kaliteli başlık mı kullanmıyorum

sözlüğe bağımlılığım ağustos ayında başladı. şubat ayında açtığım bir başlığın trende girip sonrasında çaylak yemem sonucunda sözlükten tiksinip bir daha girmemeye yemin etmiştim. sonra da yazın öyle takılırken, birden içimden sözlüğe girmek geldi. yazın da sadece fm oynayıp film izliyordum, değişiklik olurdu hem. sonra aynı başlığı tekrar açmak geldi içimden. gittim açtım başlığı, ve gecesinde trendimi almıştım. ne alaka falan demeyin, bu benim için önemliydi. sonuçta ilk denememden sonra ikinci deneyişimde trendi almıştım.

o zamanlarda da tabii daha önceden bir kaç kere reddedildiğim bir kız ile konuşuyordum. ne yaparsın sevince bir daha dönüşü olmuyor işte. bir de üstüne o trend gelince neden bilmiyorum benim içimde birkaç duygu oluşmuştu. o trend benim hayatımı değiştirmişti işte. kaybettiğim ne varsa hepsini yeniden kazanacağım diye başladım kendi kendime. kazanmam için de 3 haftadan kısa bir süre. yapardım, neleri yapmış bir insan bu kadar kısa süre içerisinde hayatını mı değiştiremezdi?

biraz konuştuk. uygun olursa doğum gününde buluşabileceğimizi söylemişti. o sefer daha da mutlu olmuştum. düşünsenize, bu kadar yıl yapamadığınızı neredeyse bir haftadan kısa sürede yapmaya yaklaşıyorsunuz. ben hala bile inanamıyorum.
neyse, doğum günü gelmiş, o ise uygun olamayacağını çok üzgün bir şekilde belirtmişti. ben de yapılabilecek bir şey olmadığını biliyordum. tek yapabileceğim, başka uygun bir vakit için beklemekti. bu süre içerisinde de hala onunla konuşmaya devam ediyordum. hatta arkadaşım bu durumumu farketmiş. bana sormadan kızla konuşmuştu bir kere daha şansımın olması için. sonra bu yaptığının ne kadar büyük bir hata olduğunu farketsem de o an için kızın verdiği cevapları gördükçe mutlu olmuştum.

neyse dedim. sözlükten de birkaç kişiyle tanışmıştım. arkadaşlarımla aram zaten iyiydi. bir de üstüne bu kız vardı. dedim bu yaz nasıl başladı şu an nasıl gidiyor, doğru yoldayım. arkadaşlarıma da sözlükten tanıştıklarıma da bu planlarımdan bahsettim. hepsi de destek verdi. geri kalanı kız ile doğru düzgün vakit bulabilmekten geçiyordu. kolay mıydı, 3 yıl boyunca bir kere bile beraber buluşmayı reddeden bir kızı bu kadar kısa süre içerisinde ikna edebilmek? aslında gerçekten kolaydı. ama yapamıyordum.

tabii kameraman olunca salonda çekim veya dış çekim dinlemeden çalışmak zorundasınız. tabii bayramdan sonra cumartesi günü bir dış çekime yollandım yanımda da bir fotoğrafçı ile beraber. sabah alayını çekip akşama düğünü çekecektik. sabah internetim yoktu tabii. o yüzden gittim faturamı ödedim alay dönüşü akşama da düğüne gittim. tek başına olunca kamera çekmek ölüm gibi de neyse. işim bitti saat 1 gibi ve tüm yorgunluğumu atan o mesaj gelmişti.
-tweet, yarın boş musun?

dizi var izlemem gereken reklam arası olur olmaz hemen devam edeceğim. okuyan varsa -ki bir kişi herhalde- ayrılmasın buradan kesinlikle.

