inci itiraf

uludağ mı lan burası huur evlatları

"Ne gördün bütün kapıların birer birer kapandığı bu dünyada? Hangi kusurunu düzeltmene fırsat verdiler? Son durağa gelmeden yolculuğun bitmek üzere olduğunu haber verdiler mi sana? Birdenbire; ‘Buraya kadar’ dediler. Oysa, bilseydin nasıl dikkatle bakardın istasyonlara; pencerede görünen hiçbir ağacı, hiç bir gökyüzü parçasını kaçırmazdın. Bütün sularda gölgeni seyrederdin."

bir ömür yaşanacak şey nasıl bir kaç aya sığar? her şeyi tadarak, duyarak, hissederek, konuşarak yaşayabilir mi insan? koca bir ömürde sadece 1 kaç ay. ormandaki bir ağaç, nehirdeki bir su, ufak bir kan damlası.

zaman acımasızdır, insanlar acımasızdır, hayat acımasızdır.

merhamet hayatımızın neresinde peki? doğru soru aslında şu olmalı; neden merhamet yok ömrümüzde?
neden bazı şeyler açıklanmıyor insanlara. yaşamımız kutsal değil ki zamanda kutsal bir bilgi olsun.

hep belirsizliklerle ve hep belirlemeler ile mi geçecek hayatımız.

insanı hastalık değil işte belirsizlik öldürüyor. ve ne yazık ki tıpta da demokraside de çareler tükeniyor.

huurluğun lüzmu yok hayatını gibebileceğimi bile bile yapma bunu.

şu an pek halim yok.

ve ayrıca kafam karışık. ne yazacağımı ne söyleyeceğimi bilemiyorum. aslında çok şey var ve hepsi birden aklıma hücum ediyor. düşüncelerimi sıraya koyamıyorum. uyanalı 6 saat bile olmadı ama uyumam lazım.

çünkü yorgunum. ve eskiden günde 4-5 saat uyuyan ben şimdi günün 13-14 saatini uyuyarak geçiriyorum.

şimdi gidip yine uyuyacağım. huzursuz ve beklemekle geçen bir uyku.

offline.

yarın büyük gün.

o yüzden bugün kendime çok dikkat etmeliymişim. yediklerime, içtiklerime, yaptıklarıma ve hatta düşüncelerime çok dikkat etmeliymişim.

stres, sıkıntı, üzüntü hayatımda olmaması gereken şeylermiş. bunları hayatımdan çıkarmam lazımmış. bunları çıkarırsam ne anlamı kalır hayatın? hayat zıtlıklardan oluşmuyor mu? misal hayatımızda kötülüğü çıkarırsak iyiliğin bir anlamı kalır mı? iyiliğin varlığının devam etmesi için kötülüğün olması şart. o yüzden filmlerdeki kötü karakterleri çok severim. neyse.. demem o ki hayatımdan üzüntüyü, sıkıntıyı, stresi çıkarırsam mutluluğun, rahatlığın bir anlamı kalmaz. kaldı ki şu aralar hayatım negatiflikten ibaret.

üzülmemek, sıkıntıya karamsarlığa düşmemek için geçmişi ardımda bırakmalıyım. geçmişi, yaşantımı, yaşadıklarımı, tanıdıklarımı, öğrendiğim ve tattığım tüm duyguları ardımda bırakmalıyım, silmeli imişim. o zaman yaşayacaklarımın bir anlamı kalır mı bilmiyorum. ki zaten büyük ihtimalle 6-8 aylık bir zaman dilimi var önümde. geçmişi silip geleceğe yeni doğmuş gibi, tecrübesiz bir şekilde yaklaşmak, tüm duyguları en baştan tatmak, en baştan sevip en baştan üzülmek ne kadar doğru olur? yoksa her şeyi bilerek ve bu şekilde hareket ederek, temkinli bir şekilde yaşamak mı daha doğru?

bilmiyorum. anlamıyorum. anlatamıyorum.

