0
bir gün bir çocuk bir taşı eline alıp attı, nere gideceğini bilemeden, hesap peşinde olmadan, zaten hesap yapabilecek durumda olmadığı için sadece attı. taşı bir yere koyalım o taş lazım olacak. ben buraya yazmayı uzun zamandır planlayıp, aklımın bir köşesine yazacaklarımı biriktirip durmuş biri olarak yazmıyorum şu anda. olması gerektiği gibi yazıyorum, yani içimden geldiği gibi. ihanet neydi ? ihanet ihanetin tutkulu kollarında soluk soluğa kalmak mı ? ihanet, bir başkasının bilmeyeceği bir şeyi bir biçime uydurmak olabilir mi ? sanmıyorum. ihanet çok daha üst bir mertebe, bu bazılarını memnun etmeyi beceren bir ruh hali. ben olamam mesela, bir başka biri bu ihanet etme yollarında kendini memnun eden yolları bulur, bazıları bu yolda düşer kalır. ifade edebileceğim şeyler o kadar kısıtlı ki. zira ihanet, intikam söz konusu olduğunda anlatmak yüz kızartıcı dutgularla beraber akan bir dere gibi olduğundan, karşısında durmak gereksiz, sadece gereksiz de değil zor. izah ve itina ile anlatayım madem. zor olsa bile bunu yazmak zorundayım. bu bir zorunluluk. mecburiyet. hayat sonsuz değil. bunu anlatmanın bir yolunu bulacağıma olan inancım çok büyük.
bir insanı sevdiğimden emin olduğum ve bu değerli zamanları yaşadığım ama fakir olduğum gerçeğiyle yüzleştiğim bir zamanda yaşanan bu gerçekleri anlatmak zor ve sıkıntı ihtiva eden duygularla dolu. birini sevmek.. acaba.. sevmek ihanetin gerçekleşeceğinin garantisi olarak karşımıza aldığımız gerçeklerden biri. bu gerçek. bu gerçek... freu