Laaan harika amk.
Lütfen böyle olumlu devam etsin.
Bir kere de mutlu son göreyim amk ya

o akşam yine iş vardı. ve benim de aklımdan haftaya olacak teoman konserine onu davet etmek geçiyordu. düşündüm. ne olacak ki diyip mesaj attım. kabul etti beraber gitmeyi. o gün daha da mutlu olmuştum işte. kalan günleri yine sözlükte takılıp başlık açıp bir de fm oynayıp geçirmiştim. sonunda konser günğ gelmiş, ben ise o gün vaktin nasıl geçeceğini hesaplamaya çalışıyordum. konser saat 9’da idi ve saat 8’de de şampiyonlar ligi kurası vardı -galatasaray için değil tottenham için izleyecektim.-

arkadaşım telefonuma bakıyor telefonum susmuyordu. ben ise vazgeçmiştim. babam arıyor diye düşünüp bakmayı bile kafamdan çıkarmıştım. o kadar dalmışım ki, arkadaşımın bana seslenişini bile duymuyordum. birden kendime geldim. arkadaşım, git şu telefona bak artık amk diyordu. ben ise tipik boşvermişliğimin yarattığı etkiyle umursamıyordum bile. gitti telefonumu aldı ve elime sıkıştırdı. sonra bir sigara daha yakıp masaya oturdu. bak bakalım kim ne yazmış dedi.
baktım. mesajlar ondan geliyordu. defalarca özür dilemişti bakamadığı için. birden salak bir sırıtış oluştu yüzümde. öyle gülüyordum. mutlu olmuştum. çabalarım bu kadar kısa sürede bitmemişti demek ki.

bayramın 1. günüydü. o gece tamamen sözlükte takılmıştım. sonrasında da tüm gün yine kızla konuşmuştum. bayramın 2. günü kızın doğum günüydü. benim için de büyük bir fırsat tabii ki. bayram ziyaretlerini tamamladık sonra arkadaşlarımla falan dışarı çıktım tabii. sonra da saat 12 olmasını beklerken içiyorduk en son. kendi kendime dedim ki, bu sefer mesaj atmak yerine ara.
aradım ve açmadı. defalarca aradım hem de. açmamıştı. ben ise yine boynum bükük bir şekilde yine başaramadığımı düşünüyordum. çöktüm bir duvarın dibine. telefonumu fırlattım bir köşeye ağzımda da sigaram öylece bakıyordum. gözlerim de yaşlıydı hatta. bir kere daha başaramayışımın sebebindendi bu. arkadaşım geldi yanıma. baktı. anlamış olmalı ki gitti o da sigara yaktı. yanıma oturdu. sonra birden telefondan bir ses yükseldi.

dizi de sarmadı amk ben devam edeyim yazmaya.

işte o mesaj geldiğinde, gerçekten ne kadar yorgunluğum varsa gitti. gerçekten. bir mesaja o kadar güldüğümü hatırlamıyorum daha önce. hatta arabadaki arkadaşım dönüp demişti neye güldün amk bu kadar diye. neyse. sabaha kada uyuyamazdım ki ben o haldeyken. nasıl geçeceğini bile hayal ederken mutluluktan kendimden geçmiştim. pazar sabahı olmuş ben evden o kadar erken çıkmıştım ki daha buluşmaya 2 saat vardı. boş boş dolaşıp şarkı söyleyip dolanıyordum gülerek. durup durup kuytu köşede sigara içiyordum hem de. buluşma saati gelmişti. gittim bir yere oturdum. sonra da o geldi. daha önce hiç o kadar güzel gözükmemişti bana. o gün apayrı bir güzelliği vardı. sadece gülüyordum yanındayken. saatler o kadar hızlı geçmişti ki. sanki bir demo sürüm oyunu oynuyormuş gibi hissettim. gerçekten üzülmüştüm buluşma bittiğinde. ama o mutluluğum geçmemişti. eve gülerek gitmiştim ve watford v crystal palace maçını açıp öylesine izlemiştim.

