Yıllar önce değerden uzak ve hazandan etkilenmiş küçük bir kasabada günler birbirini kovalar, bazan dakikalar geçmek bilmezmiş.
Bu unutulmuş kasabaya insanları mahkum eden tek şey sevgi, ceddini kara bağrında yaşatan, cesetlerini hala toprağında taşıyan eşsiz vatanın parçası onları bu kasabanın izbe duvarlarına bağlı kılan tek amilmiş.

Bir gün kasabayı koca bir sel basmış, suyun aziz gücü oraya da tesir etmiş, doğa onlara karşı olan kozunu kullanmış, vakitler ardarda kaybolmuş ve saatler kendinden utanmıştı.
Sisli gecenin sabahı bu insanları dehşete düşüren bir olay ile başlamış..


insanlar gece ile gündüzü ayırt edemez olmuşlar! Şehri ışık çoktan terketmiş, koca şehir yalın karanlığa teslim olmuştu.. insanlar artık karanlıkta kalmış, erkeklerin alın teri soğuğa karışmış, yağmur küçük çocukların saçını ıslatırken kasabaki kadınların içi gülen gözleri artık ışıktan mahrumdu.
Her gün yeni bir umut kalmış ki insanlar orada kalmaya cüret edebilmişler. Saatler geçmiş, günler değişmiş ve insanlar..
değişmeyen tek şey değişimin kendisi demişler, burada durum öyle değilmiş.
burada değişmeyen tek şey insanların sanki mecburmuş gibi yaşadığı zoraki hayatın içerdiği günler, bilhassa başları ve sonları ışıktan ve gözden ırakmış..

Ardından ertesi gün güneşin ilk ışıkları bu kasabaya vurmuş.
Günün ilk ışıkları ile süslenen kasaba acı bir şekilde ev sahipliği yapmış yüzlerce insanı, karanlığı düşman bilen halk karanlığın en büyük sırdaşı olmuş..

Bir ev karanlıkta kalmış, pencereleri yıkık, kapısız bir ev, derhal içeri girilmiş ve bir adamın cesedi bulunmuş.
Karanlığın içinden aydınlığa çıkarılmış, askerler halka doğru zütürmüşler, ev hâlâ karanlıkta, bir türlü ışık almazmış.
Ölüm suskunluğu ile süslenmiş gece ve sadakat ile başbaşa.

Halk onaylamış ki bu adam o adammış.

Sinirlenmişler.
yedi askerin kaybı askeriyede büyük bir yankıya sebep olmuştur, hemen bir operasyon düzenlenmiş, komutanlar koca helikopter ile ışık taşımışlar kasabaya, yirmi kişilik gruplar ile basılmış kasaba, ne askerler bulunabilmiş yığınlar arasında ne de izleri..

Çabuk demiş!
Her yeri aydınlatın, daha fazla helikopter gelmiş, göğü süslemiş yirmi yedi adet helikopter!
Neredeyse gündüz gibi olmuş her yer, sadece bir istisna..

Aradan aylar yıllar geçmiş, her gün sonu insanlar 15-20 kişilik grup ile gider bakar, hiçbir yaşam belirtisi bulamaz, hiçbir ışık göremezmiş.
Kimse bir gün gelmeyecek kadar sadakatsiz değil, ama bir adım ileriye gidecek kadar cesaretli değilmiş.

Artık her gece gitmek bir alışkanlık gibiymiş, ölümden herkes emin, her gece ölüm soğukluğu esermiş dudaklardan karanlık ile birlikte.
insanlar hasret kalırmış her seferinde aydınlığa, her gün burada yaşamış insanı düşünerek.

Meğer karanlığa karışan adamın cansız bedeni koca bir gerçeği acı bir şekilde gözler önüne sermiş:
Yıllar öncesinde burayı canı kadar seven insanlar karanlık çökünce aydınlatmak için binbir çaba sarf edip başaramayınca terketmişler..
Oysa insan bir şeyi seviyorsa onu düzeltmez olduğu gibi kabul etmesi gerekirmiş..

