ibretlik mezarlık hikayesi

dinleyen varsa anlatırım beyler çok uzun değil. hoş dinlemeyen olsa da anlatıyorum.

hoca arada olur öyle şeyler dedi sonra mezarları gezmeye başladık bide ne görelim açık mezarlık hoca dedi kapatalım akşam akşam günaha girmeyelim tam kapatırken mezarı içerden kapatma oç diye bi ses geldi sonra ben kafayı yedim inci sözlükde yazar olmaya karar verdim

devriye vakti gelince hoca macera yaqşamak ister misin uptamil ? dedi. hocam dur ne macerası ya dedim hikaye yetti zaten korkuyorum .bişey olmaz bak bi kaç dua edicem sonra sen manzarayı izle dedi. devriyey çıktık. hoca bi dua etti içinden bekle bak dedi. az sonra önümüze bi tavuz kuşu çıktı. pat durdurdum arabayı. lan mezarlıkta bunun işi ne ? hocaya baktım hoca bana baktı o da şaşırmıştı. maceradan kastı benı iyce tırsıtmaktı ama bunu o da beklemiyodu belliki. bi cesaret indim arabadan hoca dur napıyon olum dedi. hocam bakıcam yoldan çekelim şunu dedim. hoca valla elleme bak üç harfli falan olur ben de duramam artık buralarda dedi. apar topar klübeye döndük sabah bakarız diye. sabah aradık taradık tavuz kuşu yoktu.

eve gittiğimde uyumakta güçlük çektim. hayal miydi gerçek miydi? yoksa bi anda camları ben mi kapattım? düşündüm düşündüm işin içinden çıkamadım. uyuyamadım derken dışarı çıktım hava aldım geldiğimde sızmışım. görev vakti yaklaşınca evdekiler uyandırdı . içim gitme gitme dese de benim için hazırlanan sofraya baktım lan inanır mısınız bi peynir zeytin koymuş annem sofraya başka hiçbişey yok. yapamazdım korkumu yenip çalışmak zorundaydım.

bi süre duruldu sanki ortalık. gündüz vardiyamın dönemi geldi. sakindi gündüzleri. gece gündüz hocayı düşünmekten başka bi iş yapmıyordum. hocanın yüzü aklıma geliyordu sadece unutmamaya çalışıyordum. gündüz vardiyamdaki tek faaliyet 4 metrelik yılan oldu. evet yılan bacaklarıma dolandı beyler. sokmak üzereydı kafasını ezdi sağolsun amir. nerden çıktın amk 4 metre lan boru değil. resimleri de var bulabilirsem upload ederim. yine gece vardıyasına geldiğimde hayatımın şoklarından birini daha yaşadım. ve hayatımda ilk defa böylesine ağladım.

biraz alışmıştım aslında. korkuyodum yıne ama artık tek korkum hocaydı. neden karşıma çıktı ? üçüncü kapı hikayesi neydi? tavuz kuşu ettiği dualar. hoca benim için sırlı bir kapı oldu suratıma kapanan. artık tek düşündüğüm oydu. ilk maaşımı aldım, biraz buruk bi sevincim vardı işe gelmeden önce hepsini eve bıraktım. dedimki sıkıntılarımız biraz gider bu aylıkta olsa diye düşündüm. onun verdiği bi hafiflikle göreve başladım. ortalık sakindi ki öyle olmalıydı. tüm seslerin kesildiği, nefes alış verişinin son bulduğu ve bedenlerin artık sadece topraktan sayıldığı bi yerdeydik daha normal ne olabilirdiki? aslında hep böyle olmamalı mıydı zaten? fazlasıyla sessiz geldi o gece bana. taa ki tiz bi ses geceyi yırtıp kulaklarıma ulaşıncaya kadar.

ananı mezarlıkta siqtim ;;)))))))))))))))))

güvenlik görevlisiyim öncelikle. işe başladım. firmamız görev yerimi ankara karşıyaka mezarlığı olarak belirledi. bilenler bilir. zütüm yusuf yusuf etse de ekmek parası dedim. ölüden değil diriden korkacan amk diye kendimi teselli ettim. paraya ihtiyacım vardı çalışmalıydım. işe alışma evremde gündüz görevindeydim hep ama vardiya değişekti elbet ben de o günü korkarak ama çaresizce bekliyordum.