bütün günüm müzik dinleyerek ve sigara içerek geçmiş ve arkadaşlarımla konuşup günün nasıl geçeceğini tartışıyorduk. saat 6 olmuştu. hepten sıkıntıdan patlayacak gibi olmuştum. kalkıp anneanneme gittim. orada da sigara içmeye devam ettim. sonra da kura çekimi başladı tabii. barcelonanın yanına tottenham’ı çekince şok geçirip evden hızlıca ayrıldım. o sıralarda tabii konuşmaya devam ediyordum. konsere yarım saat kala kızdan mesaj gelmemeye başladı. yine o ümitsizlik çökmeye başladı üstüme. yine kendimden gidiyordum. konserin başlamasına 15 dakika kalmış ve ben konser alanında tek başıma oturuyor kızdan haber bekliyordum. konser başlamış ve tek başıma konseri izlemeye başlamıştım. gözlerim yine deli gibi yaşlanmış, şarkılara sarhoşlar gibi eşlik ediyordum. arkadaşlarım beni deli gibi arıyor aramalarını açmıyordum. telefonumu uçak moduna aldım. sigara üstüne sigara yaktım. beni ağlatan şarkıları hüngür hüngür ağlayarak söyledim. iki üç kişi yanıma yaklaşıp iyi olup olmadığımı sordu. iyi kelimesinin i harfi bile olamazdım. ama iyiyim diye geçiştiriyordum. son hız yere düşen bir uçak gibiydim resmen. ve o an inciden tanıştığım biri kafamda tüm ışıkları yakan bir tavsiye vermişti.

ellerim titreye titreye o mesajı yazmıştım. onu ne kadar çok sevdiğimi yazmıştım işte. son kartımı oynamıştım. takım son oyuncu değişikliğini yapmıştı. ya finalde kupayı kaldıracaktım, ya da 2.lik madalyası ile evime dönecektim. ama bu sefer top bende değildi. her şeyin gidişatı karşı taraftaydı. hayatımı sevdiğim tek kız şekillendirecekti anlayacağınız.
ben bu mesajı yazıp yolladığımda büyük ihtimalle şok geçirmişti ama benden bu hamleyi beklediğini de biliyordum. ama olsun, sonuçta denedim şansımı.

reserved

olmamıştı. 2.lik madalyasını alıp hadi koçum seneye finale bekleriz diyip evime yollamıştı beni. bir daha nasıl düzeleceğimi bilmediğim bir bunalıma sokmuştu beni. patronumun düğününü çekmeye gitmiştik uzunköprüye. dönüşte arabada tüm gece teoman şarkıları söyledik iş arkadaşımla. içtiğimiz biralar sigaralar da cabası. durmadan ağlamıştım o gece de. ama biliyordum bunları yapmam gerektiğini. sonuçlarını alacaktım kesinlikle. bu dönemlerin geçeceğini adım gibi biliyordum. arkadaşlarım bravo ne kadar gerizekalı olduğunu yine kanıtladın dıbına koyduğumun aptalı deseler de ben yaptığımdan pişmanlık duymamıştım.

sonrası mı? kafamın içinde çıkan yeni kişiliklere aldandım. delirdim denebilir. buradan nasıl çıkarım diyordum. yapabilecek hiçbir şeyim yoktu. tabii o sıralar sözlükte gerçekten uğraştığım başlıklar yerine boş başlıklar açmaya başlamıştım. kafamın içindekilerin sesini dinleye dinleye kendimden uzaklaşmıştım. tamamen başka birisi olmuştum. ama biliyor musunuz gerçekten kendimi bulmuştum bile denebilir. anlayacağınız bu kızın beni bir kere daha reddetmesi, benim suratıma çarpan okkalı bir tokattı. ve bu tokat benim gözlerimi sonuna kadar açmıştı.
evet beni bu hale getiren hikaye buydu. okuyun okumayın bu hikaye benim yeni hayatımı başlatan hikayedir. burada da yazdığım iki üç boş şiir de benim değişimimi başlattı mesela. dinlediğim şarkıları değiştirmem de mesela değiştirdi ama neyse gibtir edin. en başta bu kız hayatımı değiştirdi.

konser bitmiş ben ise sokaklarda müzik dimleyerek dolaşıyordum. telefonu uçak modundan aldığımda bana attığı mesajları gördüm. gelemediği için üzgün olduğunu belirtmişti. yaşlı gözlerimle o mesajı okudum. aklımda hala o tavsiye vardı. önümde kaybettiklerimi kazanmam için 1-2 hafta kalmış ve ben sadece 1 şeyde takılıp kalmıştım. acaba buradan döndürebilir miydim? düşüşe geçem uçak bir kere daha kaldırabilir miydi kendini?

hikaye bitti bu arada.
bir ara aklıma esince geçen 3 yılı da anlatacağım.
büyük ihtimalle yılbaşında gelir o başlık.

Panpa bu kadar güzel giden bir hikaye mutsuz bitmesin lan.

Okuyorum panpa