"beni hemen anlamalısın, çünkü ben kitap değilim, çünkü ben öldükten sonra kimse beni okuyamaz, yaşarken anlaşılmaya mecburum, ben van gogh'un resmi değilim, öldükten sonra beni müzeye koyamazsınız, beni tanımalısınız."

çok yaşa hikmet benol !

şimdi yarına kadar nasıl beklemeliyim?

bugün uykum yok. aslında var ama üşeniyorum uyumaya. çünkü aklımdaki düşünceleri bir sıraya koymadan, bir bir aklımda atmadan uyuyunca baş ağrısıyla uyanıyorum. o yüzden biraz olsun yazmak ya da en azından kendi kendime konuşmak istiyorum. kitap okumak istiyorum. kitaplarda kendimi bulmak, söylemek isteklerimi bir yazarın kaleminden okumak istiyorum. başım ağrısın istemiyorum.

sanki biraz çıkıp yürüsem her şey düzelecekmiş gibi hissediyorum. her adımda düşünmek istemediklerim bir bir dökülecek aklımdan, düşüncelerim hafifleyecek, sırayla ağzımdan dökülecekmiş gibi geliyor.

ama olmuyor. biraz yürüyünce halim kalmıyor. yoruluyorum. durup bir yerde dinleniyorum. öksürüyorum. tükürüyorum. ve yerdeki kanlı tükürüğüme bakıyorum. sonra attığım adımları geri sarıp evime gidiyorum. cevabını bilmek istediğim tek bir soru var; ölüyor muyum, ölmüyor muyum? bu sorunun cevabı için hayatımı verebilirim. bunu söylediğimde doktor "zaman" demişti. biraz zaman istemişti benden "her şeyin ilacı zaman" demişti bir başkası. o zaman okuduğum kitaptan aklımda kalan bir cümle ilişti dilimin ucuna. ama söylemedim. çünkü cevap beklediğim bir soru değildi bu. "Zaman her şeyin ilacıysa, Fazlası intihara girmez mi?" dediğimde cevap verilmesini değil haklı bulunmayı isterim.

her şeye rağmen biraz yürümek istiyorum.

keşke havalar biraz daha soğusa. o zaman tenim rengini havanın soğukluğu ile alakalı olduğunu düşünürdü herkes. şimdi dışarı çıktığımda sanki herkes benim bilmediğim bir şeyi biliyor gibi geliyor bana. öyle bakıyorlar çünkü. neyse.. biraz deniz havası iyi gelirmiş. öyle derler.

ölmeden önce yapılması gerekenler listem var benim. oradaki bir maddeyi yapacağım şimdi. çıplak ayakla kumsalda yürüyeceğim.

ne olur ne olmaz kitabımı da yanıma alacağım. kelimelerin ne zaman lazım olacağını kimse bilemez.

offline.

büyüyorum ve yaşlanıyorum sözlük. her ikisi de yalnız gerçekleşiyor. üzülüyorum be sözlük.
ismail yk şarkısı gibiyim bu aralar "beni beğeneni ben beğenmem, benim beğendiğim beni beğenmez"

sex nasıl bırsey ya merak etmeye basladım aq cebımde para yok hayatımda kız yok

millet hayatını yaşıyor, geziyor tozuyor.

biz ise;hayaller aleminde. günümün 4/3'ü yapacaklarımın hayalini kurmakla geçiyor ama bir türlü voleyi vuramıyorum amk.

hep aut hep aut.ne olacak böyle amk.ne zaman düzlüğe çıkacağız.

ne dünya'nın ne de allah'ın adaleti var. kimse martaval anlatmasın amk.

@3812 vay amk günün 4/3 ünü ha. helal olsun

sözlükten kimseyle öyle haşır neşir olmuşluğum,pm den filan deli gibi yazışmışlığım filanda olmadı hiç... ama şunu içtenlikle itiraf edebilirim size...

iyi ki varsınız lan, seviyorum sizi...

insan hazırlıklı olmalıdır.

