Duşa girip geliyorum yeterli rez gelirse amlılardan devam edeceğiz

yeterince samimi olmadığınız birinin karşıdan geldiğini gördünüz. o sizi görmedi. hemen bir düşünce süreci başlar: "ona nasıl merhaba diyeyim? merhaba mı diyeyim, selam mı diyeyim, kafa sallasam yeter mi? yoksa iyi günler mi desem? bu esnada gülümseyeyim ki odun gibi kalmayayım. ama çok da sırıtmamam lazım öyle pişmiş kelle gibi. aptal durumuna düşmeyeyim. ben aptal değilim, çok zekiyim. aptal durumuna düşemeyecek kadar harikayım. önceden gördüm ama sanki görmemiş gibi yapayım. kafamı eğeyim. bu kadar uzaktan bakmaya başlarsam, o da baktığımı görürse, bu kadar uzaktan selam vermek zorunda kalırım, sesimi duymaz, ne dediğimi anlamaz, belki bişey dediğimi fark etmez bile... öyle salak gibi bakıyor durumuna düşerim birden bire... evet... biraz daha yaklaşsın, o zaman ona bakar, sanki yeni görmüş gibi davranır ve selam veririm. evet süper taktik. yok olmaz. belki o görmüştür önceden. der ki, niye önceden gördün sonra kafanı eğdin sonra yeni görmüş gibi yaptın... evet böyle der... niye desin ki... eyvah çok yaklaştı... kafanı eğ... yok yok kaldır... neyse eğ sanki görmemiş gibi yap, yoksa der ki gördün de niye başını eğdn. sonra selam vermeyen yabani biri olduğumu zannederler. (sadece o da değil, gidip herkese yayacak sanki, "bana selam vermedii!!! var ya hayvan bu hayvan medeniyet yok hiç") ama iyi rol yapmam lazım ki gördüğümü çakmasın... sonra der ki niye gördün de görmemiş gibi yapıyosun kafanı çeviriyosun. mesela geçen gün oldu böyle: bir şey demediler ama kesin odunun biri olduğumu düşündüler. acaba hiç görmemiş gibi mi yapsam, o selam verirse ben de veririm. aha, geldi!!!"
merhaba, selam ve naber arası, kısık bir ses çıkar ağzınızdan, duyulmaz neyse ki. yarı-tanıdığınız kişi ise gayet doğal bir biçimde gelir, selam der, ağzını bir kenara kaydırarak gülümser, ne kadar doğal gülümsüyordur, siz de belli belirsiz, çarpık bir gülümseme ile karşılık verirsiniz. sizinki kesin iğrenç bir gülümsemedir. yolunuza devam edersiniz. "naber demedi. demek henüz samimiyette naber safhasına ulaşamadık. halbuki 1 senedir aynı dersleri alıyoruz. o herkesi tanıdığına, bana ise n'aber bilei demediğine göre sorun bende. gideyim atlayayım şu camdan. eyvah, biri daha geliyor! buna ne yapsam? aha, sağda wc var hemen gireyim, görmemiş gibi yapayım. evet. süper taktik... "

Genelde insanlarla konuşurken sesiniz istemsizce kısılır . Karşınızdakiler dediklerinizi duymadıklarını söylerler .

alışveriş yapmak sizin için zulumdür. özellikle de kıyafet alacaksanız. bir dükkanın vitrininden bakamazsınız. baksanız da içeri giremezseniz. girerseniz kendinizi mutlaka bir şey almak zorunda hissederseniz. alışverişi bir an önce tamamlamak için beğenmediğiniz birkaç şeyi alıp çıkarsınız. "buyrun efendim, neye bakmıştınız?" "nasıl yardımcı olabilirim?" diyenlerden nefret edersiniz. ya cevap vermezsiniz ya da suratınıza çirkin olduğunu hissettiğiniz bir ifade ekler ve kendinizin bile ne olduğunu anlamadığı bir cevap verirsiniz

çok fazla arkadaşınız olmadı. çünkü arkadaşlık ilişkisi kurmakta çok zorlandınız. var olan az sayıdaki arkadaşınıza bağlandınız, muhtaç kaldınız. çünkü onlar bırakırsa yalnız kalacağınızdan korkuyordunuz. aslında onların yanında da yalnız ve dışlanmış hissettiniz ama en azından iki kelam edecek birilerinin olması iyi bişeydi. katlandınız. karşıdaki ne kadar sevmediğiniz, bir insan olsa bile katlandınız

