0
Ankara da o gece ki gibi bir daha hiçbir zaman yağmur yağmadı, resmen ağlamıştı. Kızılay’dan eve doğru dönerken Bülbülderesi caddesinin üstünde ki döner köprüdeydim, sabit bir şekilde duruyordum. Muharebede 100 askerini yerde bırakmış, savaşı,toprağı, gururu,onuru ve başarıyı o 100 asker ile yere atmış bir komutan kadar kamburken, Milli Piyangodan tam tutturmuş ve o parayı çocuk esirgeme kurumuna bağışlamış bir devlet memuru kadar dik duruyordum.
Ayakta durmayı bırakıp ağacın altında bulduğum 6’lı Miller kutusunu açıp ıslak zeminin üstüne atıp oturdum, ayaklarım vücudumdan bir parça değilmişçesine önde dururken son Backwoods’a bir potasyum klorürü vurdum. Yoldan geçenleri izliyordum, görmüşler miydi acaba beni ? Ne düşünüyorlardı,ben onlar hakkında ne düşünüyordum ? Felsefe neden bu kadar taktan bir konu ? Neden artık beni sevmiyor ? Küt ! bu soruyu kendime içimden sorduğumda bir acemi gibi boğazlarım da hissediyorum Backwoods’u.
Hiçbir şey eskisi gibi değildi, eskiden de bomtaktu ama şimdi daha da bomtak oldu. Büyüdükçe insanların içinde ki duygular da büyüyor, aşk büyüyor, sevgi büyüyor ama bir yandan küstahlık, kalleşlik,adilik, haysiyetsizlik de büyüyor.Ve bunlar daha da artmaya devam ediyor.Bu gün Turgut Özal’ın bile mezarı açılıp zehirlendi mi diye araştırma yapılırken kirli çamaşırları dökülecekse, sorsana bir kendine ; kimsin lan sen ?
