Bir annem ve bir babam var. ikiside iyi insanlar Allah kimsenin başından ekgib etmesin onları.. Ama derler ya mesele o değil diye benim derdimde öyle bir şey işte. Annem der ki günün nasıl geçti evladım bende anlatırım tüm ayrıntısıyla takıldığım yerde sorarım ne yapayım diye cevap verirken bir ton laf ederek cevap verir. Ve ardından sıkıldım üff yeter be gibi cümleler kurar ben her bir takumu aileme anlatırım gizlim saklım yoktur onlardan ama onlar buna rağmen bana bu tepkiyi verdiklerinde anlatmak istemiyorum anlatmayıncada suçluyum anlatıncada. Beni bir kağıt birde duvarlar en iyi anlar.. Başka kimse yarama merhem olamaz. Ama insan kendi kendine konuşunca kafayı yiyor benim yediğim gibi. Artık alışkanlık yaptım sürekli cansız varlıklarla konuşuyorum.