Bazen eros öyle oklar attıki size, kalbinizin tam ortasına geldi. Aşık oldunuz. Hemde delicesine. Aklınızda hep o vardı. Akşam yattınız o, sabah kalktınız o. Onu sürekli uzaktan izlemeye başladınız. Her akşam şu sözü tekrarladınız kendinize "bu kadarı yeter yarın gidip her şeyi anlatacağım." Ama ertesi gün yine yapamadınız. Günleriniz, haftalarınız ve hatta da aylarınız böyle geçti. Kızı en sonunda başkası kaptı. Bunu öğrenince başınızdan kaynar sular dökülür oldu. Sanki o atılan ok bile canınızı bu kadar yakmamıştı. Değmişmiydi o uykusuz kaldığınız gecelere ? Ama siz yapamazdınız bunu. Çünkü o kızın gözü zaten havalı ve kendine güvenen erkeklerdeydi. Sizin gibi pısırıklarda değil

çocukluğunuzu düşündüğünüzde, kendinizi gözünüzde canlandırdığınızda ya sessiz bi şekilde bir köşesinde ağlıyor ya da öylece durup size çirkin, beceriksiz, işeyaramaz olduğunuzu söyleyip duruyor değil mi. aslında bu anormal bi durum değil, sizin gerçek çocukluğunuz bu.
kendinize yalan söylemeyi bırakın, çocukken çok fazla ağladınız. ama sizinki diğerleri gibi diziniz kanadığı için değildi, hatta bazılarınız dizi kanayınca ağlamadı bile. sizin derdiniz farklıydı.

asansöre bindiniz. çıktığınızda terlediğinizi hissettiniz.
çünkü içeride birileri vardı, hatta bazıları kızdı. siz hep yere ve tavana baktınız. arada aynaya göz atıp dış görünüşünüzü kontrol ettiniz. saçlarınızı düzeltmeye çalıştınız çaktırmadan. asansör durunca dışarı attınız kendinizi direk. belki bekleyen birilerine çarptınız.

sizden ağır şeyler istediler. sizin işinize gelmedi ama hayır diyemediniz. mağazaya gittiniz, eleman bi ürün önerdi size. biraz ısrar edince beğenmemiş bile olsanız aldınız o şeyi. bazen hayır diyememe özelliğinizi farkedip yenmeye çalıştınız bunu. bu sefer mantıksız bi şekilde hayır demeye başladınız herşeye.
işler iyice kötüye sardı.

internette çok araştırma yaptın. bu durumdan kurtulmak için. çok umutlu değildin aslında, sadece umutlu görünmeye çalıştın. tonla yazı okudun, değeri olan ya da olmayan. ama bişeyi değiştiremedin. neden mi? çünkü orada söylenleri uygularken yapmacık hissettin kendini. hoşuna gitmedi yani sahte sosyallik.
dost görünen insanlar vardı, sahte olduklarını biliyordun aslında. senin üzerinizden espriler yapıp küçük düşürürlerdi ortamda. sonra da sarılırlardı şaka maka ayağına. huur çocukları

belli bir dünya görüşünüz yok. bazen bir ateist, bazen yobaz bir müslüman gibi(müslümanların yobaz olduğunu söylemiyorum. kimseye yanlış anlaşılmasın anladınız siz) düşünüp hareket ediyorsunuz. ama hiçbirine ait değilsiniz. aslında hayatınız boyunca da hiçbişeye ait olmadınız. ne benimsediniz ne benimsendiniz. hep farklı olandınız, ya da o kadar sıradan ve önemsizdiniz ki sıradanlığın ötesindeydi artık bu.

biraz bakımlı bi kız görünce kaçmak istiyorsunuz. uzaklaşıyorsunuz hemen olabildiğince. çünkü siz kezban diye tabir edip aşağıladığınız kızlarla konuşurken bile saçmalıyorsunuz, heyecanlanıyorsunuz. bakımlı bi kız sizin neyinize öyle değil mi? ona bakmayı bile hak etmiyorsunuz, konuşmak ne haddinize. bi de sosyal olanlarla konuşurken de heyecanlanıyorsunuz, çünkü kabul etmeseniz bile onlar sizin idolleriniz, hep onlar gibi olmak istediniz.

