biraz bakımlı bi kız görünce kaçmak istiyorsunuz. uzaklaşıyorsunuz hemen olabildiğince. çünkü siz kezban diye tabir edip aşağıladığınız kızlarla konuşurken bile saçmalıyorsunuz, heyecanlanıyorsunuz. bakımlı bi kız sizin neyinize öyle değil mi? ona bakmayı bile hak etmiyorsunuz, konuşmak ne haddinize. bi de sosyal olanlarla konuşurken de heyecanlanıyorsunuz, çünkü kabul etmeseniz bile onlar sizin idolleriniz, hep onlar gibi olmak istediniz.

belli bir dünya görüşünüz yok. bazen bir ateist, bazen yobaz bir müslüman gibi(müslümanların yobaz olduğunu söylemiyorum. kimseye yanlış anlaşılmasın anladınız siz) düşünüp hareket ediyorsunuz. ama hiçbirine ait değilsiniz. aslında hayatınız boyunca da hiçbişeye ait olmadınız. ne benimsediniz ne benimsendiniz. hep farklı olandınız, ya da o kadar sıradan ve önemsizdiniz ki sıradanlığın ötesindeydi artık bu.

internette çok araştırma yaptın. bu durumdan kurtulmak için. çok umutlu değildin aslında, sadece umutlu görünmeye çalıştın. tonla yazı okudun, değeri olan ya da olmayan. ama bişeyi değiştiremedin. neden mi? çünkü orada söylenleri uygularken yapmacık hissettin kendini. hoşuna gitmedi yani sahte sosyallik.
dost görünen insanlar vardı, sahte olduklarını biliyordun aslında. senin üzerinizden espriler yapıp küçük düşürürlerdi ortamda. sonra da sarılırlardı şaka maka ayağına. huur çocukları

sizden ağır şeyler istediler. sizin işinize gelmedi ama hayır diyemediniz. mağazaya gittiniz, eleman bi ürün önerdi size. biraz ısrar edince beğenmemiş bile olsanız aldınız o şeyi. bazen hayır diyememe özelliğinizi farkedip yenmeye çalıştınız bunu. bu sefer mantıksız bi şekilde hayır demeye başladınız herşeye.
işler iyice kötüye sardı.

asansöre bindiniz. çıktığınızda terlediğinizi hissettiniz.
çünkü içeride birileri vardı, hatta bazıları kızdı. siz hep yere ve tavana baktınız. arada aynaya göz atıp dış görünüşünüzü kontrol ettiniz. saçlarınızı düzeltmeye çalıştınız çaktırmadan. asansör durunca dışarı attınız kendinizi direk. belki bekleyen birilerine çarptınız.

çocukluğunuzu düşündüğünüzde, kendinizi gözünüzde canlandırdığınızda ya sessiz bi şekilde bir köşesinde ağlıyor ya da öylece durup size çirkin, beceriksiz, işeyaramaz olduğunuzu söyleyip duruyor değil mi. aslında bu anormal bi durum değil, sizin gerçek çocukluğunuz bu.
kendinize yalan söylemeyi bırakın, çocukken çok fazla ağladınız. ama sizinki diğerleri gibi diziniz kanadığı için değildi, hatta bazılarınız dizi kanayınca ağlamadı bile. sizin derdiniz farklıydı.

Bazen eros öyle oklar attıki size, kalbinizin tam ortasına geldi. Aşık oldunuz. Hemde delicesine. Aklınızda hep o vardı. Akşam yattınız o, sabah kalktınız o. Onu sürekli uzaktan izlemeye başladınız. Her akşam şu sözü tekrarladınız kendinize "bu kadarı yeter yarın gidip her şeyi anlatacağım." Ama ertesi gün yine yapamadınız. Günleriniz, haftalarınız ve hatta da aylarınız böyle geçti. Kızı en sonunda başkası kaptı. Bunu öğrenince başınızdan kaynar sular dökülür oldu. Sanki o atılan ok bile canınızı bu kadar yakmamıştı. Değmişmiydi o uykusuz kaldığınız gecelere ? Ama siz yapamazdınız bunu. Çünkü o kızın gözü zaten havalı ve kendine güvenen erkeklerdeydi. Sizin gibi pısırıklarda değil.

