Ilk partı yazmamışsın nah tutar

Vay edebiyat felsefe felan mi asksa anani giberim.

Anladığım zaman doğum günümdü, lise bitmek üzereydi veya bitmişti,
O kıpkırmızı balonun hiçbir para birimine veya miktarına değişilmeyeceğini.

Küçüktüm. Babama sarılabildiğim zamanlardı akşamüstü.
Babam esnaftı, küçük bir dükkânda bir şeyler satardı, insanların karnını doyurarak helalinden kazanırdı anasının ak sütü gibi.
3-5 kuruş fazla kalsa cebinde, akşama tulumba tatlısı alırdı, ağzımız tatlansındı.

Mor çiçekler yetiştirirdi annem balkonda. Konuşur, severdi onları.
Mutfağı küçük bir evin kadınıydı annem, evimiz yeşil bir apartmanın dördüncü katının sol dairesiydi. En iki artı birinden.

Ben küçücük bir evden adam olup çıktım genç yaşımda.
Evde babamın olduğu zamanlarda, sık sık bir okula dönerdi beyaz renkli halı serili salonumuz.

Babam, anlatırdı.
Babam, öğretirdi.
Yemek yeme adabından, misafir evi edebine.
O yaşlarda benim için dünyanın tek delikanlı adamıydı babam.
Sıkıcı konuşmaları vardı ama her kelimesi artı birdi bana.
Kelimeleri hayat bilgisiydi ilkokuldaki, sağlık bilgisiydi lisedeki. Kuran kursundaki güreş turnuvalarıydı, büyüklerin yanındaki saygıydı. Anne sevgisi, çiçeklere saygıydı, bir fidanın can suyuydu. Babam, akşamları eve gelebildiği zamanlarda öğretmendi işte.

On birinci yaşımın doğum gününde evin her yerine balonlar şişirmişti, süslemişti yeşil evimizi. Çikolatalı pasta ve sarı bir top almıştı bana. O top en sevdigimdi iste, mahalle maçlarında daha güzel goller atilirdi o topla. En sert şutu ben çekerdim o topla, babam almıştı çünkü.

Sonra günler daha hızlı geçti.

Sonra, o top patladı.

Sonra, o balonların bir tanesi hariç hepsi patladı, söndü, kayboldu.

Sonra, babam hasta oldu.

Sonra, geç kalınmış teşhis.

Sonrası, son sayfaları yırtık bir aşk romanı.

Sonra, kaybettik.

Ondan sonrası, musalla taşı, cenaze namazı.

Sonrası, aile kabristanına artı bir mezar taşı.

Daha sonra ben, yıllarca ekgib, yarım bir vaziyette büyüdüm.

Ortaokul, lise, üniversite...

Öyle ya da böyle büyüdük, koca adam olduk.

Sonra bir gün işte hiç unutmuyorum. Lise zamanlarımdı, doğum gunumdu. icecektik bizim cocuklarla, babam duysaydı çok kızardı. Aka duymuyordu, duyamıyordu. Yoktu!..

O gün evde on birinci yaş günümden kalan iki misafir vardı; birisi bendim, öbürü kıpkırmızı bir balon.

içtik ettik. içerken çocuklardan birisi tıpkı bir süperstarın elit bir mekânda kavga çıkarması gibi damgasını vurdu geceye benim için.

'O balon ne lan?' dedi, gulustuler uçuk kafayla.

Ardından digeri, ' oldu olacak bir de karton şapka dağıtsaydın bebe,' dedi, gülüştüler falan.

Benim o an kanım dondu beyler.

Diyemedim o balon benim hayat damarım diye.

Diyemedim o balon rahmetlinin son nefesleri diye.

Diyemedim babamın cenazesinden geldiğim gün, o balonu görüp uykusuzluktan yığılıp kalana kadar ağladığımı.

Diyemedim işte. Anlatılmayacak kadar değerliydi çünkü. Anlatamazdım.

Ama kafanın da ucuklugundan mıdır bilmem, o dakikalarda anlamıştım kıpkırmızı bir balonun tüm dünyadan fazla olduğunu benim için.

Rezervasyon