izlediğiniz filmler var sonra. bilinciniz o kadar boş, karakteriniz o kadar zayıf ki oradaki karakterlerden birisi gelip kuruluyor hemen o boşluğa. bi bakıyorsunuz tyler durden olmuşsunuz bi bakıyorsunuz forrest gump. onları taklit edince onlar gibi olacağınızı sanıyorsunuz. sisteme karşı durunca tyler durden değil de aptal bi liseli olduğunuzun düşünüldüğünü farkedemiyorsunuz çünkü. farkedince de pişmanlıkların üstüne bir yenisi daha ekleniyor. gerçeğin farkına varınca koltuğa yığılıp kalıyorsunuz

yalnızken düşünüyorsunuz, diyorsunuz ben bunlardan daha iyiyim her türlü. yarın gidip ortamın en kralını yapacam. yatmadan önce dinlediğiniz müzikler de etkili bunda. gaza getiriyorlar sizi. sabah olunca az da olsa kalmış oluyor dünkü enerjiden, dışarı çıkıp insanlara gülümsüyorsunuz. yarım saat sonra herşey bitiyor. aynı tas aynı hamam. gittiğiniz ortamda bunalıyorsunuz. erkenden çıkıp eve dönüyorsunuz. çünkü sen geceki sen değilsin, ya da geceki seni tanımıyorsun. aslında geceki sen hiçbir şey değildi, sadece senin biraz gaza gelmiş halin

Alanlar yollasin

bazen çok iyi bir insan olup enerji saçtığınızı hissediyorsunuz etrafa. öyle de oluyor o zman. kendinize şaşıyorsunuz. hep böyle olucam diyorsunuz. ama bi süre sonra ne olduğunu anlamadan eski halinize dönüyorsunuz. yine asabisiniz. yine kendiniz dahil herşeyden nefret ediyor, çevrenizdekileri mutsuz ediyorsunuz. düşünüyorsunuz hep neden böyle oldu diye bulamıyorsunuz. bazen buluyorsunuz sebebini bişeyler geliyor aklınıza unutmak istiyorsunuz. çünkü bunların sebebi en sevdikleriniz, onları suçlamayı yakıştıramıyorsunuz kendinize

uyandığınızda yataktan çıkmak istemiyorsunuz. çünkü yapacak bir işiniz yok. ya da var ama yapmak istemiyorsunuz. gitmek yerine günü evde geçirmeye karar veriyorsunuz. saçma sapan bi kahvaltıdan sonra evde mal mal dolaşmaya başlıyorsunuz. sonra her zamanki gibi pc başına geçip inciyi açıyorsunuz. kendinizi geliştirmek adına bişeylere rastlayıp okuyorsunuz bazen. kendinizi nasıl geliştirebilir, nasıl sosyal olunur, insanlarla nasıl iletişim kurulur okuyorsunuz günlerce. sonra dışarı çıktığınızda hiçbir şeyin değişmemiş olduğunu görüyorsunuz. tek yapabildiğiniz yanlarında geçip gitmek. yüzlerine bakamıyorsunuz çoğu kez

ezilmeye, umursanmamaya o kadar alışmışsınız ki internette biyerlere yazı yazarken bile umursanmayacağım diye düşünüp çekinerek yazıyorsunuz. birileri nickinizi bile umursayınca mutlu oluyorsunuz. yeter ki fark etsinler diyorsunuz, iyi ya da kötü hakkımda bişey hissetsinler. nefret edebilirler, kötü söz söyleyebilirler ama görmezden gelmesinler diyorsunuz

çocukluğunuzu özlüyorsunuz deli gibi. o hiçbirşeyin farkında olmadığınız zamanları. 90lar çocuğuysanız taso resmi görünce çıldırıyorsunuz. ağlıyorsunuz bazen. her gününüz önceki günlerde yaptığınız saçmalıkları düşünmekle geçiyor. keşke şunu yapsaydım, bunu yapsaydım diyorsunuz. uygulama dersinde elleriniz titrerken arkadan gizli gizli gülen kızları hatırlayınca acı çekiyorsunuz.

bazen 3-4 yıl aynı ortamda bulunduktan sonra samimiyet kurduğun insanlar oluyor. özellikle aralarında kızlar varsa keşke seni daha önceden tanısaydım diyorlar. onların sıkıntılarıyla ilgileniyor, yardım ediyorsunuz. sonra birisi çıkıp gün sonunda iyi ki varsın diyor. sen tav oluyorsun bu söze. aslında çaktırmasan da diğer kızlara da potansiyel sevgili olarak bakıyorsun. iyi ki varsın diyen kızı seçiyorsun. ayrı bi özen gösteriyorsun ona. bazen yarım yamalak açılıyorsun salağa yatıyorlar. sonra bigün tam olarak açılınca arkadaşım olarak görüyorum, öyle kal diyorlar. çünkü kendine hayrı olmayan sen, onu mutlu edemezsin. sadece bir eşya gibisin onun için, değerli, ama bir eşya.