Kendime sorduğum hiç bir soruya cevap veremiyorum.
Kendi gerçeklerimden korkuyorum sanırım.

Senin derdini gibeyim KP.

Yetenek mi? Lanet mi?

Gelecek fazla değiştirilebilir peki bu dıbına kodumun geçmişi neden sabit?

Yükümün omuzlarımda olduğu zamanlar daha güzeldi. Kafamı taşımakta zorlanıyorum artık.

Ne yazmaya mecalim, ne kurmaya hayalim kaldı.
Kafamın içinde taşıdığım bu dünyanın yükü ağır. Kendimi yavaş yavaş yok ederken tüm var oluşu etkileyen sonuçlarla karşılaşabilir miyim?
Sanmam.

Artık dayanamadığımı fark ettim.

Bir süredir nerede hata yaptığımı düşünüyordum ve en sonunda fark ettim ki yazmaya programlı bir robot gibiyim. Eğer yazmayı bırakıp başka şeylerle uğraşırsam bu bana iyi gelmiyor.

Hele ki insanlar hiç iyi gelmiyor...

Maskeler ve insanlar diye ikiye ayırmaya başladım insanları ve ne yazık ki çoğunluğun maske olması beni üzüyor. Hele ki bunu bir bakışta anlayabilmek...

Korkmaya başlıyorum kendimden çünkü bu bir tahmin oyunuysa çok iyiyim eğer değil ise sabit bir senaryoya sıkışmış ve bir türlü ölemeyen ana karakter olabilirim.
Truman Show gerçek olabilir mi?

Eski umursamazlığımı özlüyorum. Aslında hala bir çok olay "hiç gibimde değil." ama kendi kendime bir kaç sorumluluk yükledim ve bunları düşünmek bile beni yoruyor. Bir yerden sonra ise "işte!" diyebileceğin bir şeylere ihtiyaç duyuyorsun.

Heyecan ile mutluluğu karıştırıyoruz.
Basit şeylere üzülüp kendi kendimize dövünüyoruz.
Peki... Ne zaman bir şeyleri değiştirmeye çalışınca üstünüze duvarlar devrilmedi?
Aslına bakarsan çoğu zaman devrilmedi ama bunu fark etmiyoruz. Başardıklarımızı unuturken başaramadığımız her şey kafamızı dolduruyor. Belkide insan buna programlı bir robottur.

Ben çok kaybettim.
Şu an bile bir kumar masasındayım ve zamanımın elimden zorla alınışını izliyorum. Kaybediyorum lan resmen kaybediyorum!!

Kendi yarattığım hapishaneden çıkamıyorum.

bi selam verelim dedik...

Biz yenilmedik, sahadan çekilmeyi tercih ettik.

Hiçliğin tam ortasındayım. Batmıyorum ama paçalarımdan çekiştiriyorlar derinlere...

Şair, şairken yazmış da biz adam olup okuyamadık.

Gerçi bu adamlıkla alakalı değil. Sorun kibir.

Ben hep kibirli biriydim. Başkalarını okumam, dinlemem. En doğrusunu, en güzelini ben yazar ben söylerim derdim. Bundan arınmak uzun sürdü ve hala arınmaya devam ediyorum.

Bir ben kaldı benden öte nereye baktıysam bulamıyorum.

Hayatımda ilk defa bugün "ölmek istiyorum!" diye bağırdım.
Gerçekten istediğimden değil tabii ama istediğim şeye çok benziyor sanırım. Zaten diri diri çürüyoruz üzerimizde toprak olması bir şeyi değiştirmez.

Kıskançlık çok garip bir şey. Aslında ne için olduğunu bile anlamıyorum çoğu zaman.

Bir insan bende var olan neyi kıskanabilir?

Neden değiştiğimin farkındayım ama bunu anlatmak beni aciz yapar.

Eşekarısı fabrikası'ndaki lavuk kadar manyak olmasam da benim çocukluğumda ona benzer şeyler yaparak geçti.

Evin arka tarafında ki bahçede toprağı kazar solucan çıkarırdım sonra solucanları limon ağacındaki dikenlere asardım. Kendimce bir zincir kuruyordum sanırım çünkü limon ağacına karıncalar tırmanıp o solucanların içini boşaltırlardı. Biraz haksız bir kazanç olduğu için solucan başına 4 karınca alıp bir kutuya koymaya başladım orda karınca çiftliği kurcaktım sözde ama bir süre sonra bu fikirden vazgeçip karıncalarla örümcekleri beslemeye başladım. Kuşlar da gelip beslediğim örümcekleri yerlerdi zaten böylece kendimce bir besin zinciri kurmuştum.

Tüm bunları anlattığım zaman babam "kitabı sen mi yazdın lan yoksa?" diye dalga geçmişti.

Anılar güzeldir, toprak kokan ellerimi özledim.

Tek başına direnmek zor yine de başarılı sayılırım.

Neden?