Ben 27 yaşında 1.65 boyunda 53 kilo bir panpanızım. Meslek lisesi mobilya mezunuyum iş arıyorum. Geçici işlere gidiyorum extralara. Ailem her gün baskı yapar, "iş bul çalış 27 yaşına geldin asalak gibi yaşıyorsun hala" diye. Bu da benim zoruma gidiyor.
Kardeşim var lise ikinci sınıfa gidiyor. Saçlarını sarıya boyattı geçen. Bir kız arkadaşı var bir içim su. Kardeşime yakışır. Ama o da beni abi olarak görmüyor. "Lan abi bozuntusu, git bir bardak su getir" diyor. O cılız sesimle "sen abinle nasıl konuşuyorsun" diyorum. Ayağa bir kalıyor öküz gibi mübarek. Kaslı maslı bir şey. Hemen “tamam kardeşim getiririm sen kızma ya hihi” diyorum. “sıfatını gibtiğimin asalağı” diyor o da sonra bana. Bu da zoruma gidiyor tabi. Yani kısacası ailem beni eziyor. Sosyofobi oldum ailem yüzünden, dışarı çıkamıyorum. Korkuyorum. Hep kendimi göstermek, bir işte başarılı olmak istiyorum ancak o fırsat elime geçmiyordu.
Günlerden bir gün, kardeşimin ilk satırlarda bahsettiğim bir içim su olan kız yüzünden biriyle kavga etmiş. Okulda zor ayırmışlar. Çocuk bunun ağzını yüzünü kırmış iki kişiyle. Eve bir geldi zaten benim nevrim döndü. Ağzı yüzü kan içinde.
+ Kim yaptı lan bunu sana söyle?
- Orhan yaptı abi..
+ Kimdir bu ordan neyin nesidir, nasıl biridir anlat?
- 7 senedir kick taks yapıyor amk bini. Çok sağlam dövüşüyor abi 1.88 boyunda, çevik ve kalıplı.
+ Hadi ya… anladım..
- Tırstın mı hemen amk asalağı, bir kere de abiliğini göster be…
O an kafama denk etti işte. Kendimi gösterebileceğim fırsatı yakalamıştım. Gaza geldim ve “sana bunu yapanların dıbına koyacam olum merak etme” dedim. Ertesi gün bunların takıldığı mahalleye gittik. Sokağın başında sigara içip gülüşüyorlardı arkadaşlarıyla. “Bunlar mı?” dedim. “Evet abi bunlar” dedi.
“Gel” dedim. Gittik çocukların yanlarına. Kardeşimin dediği kadar vardı ve yanındaki arkadaşları da öyleydi.
+ Siz mi dövdünüz lan benim kardeşimi?
- Hee biz dövdük lan kuru, napıcan sen de bizi mi dövücen?
+ Sen bana mı dedin kuru diye?
- Evet sana dedim amk çocuğu..
+ Sen ne biçim konuşuyorsun benimle, bak çocuksun..
- Kes ulan bana maval okuma amk korkağı..

itiraf etmeliyim ki çocuklardan korkmuştum. Öküz gibilerdi. Kardeşimin kulağına eğilip, “git taş topla, uzaktan taş atarsın” dedim. “dalga geçilecek zaman mı abi hadi dal şunlara” dedi. Kardeşim bana güveniyordu. Bu benim için gurur vericiydi.
“Önce hanginiz dayak yemek istiyor lan?” dedim. Birbirlerinin suratlarına baktılar. Ve hemen akabinde tekme ve yumruklarla girişmeye başladılar. Yere düştüm. Kardeşim feryat figan “bırakın lan abimi” diye bağırıyordu ama giblemiyorlardı. “Bırakın lan beni, kardeim orda ona dalın” dedim. Hiç oralı olmadılar. Yerde beni dövmeye devam ediyorlardı. Bir taktik bulmalıydım kurtulmak için. “ahh ameliyatlı yerim” diye bağırmaya başladım. Bir an durdular. “yalan söylüyor muallak vurun” dediler ve devam ettiler vurmaya. O arada en iyisi ölü numarası yapmaktı. Bunu bir belgeselde izlemiştim. Ayılar ölü taklidi yapan insanlara bir şey yapmıyor, koklayp gidiyorlardı. Belgeseller işe yaramıştı. Beni bırakıp kardeşimi dövmeye başladılar ve sonra esnafın gelmesiyle kaçarak uzaklaştılar.
Kardeşim yerdeydi. Elimi uzattım ve onu kaldırdım. “Nasıl kaçtılar ama?” dedim ve 7 bela hüsnü filminde Kemal Sunal’ın Hüsniye’yi tavlamak için sahte adamlar tutup dayak atmasından sonra Hüsniye’ye attığı hınzır gülüşü attım kardeşime.
Doğruldu ve “senin gibi abiyi gibeyim” dedi ve eve gitti. Hiç aldırmadım, günü kurtarmış süper kahraman edasıyla evin yolunu tuttum ve akşam olayları annene babama anlattım. Tiksinç ve acıyan gözlerle bana bakıyorlardı. Yine girememiştim ailemin gözüne. Olsun, mutlaka bir gün gireceğim nasıl olsa…