hiçbir zaman kimseyi sevme gereği duymadım. hiçbir zaman 50 tane arkadaşım da olmadı. olması gerektiğini de düşünmedim. okuldaki en çok sevilen eleman da olmadım. 4 yıldır şu okuldayım ve genel olarak herkes beni sevmeme, uzak durma eğiliminde. yanımda kim olursa olsun, sınıfın inek kızları tanıyorsa, sadece ona selam verirler hep. 2 senelik kız arkadaşım, gecemi gündüzümü paylaştığım kız bile başka biriyle el ele geliyor sınıfa, bu lisedeyken de böyleydi, ilkokuldayken de. bugün 19 ocak beyler saat de baya ilerledi, ve ben bunu şimdi anladım beyler. ailemden kardeşimden ve en yakın birkaç arkadaşımdan kilometrelerce uzakta, evimde tek başımayım bu kış gecesi ve sanırım yalnızlığım sebep oldu bunu anlamama. çok kişi kaybettim beyler, değerli diyebileceğim çok insan gitti hayatımdan. bilirsiniz insanlar genelde geri gelmemek üzere giderler. bendekiler beni kaybetmeye çok meyillilerdi. gitmek istediler ve ben de arkalarından baktım. hayatımın en güzel anları böyle geçti beyler. Aramızda biliyosunuz, öyle tipsiz bir arkadaşınız da değilim aksine baya iyi olduğumu söylerler. bazen diyorum keşke yeterince aptal ve daha tipsiz olsaydım diyorum beyler. ne bileyim böyle beleşçi olsaydım, yancı olsaydım ama toplumda yine de bir statüm, bir rolüm olsaydı. ama malesef ben iç bahçeye çıkınca masada tek oturup çayını içenlerdenim beyler. instagramda 20 kişinin takip ettiği, insanların ön yargıyla yaklaşıp uzak kalmayı tercih ettiği, tam da şuan ölecek olsam haftalar sonra fark edilerek sessizce aranızdan ayrılacak bir arkadaşınızım. fark ettim ki amacımız çok sevilmek, çok yaşamak, iyi biri olmak, kötü biri olmak, çok kız gibmek, gitar çalmak, motor sürmek, aya gitmek falan değil. amacımız unutulmamak. unutulmak çok kötü şey beyler. En çok da sevdiklerimiz tarafından unutulmak...