izmirde yalnızlık

anlat amk

gel panpa sana izmit ısmarlayayım

yavaştan başlayayım anlatmaya anca dolar zaten panpalar

çek otostop gel manısaya panpa

panpa izmirdeyim bende gelk dertleşelim

lan ben geleyım barı yanınıza cıddıyım

ben de izmirdeyim, biliyor muydun?

izmirli olup yalnız olmak her baba yiğidin harcı değildir ancak biz başarıyoz panpalar

neyse panpalar - panpişler... doğma büyüme istanbullu biri olarak üniversite sınavlarına hazırlanırken hep ilgimi çekmişti izmir. lisede bir kereliğine gelme fırsatım olmuştu ve içimde ukte kalarak geri dönmüştüm istanbula. çok güzeldi lan, her yeri palmiyeliydi böyle. havası suyu kızları güzel yani daha ne olsun diyordum. bir şekilde gelmeliydim buraya. ve sınava o gazla iyi bi şekilde çalışıp kazandım sonunda iyi bir üniversite & bölümü. ailemin yanından ayrılıp yaban ellerde olacaktım, hayatıma yanlız devam etmeyi öğrenecektim bundan sonra..

vay amk benden başka izmirde yaşayıpta yalnız olan yoktur diyodum iyi oldu şimdi

olum ne gevsek adamsınız bırınız gel demedı ben sızı davet ettım laleler gel deyın gelem dıyom nevaleyle neyse beyler daha da gelmem oralara

anlatma amk izmir de yalnız mı kalınır huur çocuğu

üniversitenin kayıt günleri vardır ya, onun için babamla bindik istanbuldan geldik izmire. ben o lisedeki geziden dolayı aklımda kalan yollardan basmane'den kordon'a inen yol boyunca sabahın 6.30unda ellerimizde valizlerle yürütmüştüm babamı ama konak pier'in o fabrikamsı görüntüsünden sonra aha lan deniz yok yanlış geldik diyerek geri döndürmüştüm babamı sabah sabah sağla küfür yemiştim. her neyse, üniversitenin içine geldik. büyülenmiştim resmen. harika canlıydı her taraf. bir yandan kızlara, bir yandan havaya, bir yandan fakültelere bakıyordum da iyi ki gelmişim dedim içimden o gün.. kayıt yaptırdım, ingilizce muafiyet sınavı için belge falan aldım. sıra yurt bulmaya gelmişti

anlat reyis izmirdeyim aynıyım

valla benim manita var panpa

yalnızlık her şehirde zor amk

bizim komşunun bi kızı vardı, benim üniversitede okuyodu son sınıf fizik. nişanlısıyla o gezdirdiler bizi yurtları. kyk'ı ben ve babam istemiyorduk, 6 kişi aynı odada saçma geliyordu çünkü. neyse bulduk sonunda dıbına kodumun yurdunu, otel gibi gösterdiler başta bize dıbına kodumun allahsızları. cemaat yurdu falan değildi ama sevemedim gitti huur cocuklarını. ingilizce muafiyet sınavına 5 gün vardı, okulun açılmasına 10 gün.. ve ben yurtta tek kalacaktım beyler, dönmeyecektim 5 gün için ailemin yanına. neyse, babamı uğurlamaya gittik o komşu kızının nişanlısının arabası vardı o zütürdü bizi otogara. babamı daha önce görmemiştim böyle, adamın içine vurmuş demek oğlundan ayrılmak. ağlayamadı benim yüzüme karşı, ama çok üzgündü belli. lan bunu yazarken bile duygulandım beyler şu anda o anı hatırladım...

güzelyalıdayım yalnızım amk sorun nerede çözemedim daha

beyler buca değil bornovadayım..

herneyse, içim buruk bi şekilde babamı otogara zütürdükten sonra ben yurda döndüm. dile kolay yaklaşık 10 gün tek başıma olacaktım belki de oda arkadaşlarım gelene kadar.. ilk akşam çok zordu. yanımda bilgisayarım bile yoktu, sıkıcıydı. dolaşmak için dışarı çıkayım dedim, küçükparka gitmiştik komşu kızıyla beraber. ama yolu yanlış hatırlayıp kayboldum ege çarşının oralarda. neyse, yol tarifi aldıktan sonra döndüm tekrar yurda dışarıdan bir kaç yiyecekle beraber. o gün çok kötüydü lan, duvarlar - ranza üstüme üstüme geliyordu sanki..