inci sözlük metalci timi

arkılarını ilk duyduğumda ilkokul 4'e gidiyordum ve duyduğum şarkılar da pek çok kişi de olduğu gibi nothing else matters ve one'dı. zaten o şarkıları dinledikten sonra hiç bir şey eskisi gibi olmamıştı, o sıralar başka şarkılar dinlesem de aklımın bi köşesinde hep bu şarkılar vardı. daha sonra elime geçen metallica platinum cd sinde ve kuzenimden aldığım metallica cd sinde ise diğer şarkıları dinlemiştim ve iyiden iyiye alışmıştım - st. anger'a alışamamıştım ama *- ingilizce bilmememe rağmen hep metallica daha çekici gelmişti - daha sonra ingilizceyi öğrendiğimde ise artık sözlerini de anlıyordum ve daha çok seviyordum -, interneti artık saçma şeylerde kullanmaktan, vakit öldürmekten ziyade metallica ile ilgili şeyleri takip etmekte kullanıyordum - kullanmaya çalışıyordum - tv de metallica çıktığı zaman dikkat kesiliyor, sesi açtırıyordum, dergilerde haberleri çıktığı zaman hemen gidip alıyordum, bütün dökümanlarını toplamaya çalışıyordum, şarkıların hikayelerini ve özelliklerini öğreniyordum, insanlar nasıl dinliyorsun bu gürültülü müziği dediğinde dinliyorum işte diyordum, bi açıklaması yoktu ama bi çekim kuvveti vardı sürekli dinlememe neden olan, çok sevdiğim ve beni kendine bağlayan bir neden. james hetfield gitar çalamıyor, arkada onun yerine başkası çalıyor o rol yapıyor dediklerinde çok saçma geliyordu " işte çalıyor ya " diyordum ve nerede james hetfield'ı görsem hayran hayran izliyordum, gitara hevesim olmamasına ve çok sevmememe karşın hep kirk hammett gibi gitar çalmayı istiyordum ve içimden "vay be ne güzel çalıyor diyordum", davul çalmayı çok istememe rağmen eve davul aldıramadığım için çalamamıştım ama hep lars ulrich gibi davul çalmayı istiyordum, şarkılarda air drummer yapıyordum, kliplerini izlediğimde hep jason gibi kendinden geçerek headbang yapmayı ve uzun saçlı olmayı istiyordum. ve cliff burton'a sırf orion gibi bir parça yaptığı için bile saygı duymayı öğrendim o yaşta, ve herkes gibi bende "acaba yaşasaydı nasıl olurdu ? " sorusunu sordum kendime sürekli. dave mustaine'i ise açıkçası pek sevmedim ama sırf the four horsemen şarkısında büyük emeği geçtiği için her zaman saygı duydum, tabii daha sonraları megadeth şarkılarını dinleyince saygım daha da arttı *, aralarındaki sorunda hep metallica'yı haklı gördüm, mustaine'i hep oyundan atılmış ama oyuna geri dönmek isteyen çocuklar gibi gördüm - ki yanılmamışım bunu da some kind of monster belgeselinde öğrendim - . her ne kadar daha sonraları çok sağlam gruplar dinlesem de * metallica'nın yeri hep ayrı olmuştu, benim için diğer gruplar bir yana metallica bir yanaydı her zaman, internetten belgesellerini indiriyordum, yine internetten konser videolarını ve diğer videolarını izliyordum ve indiriyordum, dergilerden posterlerini topluyordum, hoşlandığım bir kızla konuştuğum zaman metallica dinleyip dinlemediğini öğrenmeye çalışıyordum, benim için kriter oydu çünkü, o kadar hayatımın merkezine koymuştum metallica'yı. sanki dinlemiyorsa anlaşamayacakmışız gibi geliyordu **, 99'daki konserde küçüktüm gidememiştim ama 2008 deki konseri kaçırmam imkansızdı hayatımın grubu geliyordu çünkü, dedikodular dönmeye başlayıp kesinleşene kadar sürekli internet sitelerinden acaba bugün eklendi mi diye bakıyordum, konser kesinleşip biletler çıktığı gün ise ilk alanlardan olmuştum, konser tarihi bir türlü gelmiyordu, ama geldiğinde ise tatilimi yarıda kesip 12 saatlik bi otobüs yolculuğu sonucu hiç bir yorgunluk dinlemeden bir kaç saatlik uykuyla stadyuma gitmiştim, ama bu sefer de saatler bir türlü geçmiyordu sonunda akşam olduğunda ve ecstasy of gold çalmaya başladığında ise artık rüyada gibiydim, konser bittiğinde hayatımın en güzel gününü yaşadığımdan şüphem yoktu, ama tadı damağımda kalmıştı. 2009 ve 2010 avrupa turnesi açıklanmaya başladığında yine sürekli internet sitelerine giriyordum acaba istanbul eklenir mi diye, 2010 da festival için geleceklerini öğrendiğimde ise metallica'yı bir kez daha canlı dinleyeceğim için havalara uçuyordum, hayatımın grubu geliyordu çünkü. ve hala metallica'nın şarkılarındaki duyguyu başka şarkılarda bulamıyorum, onları farklı kılan bir şey var çünkü. sırf bana bu duyguları yaşatması bile benim için metallica'nın dünyanın en iyi grubu olmasına yeterlidir, umarım hayatımın geri kalanında da bu düşüncem hiç değişmez. ve her ne kadar dünyanın en iyileri olmadığını bilsem de james hetfield en iyi vokalist, kirk hammett en iyi gitarist ; lars ulrich ise en iyi davulcudur benim gözümde.

