Kazanın detaylarını vermeyeceğim ama isteyen bulabilir rahatlıkla. Haberlerde yer aldı. Ölü ve yaralılar vardı...

Bir engelim olmuştu. Yüzümdeki yaralar bundan sonraki hayatın ... neyse

Okulu dondurmak zorunda kaldım. Zeynep'in dondurmasına da engel olamadım. Bizde yaşamaya başladı. Kendi evimde, kendi şehrimde ben ve Zeynep... Belki de sakladığım bir gerçek vardı. Ben içten içe bu günlerin hayalini kurmuştum. Ama hayal işte hayaller mükemmel olur fakat gerçek hayatta mükemmelliğe yer yoktur. Yazarak anlaşıyorduk artıık. Kendi sesimi kendim bile duyamıyordum ki konuşmak daha da yıkıyordu beni.

Bir süre sonra işaret dili öğrenmeye başladık. ( Evet Zeynep'de) ve günler nispeten daha iyi geçmeye başladı.

Artık kendi iç sesimle daha çok meşgul oluyordum ve daha çok kitap okuyordum.

insanlar bir yaşantıyı yaşayamıyorsa. Yaşantıları okumalı...

Müzikler dinleyemiyordum artık. Şarkı sözlerini okumakla yetiniyordum...

Haftalar geçti ve bu durum devam etti. Zeynep ile sessizliğiğe, farkında olmadan daha önceden alıştırmıştık kendimizi. Şöyle demiyor muydu zaten ak sakallı dede..

bazen dil gönlün hissettiklerini kelimelere dökemez. Eğer sevdiğinin yanındaysan konuşmak zaten gürültüden başka bir şey değildir.

Şimdi ne oluyor:

Bu hikayeye başlamadan önce Zeynep elime bir defter tutuşturdu. Benimle olduğu zamanları yazmış tarihi tarihine. Ve buluştuğumuz günler neler yaptığımızı, yaklaşık kaç saat birlikte olduğumuzu vs kendi çapında bir nevi vakanüvistlik... Defter bitmişti. Ben de o defter boyunca o hikayeyi sizlere yazmam gerektiğini düşündüm. Zaten olanlar bütünce şiddetiyle hafızamdaydı. Kendi hafızama gömülmekten başka yapacağım herhangi bir iş yoktu hatırlayıp yazmaya başladım.

işitme duyumu kaybetmiştim, kolumu bacağımı değil. Hayat devam ediyordu. Babama yardımcı olmaya başladım. Artık söylenen sözleri duymuyordum. Muhtemelen geçmiş olsun filan diyorlardı sitedekiler.

Bir gün Zeynep'in ailesi bize geldi. Birkaç gün kaldılar.

Ezgi, Mahmut, Kübra, Fatih ve Fatma da geldiler.

Uğur her gün yanımdaydı.

Zeynep ile nişanlandık. Bu sınavı atlatmıştık ya. Beni sevmekten, bana şiirler yazmaktan geri durmamıştı ya daha fazla iredelemenin ne anlamı var?

Ama ara ara düşündüm. O gün o metrodaki attığı acıma bakışını atmamasına rağmen.

Acaba bana acıyor muydu?