Bazen eros öyle oklar attıki size, kalbinizin tam ortasına geldi. Aşık oldunuz. Hemde delicesine. Aklınızda hep o vardı. Akşam yattınız o, sabah kalktınız o. Onu sürekli uzaktan izlemeye başladınız. Her akşam şu sözü tekrarladınız kendinize "bu kadarı yeter yarın gidip her şeyi anlatacağım." Ama ertesi gün yine yapamadınız. Günleriniz, haftalarınız ve hatta da aylarınız böyle geçti. Kızı en sonunda başkası kaptı. Bunu öğrenince başınızdan kaynar sular dökülür oldu. Sanki o atılan ok bile canınızı bu kadar yakmamıştı. Değmişmiydi o uykusuz kaldığınız gecelere ? Ama siz yapamazdınız bunu. Çünkü o kızın gözü zaten havalı ve kendine güvenen erkeklerdeydi. Sizin gibi pısırıklarda değil.

çok fazla arkadaşınız olmadı. çünkü arkadaşlık ilişkisi kurmakta çok zorlandınız. var olan az sayıdaki arkadaşınıza bağlandınız, muhtaç kaldınız. çünkü onlar bırakırsa yalnız kalacağınızdan korkuyordunuz. aslında onların yanında da yalnız ve dışlanmış hissettiniz ama en azından iki kelam edecek birilerinin olması iyi bişeydi. katlandınız. karşıdaki ne kadar sevmediğiniz, bir insan olsa bile katlandınız

aranızda gerizekalı olan var mı? gerizekalı hisseden değil gerizekalı olan. yok. yüzde doksanınız daha zekisiniz ortalama insanlardan. size onlar gibi davranmanız söylendiğinde aslında hakaret edilmiş gibi geliyor. çünkü sizden bi anlamda zekanızdan vazgeçmenizin istendiğini düşünüyorsunuz. sıradan olmak size göre değil, ortalama bir insan olamazsınız, bunu istemiyorsunuz, farklısınız ve bu farkı koruma eğilimindesiniz. insan ilişkilerinde herşeyi detaylı şekilde hesaplıyorsunuz. tabi bu matematik değil ve hesaplarınız tutmuyor. başarısız oluyorsunuz.

insan sürü içinde yaşayan bir varlıktır beyler. Çevremiz, arkadaşlarımız, ailemiz ve hatta facebook, twitter ve yahut bulunduğumuz bu site bile bir sürüdür. Toplum sizi törpüleştirir, Varolduklarınızı elinizden alır. Bunlardan en önemlisi ise kendinize güveninizi.

sevdiğiniz kızın yanına gidip merhaba diyemediniz

apaçık emin olduğunuz halde gidip yanına konuşamadınız

kız başkasını buldu gitti.

Onunda amk. Neyse devam ediyorum...

çocukluğunuzu düşündüğünüzde, kendinizi gözünüzde canlandırdığınızda ya sessiz bi şekilde bir köşesinde ağlıyor ya da öylece durup size çirkin, beceriksiz, işeyaramaz olduğunuzu söyleyip duruyor değil mi. aslında bu anormal bi durum değil, sizin gerçek çocukluğunuz bu.
kendinize yalan söylemeyi bırakın, çocukken çok fazla ağladınız. ama sizinki diğerleri gibi diziniz kanadığı için değildi, hatta bazılarınız dizi kanayınca ağlamadı bile. sizin derdiniz farklıydı.

tabi bu yüzden kız arkadaşınızda yok

seviligiyi söylemiyorum bile

yakışıklıysanız dahi kendinize güvenip açılamadınız

belki bi çok fırsat geçti önünüzden cesaret edemediniz

Bunları neden yazdığımı bittiğinde açıklayacağım...
Ses telkinlerini tam liste halinde sizlerle paylaşacağım.

Sizden tek ricam, başlığı ne kadar yukarıda tutarsanız, bizim durumumuzda olan o kadar kişiye ulaşmasını sağlarsınız...

bazen hayvanlara özenirsiniz. bir kedi olmak istersiniz mesela, bazen ağaçlara, çiçeklere özenirsiniz. insanlar ve insanlık sizin için biraz korkulası şeylerdir çünkü. bir insan olarak yaşam sürmek sizin için eziyettir çünkü. beyniniz hep yorgun olduğundan, hep bişeylerin hesabını yaptığından o dertsiz, çilesiz hayvanların durumu size ütopik gelmeye başlar

ezilmeye, umursanmamaya o kadar alışmışsınız ki internette biyerlere yazı yazarken bile umursanmayacağım diye düşünüp çekinerek yazıyorsunuz. birileri nickinizi bile umursayınca mutlu oluyorsunuz. yeter ki fark etsinler diyorsunuz, iyi ya da kötü hakkımda bişey hissetsinler. nefret edebilirler, kötü söz söyleyebilirler ama görmezden gelmesinler diyorsunuz

çocukluğunuzu özlüyorsunuz deli gibi. o hiçbirşeyin farkında olmadığınız zamanları. 90lar çocuğuysanız taso resmi görünce çıldırıyorsunuz. ağlıyorsunuz bazen. her gününüz önceki günlerde yaptığınız saçmalıkları düşünmekle geçiyor. keşke şunu yapsaydım, bunu yapsaydım diyorsunuz. uygulama dersinde elleriniz titrerken arkadan gizli gizli gülen kızları hatırlayınca acı çekiyorsunuz.