mezar taşında aynen şu yazıyordu; 1 senedir borcunuzu ödemediniz. ben de mermerleri söktüm. utanmıyor musunuz burdaki ölüyü borçlu yatırmaya? borcunuzu öderseniz mermerleri geri takarım. beynimden vurulmuşa döndüm. gözlerim doldu öyle bir ağladımki anlatamam. mermerciyi aradım hemen. mezar yaptırcam gel diye. hemen geldi. mezarlığın dışı mermerci doludur. mezarı gösterdim bu ne lan senin hiç utanman yok mu dedim ağzını burnunu dümdüz ettim huur evladının. hırsım geçmedi, ağlıyodum hala. asıl ağlamama sebep olan ise o mezarın bir bebek mezarı olmasıydı. minicikti. hayatla arasında daha bağı oluşmadan kaderin cilvesiyle ailesinin ellerinden kayıp giden bi bebek, muhtemelen yavrumuzun yeri kaybolmasın gelir ziyaret ederiz diye yaptırılmış bir mezar ve borcunu ödeyememiş fakir bir aile. ifşacı ise huur çocuğu mermerci. herkesin duyduğu bebek sesi mi? vicdanımıza sirayet eden, ibret almamızı sağlayan bir işaret olan bebeğin acı inlemeleri. mermerciden geri aldık arkadaşlarla söktüğü şeyleri, parasını ödedik. o bebek sesi bir daha hiç duyulmadı. o yavru sütünü içti ve kıyamete kadar rahat bi uykuya daldı.

hoca neredesin hoca?

bebeğin sesi her yerdeydi. dağılıp sabah kontrol etmeye karar verdik. içim içimi yiyodu. bu sefer korkudan değil ya gerçekten bi bebekse? vebali büyüktü benim nezdimde. sabahı iple çektim. sabah olduğunda herkes toplandı ayrı ayrı aramaya koyulduk. bebekten eser yoktu. geceki ses neyin nesiydi? kafayı sıyrmak üzereydimki bi mezar dikkatimi çekti. taşı sökülmüş, mermeri sökülmüş belli. hırsızlık mı acaba diye düşündüm ama mezardaki yazıyı görünce dehşete düştüm

efkar bastı. hayata sövdüm. zenginle fakir arasındaki uçurumdan kendimi aşağı bırakmak istedim. kısmet dedim. çalış allah seni de görürü dedim. evdekilerin durumuna içlendim. çalış dedim oğlum çalış. üç beş kuruş katkın olsunn çalış. yen korkunu yen. görev yerime vardığımda yeni bir arkadaş beklıyordu beni. sohbetı koyulaştırdık imam hatip mezunu bı arkadaşmış. hoca ismini taktım ben de ona.

sesler kesildi. yarın devam ederim hayatımın ibretlik olayına ve hoca olayına. yarın tahmini 22:00 sularında burdayım beyler. sonra sabaha kadar anlatırım. ibretle dolacaksınız. belki de çoğunuzun hayatı değişecek. geceniz iyi olsun.

çocuk devam etti. kırmızı ışıkta geçmemelisin. buraya kadar sadece akıllı bi çocuk diye geçirdim içimden ama sonrasında ettiği sözler beni şoka soktu. şuan yazarken bile gözlerim dolu dolu oldu beyler. ben 34 yaşındaydım. kırmızı ışıkta geçtim. yanarak can verdim arabada iki çocuğumla beraber dedi. hasgibtir noluyoruz? arabayı sağa çektim. sen kimsin dedim. ben gökhan dedi. 4 sene önce öldüm. ne hissettin diye sordum. çok acı çektim dedi. napacağımı bilemeden güvenlik noktasına sürdüm arabayı.

inançlı biri olduğum için hem korkup hem de farkındalığı yaşayabiliyodum. hayatımda kaç kere tavuz kuşu gördüm lan ben? mezarlıkta işi ne? işler iyice garipleşmeye başladı. teker teker işi bırakanlar oluyodu ekipten kafayı yiyen yiyeneydi anlıycağınız. en çok da inançsız olanlar, inanmayanlar bu işin içindeydi. çünkü başka alemler vardı. gözümüzde bi perde vardı biz göremiyorduk, dünyanın pislikleriyle kararan gözlerimiz bu ruhaniyeti görmeye izin vermıyordu. görenler de kafayı tırlattığı için yine böyle şeyler yok gibi oluyorud. eve döndüm. babam bendeki değişikliği farketti. bıraz anlattım gitme oğlum artık dedi. yok dedim baba allah büyük bişey olmaz durumumuz zor zaten çalışırım daha dedim.

