küçükken hatırlarım çoğu arkadaşımda vardı hep özenirdim onlara, okulda sınıfta projeksiyon cihazında hep bu fotoyu görüp heyecanlanırdım ilerde belki benim de olur diye.

Haftasonu sabahtan kalkıp internet cafe açık mı diye koşarak bakardım. Hafta içi okula aldığım 50 kuruşluk harçlıklarımdan biriktirmeye çalışırdım bu bilgisayarları düşünerek.

Girerdim cafeye uzatirdim elli kurusu abi acarmısın şu masayı derdim.20 dakika oynayabiliyordum sadece 50 kuruşa. Ama o 20 dakika hayatımın o zamanlar en iyi 20 dakikası geliyordu.

Gta vice City açıp oynardım.O bilgisayarlarda şu resmi gördüğüm an kalbim hızlanır tarif edilemeyen bir mutluluk sarardı içimi.

Cuma akşamları uyuyamazdım.Hep ertesi günü düşünür o bilgisayarı hayal ederdim.

Yüzlerce kere üzdüm babamı annemi bilgiyasar için. Durum kötü olduğu için alamamışlardı.

Şimdi büyüdüm ama halen bir bilgiyasarım yok, olmadı da.

Ama artık içimdeki bilgisayar arzusu eskisi gibi değil.

inan ne oyunlar eskisi gibi
Ne içindeki heyecan
Ne sevdiğin bu şehirde
Yarı aç uyuyorsak kapınızın önünde onu bile duymuyorum gibi
Gidiyorum bu şehirden

Büyüyünce olur

vay be

Lise 2 ye kadar benim de olmadi o zaman durumumuz bi nebze iyiydi de kotu de olsa bi pc alabilmislerdi sonra calisip kendi paramla alabilir hale geldim

üzüldüm pampik