ölüme, yaşama, sevinmeye, üzülmeye, sevmeye, sevilmeye, ağlamaya, unutmaya, unutulmaya, beklemeye. ama hayat hazırlık yapmanı beklemez. habersizce, sinsice, hissettirmeden yaklaşır. ve aynı şekilde yaşatır kaderinde olanları. hep bu şekilde olur.

istediklerini yapmadıktan sonra, istediğin gibi yaşamadıktan sonra uzun yaşamanın manası ne? uzun ve boş yaşanmış bir hayat. hani büyük umutlarla aldığın bir oyun olur, bir bölüme gelince sıkılırsın, bırakırsın. geri kalan bölümleri artık merak etmiyorsundur çünkü. yarıda bıraksan bile o oyun senin için bitmiştir. işte hayatta böyle.

ama bazı anlar vardır, aklından çıkmaz. sana uzun ve sıkıcı gelen hayattaki bir kaç muhteşem andan biridir. işte o anıyı düşünmek bomboş tavana bakarak yattığın yatakta gülümsemene neden olur. gülümsemeyi unutmuş birinin uzun zaman sonra gülümsemesi içinde umuda dair bir şeyler canlandırır.

işte o umut canlandığı zaman tekrar öldürmek zor oluyor. ne kadar istesende bitmiyor. içinde büyüyor istemsizce. engel olamıyorsun. "belki"ler, "ya da"lar dolanıyor aklında. mantık iyice boşluğa düşüyor. tam alışmışken, kabullenmiş ve hazırlanmışken tekrar başa dönüyorsun. kabullenmiyorsun. "hep bir ihtimal daha var " diyorsun. sonra ne oluyor biliyor musun?
heyecan ve umutla beklediğin sonuçlara göre en fazla 8 ay diyorlar. 8 ay sonra gibtir olup gitmen gerektiğini söylüyorlar. başka bir yolu yok diyorlar. bir de üzgün olduklarını söyleyip metanetli olmanı söylüyorlar. onlarca öğüt verip neler yapman gerektiğini söylüyorlar. bir kişi çıkıpta seni anlayamıyor.

küçükken geleceği görmek isterdim. gelecekte ne olacağını neler yaşanacağını bilmek isterdim. yarın kötü bir şey olacaksa onu önceden engellemek isterdim. ama anladımki bazı şeyleri bilmek sonucu değiştirmiyor. öleceğini biliyorsun ama sonucu değiştiremiyorsun. bu anlayınca bir duygu karmaşası yaşıyorsun. ağlamak istiyor susuyorsun, söylemek istediğin şeylere lügatın yetmiyor.
"Provası yok hayatın. Ne yeniden yaşamak mümkün, ne de yaşadıklarını silebilmek." demiş oğuz atay. belki yaşadıklarını değil ama yaşattıklarını silebilirsin. belki yazarak belki yaşatarak.

YUMURTA TORBASINA SIVI EL SABUNU gibIP iKi YASTIK ARASINA gibIŞTIRIP KELKiNiRDiM , AYRICA EVDE KiMSE YOKKEN KORiDORA GAZETE SERiP KOŞARAK ASILMIŞLIĞIM VAR

pişmanlıklar bir hazinedir aslında.

ne kadar çok yaşadığının, ne kadar çok olgunlaştığının, ne kadar çok öğrendiğinin göstergesidir pişmanlıklar. pişman olmaktan çekinmemek lazım.
pişman olduğun çok nokta var. ve bir çoğu düzeltilebilir. ama benim pek mecalim yok. o yüzden tüm pişmanlıklarıma mektup yazmak istiyorum. önümde 8 ay var. ve mektup yazmam gereken onlarca pişmanlığım. ve gönderilmesi gereken bir o kadarda adres var.

hava karardı. muhtemelen yağmur yağacak. bir anlığına da olsa yağmur altında yürümek pişmanlıkları temizler. ama sadece bir anlığına. ve insan o an o kadar özgür, o kadar masum hisseder ki kendini. sanki yeniden doğmuş gibi olur. her yağmur damlası tenine temas ettiği an ruhu temizlenir. masumlaşır. özgürleşir. sonra güneşin açmasıyla her şey normale döner. şanslıyım ki 8 aya kış ayı da dahil. bolca yağacak yağmur ve ben bolca ıslanacağım. toprak kokusu havaya karışacak. kahve içerek pişmanlıklarıma mektuplar yazacağım. temizleneceğim. özgürleşeceğim. masumlaşacağım. sonra güneş açacak ve eski halime döneceğim. onlarca kez tekrar doğup öleceğim.

dedikleri gibi "ölmeden önce ölmek gerekir."

offline.