çok fazla arkadaşınız olmadı. çünkü arkadaşlık ilişkisi kurmakta çok zorlandınız. var olan az sayıdaki arkadaşınıza bağlandınız, muhtaç kaldınız. çünkü onlar bırakırsa yalnız kalacağınızdan korkuyordunuz. aslında onların yanında da yalnız ve dışlanmış hissettiniz ama en azından iki kelam edecek birilerinin olması iyi bişeydi. katlandınız. karşıdaki ne kadar sevmediğiniz, bir insan olsa bile katlandınız

Bunları neden yazdığımı bittiğinde açıklayacağım...
Ses telkinlerini tam liste halinde sizlerle paylaşacağım.

Sizden tek ricam, başlığı ne kadar yukarıda tutarsanız, bizim durumumuzda olan o kadar kişiye ulaşmasını sağlarsınız...

alışveriş yapmak sizin için zulumdür. özellikle de kıyafet alacaksanız. bir dükkanın vitrininden bakamazsınız. baksanız da içeri giremezseniz. girerseniz kendinizi mutlaka bir şey almak zorunda hissederseniz. alışverişi bir an önce tamamlamak için beğenmediğiniz birkaç şeyi alıp çıkarsınız. "buyrun efendim, neye bakmıştınız?" "nasıl yardımcı olabilirim?" diyenlerden nefret edersiniz. ya cevap vermezsiniz ya da suratınıza çirkin olduğunu hissettiğiniz bir ifade ekler ve kendinizin bile ne olduğunu anlamadığı bir cevap verirsiniz

yeterince samimi olmadığınız birinin karşıdan geldiğini gördünüz. o sizi görmedi. hemen bir düşünce süreci başlar: "ona nasıl merhaba diyeyim? merhaba mı diyeyim, selam mı diyeyim, kafa sallasam yeter mi? yoksa iyi günler mi desem? bu esnada gülümseyeyim ki odun gibi kalmayayım. ama çok da sırıtmamam lazım öyle pişmiş kelle gibi. aptal durumuna düşmeyeyim. ben aptal değilim, çok zekiyim. aptal durumuna düşemeyecek kadar harikayım. önceden gördüm ama sanki görmemiş gibi yapayım. kafamı eğeyim. bu kadar uzaktan bakmaya başlarsam, o da baktığımı görürse, bu kadar uzaktan selam vermek zorunda kalırım, sesimi duymaz, ne dediğimi anlamaz, belki bişey dediğimi fark etmez bile... öyle salak gibi bakıyor durumuna düşerim birden bire... evet... biraz daha yaklaşsın, o zaman ona bakar, sanki yeni görmüş gibi davranır ve selam veririm. evet süper taktik. yok olmaz. belki o görmüştür önceden. der ki, niye önceden gördün sonra kafanı eğdin sonra yeni görmüş gibi yaptın... evet böyle der... niye desin ki... eyvah çok yaklaştı... kafanı eğ... yok yok kaldır... neyse eğ sanki görmemiş gibi yap, yoksa der ki gördün de niye başını eğdn. sonra selam vermeyen yabani biri olduğumu zannederler. (sadece o da değil, gidip herkese yayacak sanki, "bana selam vermedii!!! var ya hayvan bu hayvan medeniyet yok hiç") ama iyi rol yapmam lazım ki gördüğümü çakmasın... sonra der ki niye gördün de görmemiş gibi yapıyosun kafanı çeviriyosun. mesela geçen gün oldu böyle: bir şey demediler ama kesin odunun biri olduğumu düşündüler. acaba hiç görmemiş gibi mi yapsam, o selam verirse ben de veririm. aha, geldi!!!"
merhaba, selam ve naber arası, kısık bir ses çıkar ağzınızdan, duyulmaz neyse ki. yarı-tanıdığınız kişi ise gayet doğal bir biçimde gelir, selam der, ağzını bir kenara kaydırarak gülümser, ne kadar doğal gülümsüyordur, siz de belli belirsiz, çarpık bir gülümseme ile karşılık verirsiniz. sizinki kesin iğrenç bir gülümsemedir. yolunuza devam edersiniz. "naber demedi. demek henüz samimiyette naber safhasına ulaşamadık. halbuki 1 senedir aynı dersleri alıyoruz. o herkesi tanıdığına, bana ise n'aber bilei demediğine göre sorun bende. gideyim atlayayım şu camdan. eyvah, biri daha geliyor! buna ne yapsam? aha, sağda wc var hemen gireyim, görmemiş gibi yapayım. evet. süper taktik... "

