biraz uzun olacak.

her insanın içinde bir kötülük vardır. bunu bilerek ve gerçekçi düşünerek yaşamaya çalışırım. genelde kızlardan uzak dururum. hayatımı genel anlamıyla yalnız yaşarım. bir kaç arkadaşım dışında kimsem yoktur yani.

yaklaşık bir ay önce bir kız ile tanıştım. daha doğrusu ortak bir arkadaşımız bu kızın benimle tanışmak istediğini söyledi. bu durum benim için mutlu olmak veya mutsuz olmak olasılığıyla ilgilidir her zaman. ve insanları tanıdığımdan mutsuz olma olasılığımın daha yüksek olduğunu bilirim. bu yüzden güvenmem pek insanlara.

bu kız ile yaklaşık 2 hafta boyunca her gün konuştuk. sanata merakı olan zeki biri. 23 yıllık hayatımda belki tanıdığım en ilginç kızlardan biriydi. sürekli twitter kullanması dışında bana saçma gelen bir huyu yoktu(bunu şuan bende yapıyorum ondan bana bulaşan bir hastalık gibi). beni sevgilisiymiş gibi görmeye başlamıştı. hep övüyordu beni. sevdiğini söylüyordu. sonra bir gün, hiç bir sebep yokken ben sanırım ilişkiye hazır değilim dedi. bende bunu sorgulamadım.

sebebi umurumda değil. çünkü eğer bu sebep kötü birşeyse o kişinin kalbimdeki değerini kötü etkileyecek. ve ben böyle olsun istemeyerek birdaha konuşmadım onunla. aşk acısı çeken biri değilim. evet belki aşıktım ama bunu büyütmedim.

sadece anlamadım arkadaşlar. bir insana bunu yaptıran ne olabilir. bir insan başka birini üzdükten sonra nasıl kendiyle barışık yaşamaya devam edebilir. aynaya baktığında bu kötülüğü görmeden nasıl yaşdıbına devam edebilir.

tüm dünyayı yok etmeye çalışan kötü adamlara hak veriyorum. bazen anlayamadığımız şeylere yanlış deriz de aslında doğru olan odur.

mesele ilişki değil ya. zaman herşeyi unutturur sonuçta. mesele bir insanın başka birini kırdığını bilerek yaşaması. çünkü birini kırmamak seçim gerektirmeyen birşeyken kırmak seçim gerektirir. bu seçimi yaptıktan sonra hiç birşey olmamış gibi yaşabilmesi. bu gerçek beni üzüyor. beni üzen tamamen bu.