aradan 15 gün geçti. gündüzleri bile çekindiğim mezarlıkta artık gece görev yapmanın vakti gelmişti. zaten herkes birbirini korkutuyodu. tecrübeli abiler bizim gibi çömezlerle iyi taşak geçiyolardı ama bazı anlattıkları şeyler de gözleri doluyordu. dediklerine göre burda bu işi yapıp da çok kafayı yiyen adam olmuş. her babayiğidin harcı değilmiş amma dediğim gibi herkesin zoru ekmek parasıymış. duanı okursan hiç bişey olmazmış. bunlarla hazırladılar yeni işe başlayanları göreve. yarı korkutarak yarı cesaretlendirerek.

acı çeken ya da acıkmış bir bebek sesi. sesten algıladığım buydu. irkildim. allahım aklıma mukayet ol bu nedir hayırdır gece gece bebek sesi neyin alameti? klübeden dışarı çıktım ses hala devam edıyor. bi an acaba dedim birisi mezarlığğa mı terketti çocuğu diye düşünüp anons geçtim. yakınımda olan bi kaç görevli daha sesi duymuş. çıkın bakalım bı neyın nesıymış dedim. bı araya geldik ve sese yürümeye başladık ama ses her seferinde farklı bi yönden geliyodu biz de sesin yerini tam kestiremediğimizden bi sonuca varamıyoduk. iyice korku sarınca bizi sabah bakalım dedik . ve sabah hayatımın en üzücü olayıyla karşılatım. hala aklıma geldikçe gözlerim dolar. o gün ağladığım kadar hayatımda ağlamadım, ağlamıycagım bundan eminim.

allaaaaaaaaaaaaaaahhh bismillaaaaaaaaaaaaaaaaaahhh

ağır ağır araçla seyir halinde evliya mezarlarının yanından geçerken ister inanın ister inanmayın beyler arabanın açık camlar aniden kapandı. arkadaş gözlerini belertti sen mi yaptın diye. şaka yapıyorum sandı. ben o anın şokuyla sesimi çıkaramadım. hemen dua etmeye başladım müziği kapattım klübeye döndük. ilk tecrübem olmuştu artık anlatılanlara inanmamak gibi bi lüksüm yoktu. ertesi geceyi düşünmeye başladım. artık göreve ikili ikili çıkacagımız tebliğ edildi.

çocuğu bıraktım durumu anlattım sadece bulduğumu falan. çocuğun bakışlarında bi gariplik sezmiştim çocuk zaten garipti. bakışları fena halde hocayı andırıyodu. yoksa dedim? eve gittim uyumaya çalıştım. akıl sağlığım iyice vehametini artırmaya başlamıştı. belki de işi bırakmalıyım diyordum her seferinde ama yine de devam ediyordum. uyumuşum baya. uyandığımda annem oğlum bi arkadaşın geldi. seni sordu uyuyo dedim. uyandırım dedim yok teyzecim benden selam söyleyin dedi gitti dedi. kimmiş anne adını söylemedi mi diye sorduğumda annem cevap verdi; hoca deyin o tanır.

adam takiciye çıkımış ne dıyosun kardeşim gecenın bu saatinde kız mız yok gelmedi demiş. taksici hayretle olur mu abi buraya bıraktım demiş. içerdeki resmi farkedip işte bu kızdı demiş. adam bu benım kızım yıllar önce öldü deyince taksicinin başından aşağı kaynar sular dökülmüş. kızın babası hemen taksiciyi de alıp mezarlığa gitmiş. gece bekçileri yok bu saatte olmaz dese de dalmışlar içeri. kızın mezarının başına gelmişlerki mezar açık. mezarın üstünde taksicinin ceketi. taksici de bekçiler de tırlatmış kafayı. dedi hoca. inanasım gelmedi ama hoca samımıydı. doğru bu olay dedi. iyice korkularım arttı ama ibret gelmedi henüz.