her şey bir olayla başladı

beni bilen bilir, bilmeyenler de şunu okusun: (bkz: yazın tanıştığım litvanyalı kızı nasıl)

benim bu başlık altında yazdıklarımın tamdıbını sayfalar arasında kaybolmadan şuradan okuyabilirsiniz: http://inci.sozlukspot.co...ad%C4%B1/@super%20dede/1/

başlıyorum. hazır mısınız? ara sıra sorular da soracağım, ona göre.

eylül ayı, yaz aşklarının bitişi ve güz hazanının başlamasını simgeler. bitmez denilen nice aşklara nokta konulmuştur eylülde.

üniversite henüz yeni açılmıştı. ben de yazın çalıştığım otelden dönmüştüm. üniversiteye kayıt yenilemesi için geldim. arkadaşlarla kantine gittik, ıvır-zıvır atıştırmaya. ben sigara içmiyorum ama arkadaşlarımdan birisi içiyordu, "çaylarımızı alalım da dışarı çıkalım, sabahtan beri bürokrasiyle boğuşuyorum, bir türlü sigara tüttüremedim" dedi. siz gidin ben çayları alıp gelirim dedim.

aldım neyse bizim çayları, tepsi gibi kullanılan bir karton kutunun içine koydum. arkamı dönmemle çayların yeri boylaması bir oldu. meğer tam o sırada biri sıraya giriyormuş, ben arkamı dönünce çarpıştık.

neyse ki sıcak çay pantolonun paçalarına sıçradı biraz, başka da bir hasar olmadı. düşünsenize takım taklavata döküldüğünü... düşünmek bile facia!

çarptığım kişi, daha doğrusu bana çarpan kişi bir kızmış. kısa boylu olduğu ve hızla geldiği için arkamı dönerken göremedim. zaten çay-kahve taşımayı da bilmem, hep içine bakarım bardakların.

kız çok özür diledi, bir şey oldu mu falan dedi. ben de olmadı, önemli değil diye geçiştirdim. aslında kör müsün, elinde çaylarla gelen adamı görmüyor musun diyecektim de lafımı yuttum. erkek olsa çoktan giydirmiştim lafı. tekrar tekrar özür diledi.

kime zütürüyordun çayı, ben dökülmesine neden oldum ben ısmarlayayım dedi.

orada kıza ısmarlatacak kadar gavat değildim tabi. yok teşekkür ederim dedim. çayları tekrar aldım. çaylara bakan abi olaya tanık olduğu için tekrar para almadan çay koydu

o da kendine kahve gibi bir şey almış, ben giderken arkamdan seslendi. nereye gidiyorsun, yardım etseydim bari dedi.

valla fena olmaz dedim ve şekerlerle kaşıkları ona verdim. bu arada belirteyim, bardaklar kağıt bardak. cam bardakta çay veren kantin mi kaldı...

her neyse, tanışsak fena olmaz aslında dedi gülerek. ulan nerdeyse benim topları haşlıyordun ne tanışması falan diye geçiriyorum içimden.

adını söyledi, kendini tanıttı. yurtiçi değişim programıyla gelmiş iki dönemliğine, benimle aynı bölümde ama bir sınıf aşağıdaymış. yurda yerleşmiş falan falan..

ben de kendimi anlattım. sohbet ede ede arkadaşların yanına gittik. tabii bu sürede millet sigaraları tüttürmüş çoktan.

beni yanımda o kızla görünce şaşırdılar tabii. kaş göz işaretiyle soruyorlar, ben de bilmiyorum anlamında cevap veriyorum. neyse olayı anlattım falan, millet ucuz kurtarmışsın diyor mühtehzi bir kahkaha patlatıyor. kız utandı biraz ama çaktırmamaya çalıştı.

tamamlaması gereken işler varmış; sonra görüşürüz di mi dedi, ben de tabii ben buradayım hep dedim.

kız gittikten sonra arkadaşlar soruyor, ne ayak bu diye. sandılar ki hemen sevgili yaptım. ulan durun dedim, daha aşk acısını atlatamamışız, ne sevgilisi...

sonra işlemleri tamamladım, kaydı yeniledim falan. aradan iki hafta falan geçmiş, bu kız aklımdan çıktı çoktan. okula gidip geliyorum ama öylesine. kantinde takılıyoruz paso.

aşk acısı yaz aylarından kalma... o zaman ufak tefek aşklar oluyor ya. eylül ayı=ayrılık ayı...

sadece önemli derslere giriyordum. derslere bir bakıp çıkayım havasındaydım.

girdiğim derslerden birinde bir baktım elif de var. kızın adı elif, şimdi söylüyorum.

çıkışta sohbet ettik. sordum sen bir alt sınıftın hani diye, programlar aynı değilmiş o yüzden bu dersi de alıyormuş falan...

kızı tarif edeyim biraz. 1,65 boylarında, koyu kahverengi saçlı, bal rengi gözlü, güzel mi güzel bir kız. hafif bir ayva göbeği var, e olsun o kadar :]

burada hiç arkadaşım yok dedi. benim var da ne oluyor sanki dedim. ulan arkadaşlarım var, adamlar beni iyiye yönlendireceklerine okuldan iyice koparıyor hıyar herifler.

sen buradaki ilk arkadaşım oldun benim dedi. teşekkür ettim ama teşekkür edilecek bir şey yok ki lan :P

ağır gidiyorum kusura bakmayın. bugün quiz vardı, kafam balon gibi...

çıkışta bir planın var mı dedim. yok ama en geç akşam 11de yurtta olmam lazım dedi. ulan 11e kadar ne yapcaz zaten deli midir nedir diye geçirdim içimden. 11e kadar oyalanmayız zaten, bir yerlerde çay-kahve içeriz olur mu dedim, olur dedi

biz bununla ikinci dersi ektik. liseliler gibi davranmışız lan bu ne aq...

gittik bir kafeterya gibi bir yere. çok lüks değil ama köhne de değil. iyi ki tedarikli çıkmışım da yanımda para vardı. cappucino ısmarladık. zaten sohbet ediyoruz okuldan beri.

okulu sevmiş ama arkadaşı olmadığından yakındı. ben varım ya dedim, gülüştük falan. ne yalan söyleyeyim, kanım ısındı kıza.

ailesini anlattı, iki kardeşlermiş, bunun bir erkek kardeşi varmış ilkokul 2. sınıfa giden. niye bu kadar ara vermiş annenle baban diye espri yaptım, yüzü buruştu biraz. meğer annesi ölmüş, babası sonra başka bir kadınla evlenmiş. üzücü anılarını anlattı, benim de içimi kararttı ama yapacak bir şey yok. avutuyor insan ister istemez.

anlatıyor ama yüzü de git gide buruşuyor. baktım gözleri doldu. ben de duygusal insanımdır dayanamadım o haline. ya elif dur ağlama falan demeye kalmadı ağlamaya başladı. annem benim için çok özeldi, onu çok arıyorum falan diye. babası cici anneyle evlenince aralarındaki bağ zayıflamış, elif buna çok üzülmüş. hem ağlıyor hem anlatıyor. etrafımızdakiler de bize bakıyor.