kendinizi bildiniz bileli depresyondasınızdır. sabahları kalkmak, giyinmek, insan içine karışmak zulüm gelir. olur da sabah biraz şevk gelmiş ve zevkli giyinmişseniz, bütün gün daha da diken üstünde ve herkes daha fazla size bakıyor gibi hissedersiniz. istemsiz olarak koyu giyinirsiniz, hem ruh halinizi yansıtır hem de dikkat çekmek istememişsinizdir. şimdi gidip dolabınızı açın ve bakın. çoğu eskimiş koyu renk kıyafetler bulacaksınız...

bi ortamda otururken sürekli etrafınızı süzüyorsunuz. herkesin duruşunu, hatta mimiklerini bile takip ediyorsunuz. yanınızdaki bacaklarını açmışsa siz kapatıyorsunuz, ya da siz de açıyorsunuz. sokakta yürürken kaldırım taşlarının desenlerine göre adımlar atıyorsunuz. inkar etmeyin. gölge boyunuzu ölçüyorsunuz, etraftaki cisimlerin boyunu hesaplıyorsunuz. ve bunun gibi biçok saçma takıntınız var. inkar etmeyin. bende de var.

Biraz müzik ekleyelim
https://www.youtube.com/watch?v=X4EO3UVgy-A

aranızda gerizekalı olan var mı? gerizekalı hisseden değil gerizekalı olan. yok. yüzde doksanınız daha zekisiniz ortalama insanlardan. size onlar gibi davranmanız söylendiğinde aslında hakaret edilmiş gibi geliyor. çünkü sizden bi anlamda zekanızdan vazgeçmenizin istendiğini düşünüyorsunuz. sıradan olmak size göre değil, ortalama bir insan olamazsınız, bunu istemiyorsunuz, farklısınız ve bu farkı koruma eğilimindesiniz. insan ilişkilerinde herşeyi detaylı şekilde hesaplıyorsunuz. tabi bu matematik değil ve hesaplarınız tutmuyor. başarısız oluyorsunuz.

bazen hayvanlara özenirsiniz. bir kedi olmak istersiniz mesela, bazen ağaçlara, çiçeklere özenirsiniz. insanlar ve insanlık sizin için biraz korkulası şeylerdir çünkü. bir insan olarak yaşam sürmek sizin için eziyettir çünkü. beyniniz hep yorgun olduğundan, hep bişeylerin hesabını yaptığından o dertsiz, çilesiz hayvanların durumu size ütopik gelmeye başlar

o kadar başlık varken bu başlığa tıkladınız

belki tesadüf ama sanmıyorum

bu iletten belki kurtulurum dediniz ve bu başlığa geldiniz

internetten bi çok bilgi araştırdınız." nasıl kurtulurum? ne yapmam lazım? "gibi fakat hiç biri yararlı olmadı

tabi bu yüzden kız arkadaşınızda yok

seviligiyi söylemiyorum bile

yakışıklıysanız dahi kendinize güvenip açılamadınız

belki bi çok fırsat geçti önünüzden cesaret edemediniz

çok iyi olduğunuz için bazen kullanıldınız

bazen ortam içinde rezil oldunuz kimbilir ?

basit bi kıza selam verdiğinizde ondan hoşlandığınızı düşünecek veya yanlış anlayacak diye selam vermediniz

lisedeyken hoca konu anlatmak için tahtaya kaldırdığında sesiniz titredi

yarınız tüm lise boyunca tek başına oturdu

bazı insanlar üzerinizden espriler yaptı, güldünüz

Şu an sizi kendinizle yüzleştiriyorum.

Değişim yakında başlayacak...

Beyninizin derinliklerine iniyorsunuz, isteyerek, cesurca...

Savaş başladı beyler çoktan, siz ve içinizdeki huur evladı, sizi engelleyen, size sınırlamalar getiren, yapamazsın diyen o huur evladı işte. Siz değil içinizdeki huur evladından bahsediyorum. Anlıyor musunuz ?