insanlar doğrumu söylüyor yoksa yalanmı

birden bir şiddetle kapı açılmaya çalışılkdı dışarıdan ses geldi öğretmen hanım diyordu ses ve müdürün sesiydi ufacık odada ikimiz çıplak saçlar ıncın oda sesini çıkardı korkuyla bir saniye diye içeride olduğuda belliydi şimdi ne yapacaktık

bi telaşla üstümüzü giydik kapı açıldı ve müdür ikimizi karşısında görünce şoke oldu eliyle işaret yaptı odama diye

o ağlamaklıydı ben gayet sakindim

odasına girdik ikimiz karşılıklı oturdu kapıdan belirdi bana tokat attı öğretmene bağırıyordu o ara içeri sekreteri girdi müdür bey ben çıkıyorum diye kadını görünce müdür beyin gözler biraz tuhaflaştı hareketlerini sezdim hemen kadına çık dedi ama iç sesi çıkma diyordu . o ara beynimde soru işaretleri oluştu

bana seni okuldan atıyorum dedi senide vana sürdürücem dedi öğretmene bende dur bakalım dedim o çıkan sekreterle sen ne işsin dedim ne iş olacka terbiyesiz dedi ama iç sesi var bişeler diyordu yakalammıştım o sekreterler ilişkin var dedim yok dedi ama iç sesi var diyordu müdür sen benim artık elime düşmüştün haberin yoktu üsteledim resminizi çektim elimde resminiz var derken oda bana inandı artık odada 3 suçlu insan oturuyorduk öğretmen ismini vermiyorum .. bana bakıp gülümsüyordu onun gözünde ben kurtarıcıydım tanrıydım sanırım

odadan çıkarken müdüre elimle işaret yaptım bizim aramızda herşey tamammı dedim . oda tamam dedi . iç sestende bir ses yoktu tamam dedim bu iştende sıyrıldın oglum..

ders bitmişti seni evine bırakayım öğretmen dedim yok dedi ama iç sesi tamam diyordu üsteledim koluam girdi evine kadar geldik evinin önünde beni davet etmeyecekmisin dedim bilmemki falan filan derken evindeydik sevişiyorduk o gün onunla kaldım sabah okul vardı ondan erken çıktım . sadece konuştugum insanları iç sesini duyuyordum minübüs şöförü abim arkada boş yer var diyordu bana ama iç sesi yok diyordu hangisini dinleyeceğimi bazen karıştırıyordum

okula girdim gelen 100 e yakın öğrenci vardı müdür son gün ipneliği falan olsun diye sanırım saçı uzun olan öğrencileri çeviriyordu bende sakal bi karış saçlar zaten bitik elimi kolumu sallayarak geçtim gıkını bile çıkaramadı öğrenciler beni kesiyordu sanırım ben artık o okulun tek tanrısıydım

zaman çabuk geçiyordu herşey bir kenara attım lise hayatımı noktaladım artık insanlar benimle yalan konuşmaya cürret edemiyordu yüzlerine tüm gerçekleri söylüyordum

öğretmenle ilişkimizi bitirme kararı almıştım tüm insanlar benim peşimdeyken onunla uğraşamazdım çok ağladı yalvardı ama istemiyordum artık hayatımda onu.. üniversite hayatım hiç olmadı iş başvurusu yapıyordum her gördüğüm yere yüzsüzce ..

sonuna büyük bir şirket beni aradı gelin görüşelim diye verdiğim cevaplar adamları formda etkilemişti sanırım.
içeri girdim 19 yaşında bir salak görünce şaşırdılar sanırım .

üniversite okudunmu dedi
önemlimi dedim
evet önemli iletişimin iyi olmalı dedi
bende gayet iyi dedim
biraz konuşmaya başladık
her söylediği yalanı uyarlayıp ona sunmam şaşırtmıştı
bir kaç kişi ile daha görüştürdü beni hepsine aynı şeyi yaptım
mesela neden çalışamayacaklarından bahsederken benimle
dış sesleri gerçeği söylüyordu bende bunları yüzüne vuruyordum
çok etkilenmişlerdi..
sonuç olarak artık o şirketin halkla ilişkiler müdürüydüm 19 yaşında hemde.
benim altlarım 25 yaşındayken düşünün.

gel zmaan git zaman patronları etkilerken , şirketteki kadınları çıldırtırken her şeyin elimde olduğu hissiyatıyla hareket etmeye başladım

@55 tio yabancı bir kelimedir türkçemize girdiği şekil böyledir . bilimsel olarak gibebilirim seni.

iletişim konfransları , danışmanlık , konuşmacı derken ülkede gündem haline geliyordum

"""beni normal insanlar tanımazdı""" ama iletişim üzerine çalışan tüm insanların gözü üzerimdeydi zenginlemeye başladım bir süre sonra insanların benimle konuşmamaya karar verdiklerini gördüm zekam onalrı rahatsız ediyordu

derken daha iyi işlerden teklifler almaya başladım henüz yaşım 22 i ama tanınan bir iletişim eğitmeni olmuştum insanlara verdiğim akıllar beni yaşam koçluğu seviyesine getirmişti derken onu tanıdım yeni patronumun kızını

aslında insanların iç sesi dediğim şey benim beynimin oyunuydu biliyordum sadece yaptığı hareketler ve o anki salgıladıkları salgılar sayesinde sanki iç sesi duyuyormuşcasına beynim beni düşünmeye sevk ediyor ve doğruyu hissetmemi sağlıyordu . ama patronumun kızına aşıktım ve onun söylediği yalanları hissedemiyordum

bu ona bağlanmama neden olmuştu sanırım onu deli gibi sevdiğim için yalan söylediğini anlayamıyordum mimikleri bir bebek kadar tatlıydı ama kriptoluydu

sonuçta insanlar etrafımda pervaneydi o pervane kervanlarına o da katıldı . birgün tüm cesaretimi toplayıp yemeğe davet ettim

benimle konuşurken özenli kelimeler kuruyor ben ne dersem 2 sn bekliyor ve kafasını sallıyordu sanki istediği bir şey yolunda gitmiyordu . ne gariptir ki aynı şeyleri bende ona karşı yapıyordum .

bana benziyorsun dedi ve elini elime doğru attı kolundaki yara dikkatimi çekmişti anlatmaya başladı