imamın karizmasını yerle bir ettim

babam her sene yazları kuran kursuna gönderirdi beni.
bir de hocaya eti senin kemiği benim diye tembih ederdi.
sene 94'tü yanlış hatırlamıyorsam
her sabah 10:00 gibi caminin bodrum katına gelir imamı beklerdik.
bi süre sonra imam kapıda belirir. özellikle arapça selam verirdi..
bu huyu ingilizce öğretmenlerinin "good moorning class" takıntısına benziyordu.
selam verdikten sonra altın varaklı rahlesinin arkasında konuşlanan kolona yaslanmış tahtına geçer,
talebeleri sırayla yanına çağırırdı.
ben de süpaneke, dualar sureler girizgahından sonra stage atlamış nihayet kuran dili denilen arap harfleri progrdıbına geçmiştim .
hergün bir level atlıyordum. bütün arkadaşlarım kurana geçeceğime kesin gözüyle bakıyorlardı.
burada kuran'a geçen çocuğun şeker dağıtması adettendi. şeker dağıtacağım günü sabırsızlıkla bekliyordum.
imam biz onun önüne gelip okurken, asla okuduğumuz sayfaya bakmazdı.
yanlışlarımızı kafasından düzeltir. haklı olmanın verdiği züt soğumasıyla sinsice gülümserdi.
sanırım bu imamların meslek hastalığı gibi bişeydi.
olayın yaşandığı gün 7. leveldeydim. hiç unutmuyorum.
yine her zamanki gibi selam verip içeri girdi.
talebeleri turnike şeklinde sırayla makdıbına çağırdı.
sıra bana geldiğinde soğuk kanlılıkla huzuruna gittim. oturdum.
kursun başladığı günlerdeki o ilk heyecandan eser yoktu.
yine aynı sakinlikle okumaya başladım.
kelimelerin geneli nı nıııı nı. nı nııı nı. formundaydı. fonetiği hep aynıydı.
hoca parmağıyla okumam gereken kutucuğu gösteriyor ben de okuyordum.
kafası her zamanki gibi yana dönüktü. ta ki okuduğum kelimede ısrar edene kadar.
gösterdiği kutucuktaki kelimeyi doğru okumama rağmen düzeltmeye çalışıyordu.
birkaç kere tekrar ettirdi. ben yine bildiğimi yani doğru olanı okuyordum.
morali bozulmaya başladı. yüzü düştü. sinsiz sırıtışlarından eser kalmamıştı.
kafasını çevirmemek için büyük bi savaş veriyordu.
"oğlum nasıl olur lan" diye çıkıştı bana. "doğrusu "zehebe" değil mi? " dedi.
"hayır hocam zeheeeebe yazıyor burda. uzatarak okunması gerekiyor" dedim.
"saçmalama sen ne anlarsın" diyip beni rencide etti.
leveli benden yukarda olan olan arkadaşlar araya girdiler kuran dillerini getirip hocaya gösterdiler. adamın morali iyice düşmüştü hafif ağlamaklı oldu. sonra birden parladı;
"siz kimsiniz de benden iyi bileceksiniz" dedi.
"hocam doğrusu bu bilmiyorsanız -ki bi taktan çakmıyorsunuz- bu işi yapmayın. bari mesleğinizin adını kirletmeyin" dedim.
bu lafı der demez bütün akranlarım beni coşkuyla alkışlamaya başladılar. hatta domino etkisi şeklinde birer birer ayağa kalkıyorlardı. hocanın iyice gözleri yaşarmıştı.
rahlesini devirerek yerinden kalktı ve üzerime yürüdü. arkadaşlarım yine araya girdi.
" hoop dur bakalım babalık" diyip adamı linç etmeye başladılar.
hoca bir hışımla kapıya yöneldi ve meshlerini giymeye bile fırsat bulamadan camiyi terketti.
ellerinden zor kurtulmuştu.
arkasından yetişemeyen arkadaşlar pencerelere ve kapıya çıkmış arkasına bakmadan kaçan hocayı yuhalıyorlardı.
sonra beni omuzlarına aldılar. dışarı çıktık.
teleal bedru aleyna şarkısı ve zafer nidaları eşliğine bakkala kadar omuzlarında taşıdılar.
fruko gazozlar pattlattık akşama kadar eğlendik. mini arap baharı yaşadık.
bu da böyle bi anımdır.