Şu aralar muzdarip olduğum sıkıntı... Belki de bu saatlerin duygusal yalnızlık etkisindendir bilemiyorum ama kendi kendime üzülüyorum beyler. Dışarıda "engelli" diye tabir edilen ama aslında hepimizden daha insan olan bireylerin dışlanarak toplumdan kopması ve ailelerinin üzerine kendi evlatları toplum tarafından bir yük olarak sırtlarına yüklenmesi beni üzüyor; babası veya bilumum aile ferdi vefat eden arkadaşlarımın yanında olamayıp iş ve güç peşinde savrulmak beni üzüyor; kıyıda köşede hayat mücadelesi veren hasta ve yoksulların olması beni üzüyor... Lan ne bileyim abi, dışarı baktığımda üzülüyorum aq. Gönlüm hep maddi kazancımı bir yardım kuruluşu kurarak dağıtmaktan yanaydı ama şu anki maddi durum sebebiyle bunu da yapamıyorum. Belki de en çok bu durum üzüyor beni, elimin kolumun bağlı olması... Her neyse arkadaşlar, böyle de içimi döktüm ki dönüp bakmam entrye bir daha muhtemelen... Anancılık yapacak arkadaşlar istediği gibi takılabilir amma velakin ne yazık ki (sanki hayatım çok iyiymiş gibi) insanların üzülmesine üzülüyorum, hepsi bu...