Karanlıktan korkmayan adam bunu yapmış.
Karanlığı bir dost bilmiş kendine, ölümünde bile karanlık onu terketmemiş.
Askerlerin girip kaybolduğu karanlığa bu adam demir pençeler ile tutunmuş.

Aradan yıllar geçmiş dedim ya zoraki, gün gelmiş buraya yolu düşmüş bir adamın, şehrin en kalabalık sokaklarında dolaşmak boğmuş insanı, kaçmak istemiş her şeyden, burayı sormuş.
Karanlık bir yer düşün demiş adamın biri, öyledir orası!
Olsun demiş adam.
Ölüm ve hiçlik düşün demiş, öyle orası!
Neden diye sormuş?
Anlatmış ya tek tek, insandan kaçar gibi karanlığının engin kucağına atlayan bu karanlığı.
Olsun demiş adam, varsın karanlık olsun!
Müsaade etmemişler elbet, kaçmış.
O kasabaya yol almış ve ilk adımını attığında arkasındaki hiç kimse cesaret edememiş, halk içinde vahşi ve ölümcül olarak bilinirmiş karanlık, oysa o bir dost gibi koşuvermiş tam ortasına, seyredalmış herkes hayret için, nihayet adım sesleri uzaklaştığında adamı karanlığın içinde ayırt edemez olmuşlar, gitmişler biraz sonra, kasaba bir kişilik nüfusa bağlanmış, başka kimse cesaret edememiş buna

Bugün varlığından haberinizin olmayacağı bir mevcudiyet düşünün, ne kadar boğar ve zütürür uzaklara bu cehalet!
Karanlığa gömülmüş bir kasabada yaşam sanki durmuş, kasaba insan sesiyle boğulurken koca sessizliğe bırakılmış ve karanlığa mahkum kalmış, seneler boyu hiçbir canlı uğramamış, sarih olmayan rüzgarlar çevrelemiş, dağlar sarsmış dört bir yanı, ağaçlar dört bir ağızdan ağlamış..

Güneşin bile terkettiği bu kasabayı yavaş yavaş yağmur gibi terkedermiş insanlar birer birer..
her gün yeni sıfatlar, küçük çocuklarının şirin çehrelerini görmek isterken yaşlı dedeler ve teyzeler, artık her gün görmekte olduğu simalar birer birer azalmış, aydınlığın terk ettiği bu yere insanlar bir darbe vurmuş, tam yüreğine saplanan bir ok misali acırken canını aydınlığa yol almış..
zor olan aydınlığa yolculuk değil karanlığa olan sadakat değil midir?
zamana başdurmalılar!

aradan haftalar geçtiğinde insanlar koca bir ihanete tüm nesli sürüklemiş, hülâsa tüm herkes terketmişti, kasaba terkedilmiş sıfatı kazanmış, her gün aynı altında olan mevcudiyetini korumaktan başka çaresi kalmamıştı.
kasabanın aydınlığına veda etmişti ya insanlar, artık kasabaya da veda etmişti

iki ay sonra Eylül ayı, jandarmaya haber verilmiş, askeriyenin yolunu bile unuttuğu bu yere 7 asker ve 7 tane gaz lambası girmiş, halk arkadan bakakalmış, ve yine adımlar karanlığa, sesler boşluğa dönmüş, sabaha kadar haber alınamamış.
Halk şaşkınlık içinde bakarmış, günler sonra bile ne bir ışık ne bir haykırış ne bir iz bulunabilmiş ne de ileri gitmek için gösterilen cesaret

Okuyorum (:

Irak dan öncesini okumadım

umurumda değil

Sen geçen mesaj atmıştın panpa sözlüğü bırakıyorum diye

Özet geçsene allah aşkına ilk defa bi uzun yazı okuyasım geldi

Okudum şimdi * geç oldu ama