Her gün araştırma yapıyor, her gün kendi içimde adeta bir savaş veriyordum. Ama ben bu savaşımda yanlızdım, uzanan bir yardım eli yoktu. Anlatacak, derdimden anlayacak tek bir sıkı arkadaş bir sırdaşım bile yoktu. Çünkü güvenemiyordum kimseye sırrımı verecek kadar. Güvendikleriminde derdimden anlayabileceklerini düşünmüyordumda zaten. Eğer beni anlayabilselerdi yanlız bırakmazlardı...

hepiniz haddinden fazla iyi niyetlisiniz
tabi real'da.burda değil
belki iyi niyetli ve de saf olduğunuzdan başınıza geldi bu kadar şey.
ama yapamadınız işte. kendinizi değiştiremediniz.

aynaya bakıp duruyorsunuz. caddelerde yüyürken camdaki yansımanıza bakıp kontrol ediyorsunuz duruşunuzu.
hatta geceleri gölgenizin kötü göründüğünü bile düşündüğünüz zamanlar oluyor. bazen arkadaşlarınızdan sendeki zeka,tip,boy vs bende
olsa... diye başlayan cümleler duyuyor, sesinizi çıkartmıyorsunuz. içten içe gülüp geçiyorsunuz bunlara. sonra pek de
kaliteli olmayan bi kız görüyorsunuz, en azından sizin seviyenizin altında olan. aşık oluyorsunuz ona çünkü onun üstündekilerle zaten aynı ligde olmadığınızı düşünüyorsunuz. ama ona bile açılamıyorsunuz.

Genelde insanlarla konuşurken sesiniz istemsizce kısılır . Karşınızdakiler dediklerinizi duymadıklarını söylerler .

izlediğiniz filmler var sonra. bilinciniz o kadar boş, karakteriniz o kadar zayıf ki oradaki karakterlerden birisi gelip kuruluyor hemen o boşluğa. bi bakıyorsunuz tyler durden olmuşsunuz bi bakıyorsunuz forrest gump. onları taklit edince onlar gibi olacağınızı sanıyorsunuz. sisteme karşı durunca tyler durden değil de aptal bi liseli olduğunuzun düşünüldüğünü farkedemiyorsunuz çünkü. farkedince de pişmanlıkların üstüne bir yenisi daha ekleniyor. gerçeğin farkına varınca koltuğa yığılıp kalıyorsunuz

sizden ağır şeyler istediler. sizin işinize gelmedi ama hayır diyemediniz. mağazaya gittiniz, eleman bi ürün önerdi size. biraz ısrar edince beğenmemiş bile olsanız aldınız o şeyi. bazen hayır diyememe özelliğinizi farkedip yenmeye çalıştınız bunu. bu sefer mantıksız bi şekilde hayır demeye başladınız herşeye.
işler iyice kötüye sardı.

iyi niyetli, saf, çekingen, ve utangaç tavrınız yüzünden herkes size bir özürlü ve manyak gibi baktı.
Halbuki siz hepsinden daha zekiydiniz.
Hatta sevdiğiniz kız bile sizi öyle görüyordu belki de. Kimbilir ?
Kızın karşısına çıktığınızda (eğer cesaret edebildiyeniz) elleriniz titredi, konuşamadınız.
Kız ise karşınızda sizin halinize alaycı bir şekilde güldü, kahkahalar attı.

Çoğunuz hatta belkide hepiniz sokağa çıkmayı sevmiyorsunuz.
Ev hayatı daha eğleneceli geliyor size.
Çünkü başkalarına nasıl göründüğünüzden korkuyorsunuz.
Sadece alışveriş için çıkıyorsunuz dışarı.
O zaman da bile tercih ettiğiniz yollar ara sokaklar.
insan yüzüne çıkmayı istemiyorsunuz.

sana sevgililerinden bahsederse direk tersle, yoksa arkadaştan öteye gidemezsin.
aramızda bir muhabbet olacak demiştim.
alın size bir taktik misalen...
mucizeler beklemeyin bu taktikten, sadece öğrenin ve büyük ölçüde değişimi görün.
evet, sevgililerinden bahsettirme dişiye...
hiçbir erkekle alakalı konuşmasın seninle hatta.
benimle konunun bir ilgisi yoksa, saçma erkek fantezilerini kendine sakla de ve dalga geç.
birdaha yapmayacaktır.
bu aslında bariz ve basit bir testtir.
dişi, onu eş olarak düşünüp düşünmediğinizi test eder ve size olayları açar.
bu test tabii ki bilinçaltından gelir ve gerizekalı ne yaptığının farkında bile değildir aslında...
sen böyle diyerek kendinden emin, özgüvenli, küstah imajını çizersin ve kıskançlıkla alakalı hiçbir şey yapmaman dişiyi başka dişiler var .s.s gibi düşünmeye iter.
fakat, fakat, fakat...
ben bunları taktik olsun diye paylaşırım ; ancak size olacaklarla zaten bu taktikleri kendiliğinden uygulayacaksınız amk...
yalnız yine de arada sırada diyaloglu paylaşırım isteğe göre...
istek dediysem, kendi isteğimden bahsediyorum.