Okul-ev arası yürüyerek 10-15 dk. Okuldan çıktım eve gidiyodum 7 yaşındayım daha.Bi araba yanaştı yanıma 35-40 yaşlarında bi abi "Bi hastane varmış buralarda abicim nerde o" dedi. Bizim evin ilersindeki hastaneyi soruyodu. Bende tarif ettim. Abi "gel senide evine bırakayım istersen" dedi bindim. Bana bi çikolata verdi "al ye çok güzel" dedi. Acayip bi tadı vardı ancak çok güzeldi çikolata. Neyse giderken birden benim gözüm kararmaya başladı. Abi "çikolataya alerjin varmış ondan öyle niye söylemedin önceden tüh ya" dedi. Der demez ben bayıldım. Sonra uyandığımda etrafımda 3-4 doktor ile o abi vardı. Doktorlar "biz böbrekleri hallederiz" diye konuşuyolardı. Galiba çikolata böbreklerime dokandı dedim içimden. Doktorlar ameliyat yapcak gibi ellerine eldiven taktılar iğneleri aldılar. Birazdan başlarız operasyona derlerken içeri aniden polis girdi. Hepsini aldı zütürdü. Sonra birden babam ile annem girdi. Annem ağlıyordu. Anlam verememiştim. Babama polisler niye doktorları ve o abiyi zütürdü dedim. Babam artık polislerde doktorluk yapabiliyo korkma evladım dedi. O günden sonra o abiyi göremedim.. Belki o beni hastaneye zütürmese ölcektim...

özet : am züt meme

eyvallah şizo kardeş

kafan çok güzelmiş güle güle kullan

okumadım eksi yazacaktım okuyup entry bile girmişim vay amk

Güldürdün oç

okudum pişmanım cugu

güldürdün ufaklık

beynini nerden aldın

ben olsam önce giberdim

çok güzel felsefi çıkarımlarda bulunulacak bir yazı orjjinalse kutlarım

edit:bak şimdi bu yazı nasıl bin edilecek

Amk çocu. Böbrekleri halledememişler ama beyni halletmişler.