim bitince, bir çift ayakkabı, mont aldım, birazda yemek erzak goturdum amcaya kahvede oturuyordu, o aynı parıldayan gözlerle mahcup bir şekilde baktı bu sefer, sağol evladım nasıl oderim borcunu dedi. Lafı mi olur amcacim dedim. O gün ben küçükken bize yardım yapan onca kişinin borcunu ödemiş oldum. Böyle öğrendim çünkü babamdan.