Kafan karışık, Karnım ağrıyor, ne yapmam gerektiğini bilmiyorum, sadece beni sevmesini istiyorum. Aslında sevdigini biliyorum ama öyle sevmek değil benim onu sevdigim gibi sevmesini istiyorum.
Bana ilişkilerinde bahsetmesi beni delirtiyor ama birsey yapamıyorum. Öyle canım yanıyor ki, kendimi masumiyet ve kader filmlerindeki bekir karakteri gibi hissediyorum.
Ne yapmam lazim diye kendime sürekli sorup duruyorum.
Acaba açılsam mı? Kussammı içimdeki herseyi. Buna nasıl bakar acaba, tepkisi nasıl olurdu. Bana ters yapip bir daha yüzüme bakmama ihtimali beni delirtiyor, tüm bu sorular beynimi bir fare gibi kemiriyor.
Keşke ilk tanıştığımızda niyetimi belli etseydim, ama nereden bile bilirdim olayların bu noktaya geleceğini, bana bu kadar yakın davranıp arkadaş gözüyle bakabilecegini.
Şimdilik tek yapabildigim onunla zaman geçirmek onun iyiliğini dilemek umarım o da bir gün beni sever. Onu kaybetmekten çok korkuyorum.

özlemlerinin ve özlediklerinin hatrına karanlıkta uyumayacaksın yoksa kendi belanla gibiliyorsun.

üzülünce bir tak olmuyor.

anladım bunu. gerçekten üzülünce hiçbir tak olmuyor. hayatın uzamıyor, hastalığın geçmiyor, hiçbir şey eskisi gibi olmuyor. o yüzden üzülmeye ara veriyorum bir müddet. hiçbir şey olmamış gibi, hiçbir şey yaşanmamış gibi, ölmeyecek gibi yaşamaya devam edeceğim. bu aklı güllük sahilindeki bir şarapçıdan aldım. kalan 8 ayı bari takma kafana dedi. bende öyle yapacağım.

dün gece yazdığım her şeyi okudum. düşüncelerimle ve duygularımla doldurduğum defterlerin her satırını okudum. sonra da yaktım. teker teker yaktım, kül oluşunu izledim. kendi kendilerine tükenmelerini izledim. kendimi gördüm yazdıklarımda ve yandıklarında. geçmiş silinmedi elbet. ama kalan kelebek ömrü için birazcık umut var. ama mecalim yok.

bir insan kendinde nasıl güç bulabilir? ne güçlendirir insanı? bir ruh desteksiz nasıl ayakta durabilir? bir kaç gün düşünmek lazım bunun için. ve ölmeden önce yapmam gerekenler listesinde kalan 127 maddeyi gerçekleştirmek.

hep bir mektup arkadaşı istemişimdir. ilk önce yitirdiklerime yazacağım, sonra kaybolanlara, sonra gidenlere belki en sonunda kendime bir mektup yazarım.

hayat sonlansa bile hayat devam ediyormuş.

16 yaşında çadırda kız arkadaşımla sevişmiştim. kız o kadar namusluyduki yatıyor ben üstünde tepiniyorum öpüyorum ediyorum. yeter ulan deyip 31 çekmeye başlamıştım. kız oturdu izledi ne eline aldı ne ağzına. sonra ayrıldık zaten.

oğlum sia'nın şarkıları çok kötü etkiliyor lan beni.

ağlayasım geliyor milletin içinde.