metallica... hayatımın grubu. konuya nerden nasıl başlasam bilemiyorum. metallica ile tanışmadan önce atmosferik yannan metal gruplarını dinleyen asi metalcilerdendim. bilek metalinden tut osuruk bazlı death metaline kadar hepsini dinleyip metallica'nın adını duyunca onları hiç dinlemememe rağmen "amaan çocuk grubu onlar peh! bak burda adam 2 saniyede 25421 kros atıyor" tarzı gibik cümleler kuruyordum. adamların hayatımın en önemli grubu olacağını nerden bilebilirdim ki.

sene bilmem kaç yılında guitar hero ile tanıştım ben bu insanlarla. evet biliyorum pek iyi bir tanışma yolu değil vurmayın. guitar hero iii çıktığında oyunun son şarkılarından olan one'a gelmişti sıra. abimle beraber oynuyordum oyunu. abim "olm bu şarkı 8 dakika falan taku yedin" gibi bir şeyler söylemişti hatta. derken silah sesleri başladı... ve o zamana kadar duyduğum en güzel melodiler silsilesi başladı. tanrım olamazdı böyle birşey. slow kısımlarda kendimden geçmiştim resmen. fakat bu vokal? tanrım ne güzel sestir bu. derken malum kısım geldi ve şarkı coştu. birden şarkının değişimine şaşıran ben "allaa noluyor lan!?" efektleri eşliğinde tuşları kırıyordum adeta. şaşkınlığım tam geçerken o solo geldi ve benim metallica aşkım resmi olarak başladı.

daha sonra her dakika aynı şarkıyı tekrar tekrar çalıyordum. büyülenmiştim adeta. derken diskografi indi tabi.*** teker teker hayranlıkla bütün şarkılar dinlendi. her biri ayrı bir başyapıt, ayrı bir süper. öyle ki kötülenen başyapıtlar load ve reload neden kötüleniyor diye şaşırıyordum. çünkü bunu kötüleyen insan ya sağırdır ya da müzik bilgisi yoktur diyordum kendi kendime.*

derken şarkılar ezberlendi tabi. her bir grup elemanı ayrı ayrı araştırıldı. cliff burton'ı bu kadar geç tanıdığı için kendi kendine lanet edildi.** james hetfield'ın sesine her gün ayrı ayrı aşık olundu.** tam anlamıyla beni içine çekmişti metallica. st. anger'ı bile sever olmuştum. death magnetic çıktığında tekrar geri döndüklerine sevindim. albümü o kadar sevdim ki her şarkısını daha ilk haftadan ezberlemiştim.

tabi bir de kaçan 2008 konseri vardır ki içime oturmuştur. ama 2 sene sonra tekrar geliyorlar. bundan 1 hafta kadar sonra onlar ile aynı havayı soluyacağım. ve o gün benim ve benim gibi düşünen metallica hastaları için için unutulmaz bir gün olacak.

james hetfield'ın sesi bozulmuş, kirk hammett adam değil*lars ulrich davul çalamıyor derler... belki de kendilerince haklılardır fakat ne derlerse desinler, yaptığınız ve yapacağınız harika müzik için teşekkürler metallica.